ԶԱՆ
ՏՕ
Աճ6Ո,
I I
7
,
44, 191
գերմ.
քտսօհէ,
հբգ.
ք
Ահէւ
«
թաց», սանս.
թՁ Ո ^ Յ
«
ցեխ,
ճահիճ» բառերի հետ. հայերենը
մեկ֊
նում է իբր
զ-հանգ։
+ ԶԱՆԳԷՏ,
որից
զանգիտել
«
վախենալ»,
տե ս Գէտ։
Լ Յ
§ . Սւ
՝
§6ՏՇհ.
404
հանգէտ
բառից
Ա2
մասնիկով։
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. 157 սանս.
ւ
^ՅՈՃ
«
վախենալ»։
ԶԱՆԽՈՒԼ
տե ս Խուլ։
*
ԶԱՆԿԱՊ ԱՆ
կամ
ԶԱՆԳԱՊԱՆ, ի-ա
հլ.
«
սռնապան,
ծնկները ծածկող կամ պատող
մեծ գուլպայ կամ զրահ» Դան, գ. 21. Կղնկտ.
Աբծր., որից
գանգապանակ՝
նոյն
նշ. Սեբ.
հրտր, Պատկ. էջ 63 (նորագիւտ
բառ)։ Նոր
գրականի մէջ աւելի սովորական է
զանկա­
պան,
թէ էլ բառիս
ուղիղ ձևն է
զանգապան։
= 9,նգ.
* 2 3
Ո § ( յթՅ Ո Յ –
կամ պհլ.
* 2 3
Ո § թՅ Ո
«
սռնապան»
ձևից, այս բառերը թէև աւան֊
դուած լեն իրանեան
գրականութեան մէջ,
բայց սովորական եննրանց կազմիչ
մասե֊
րը, այն է՝ զնդ.
2 3
Ո § 3 –
=պհլ.
2 3
Ո §
«
Ար­
բունք»
Լ = սանս.
)
Յ Ո § հ Յ –
«
ոլոք», օսս
, 23
Ո-
§՚3՛
«
ոլոքի
ետևը») և զնդ.
թՅՈՅ–
=ս/հլ.
–
թՅՈ =
պրս. ՀՀԿ
–
ԵՅՈ
«
պահող», հմմտ.
թաթ­
պան, սռնապան, դաստապան
ևն. կայ նաև
վերջի մասի
հայերէն
թարգմանութեամբ՝
զանգապան
Արծր. 132։ — Իրանեանից փո­
խառեալ եննաև արաբ.ՀՀ*–գ–՝յ
2
ԱՈյ
սե, Օ՚"^*–*,)
23
ՈյԱեՅՈ,
շԱՈյսհՅՈ
«
գօտի»
֊
կգ–՝յ
23–
ՈյՅետէ
«
փոքրիկ
բարձի
նման մի ծրար է,
որ արաբ կանայք յետոյքի
վրայ են կապում,
որպէսզի մեծ երևայ. որովհետև
արաբների
մէջ
յետոյքր մեծ կանայք շատ յարդի են»
(
ըստ
Կամուս
թրք. թրգմ. Ա.
156)։֊
Հիւբշ.
149։
ՆՀԲ որպէս
ծնկապան։
Լ Յ
§ . Սւ
՜
§6Տ0է1.
718
տուաւ նախ ուղիղ մեկնութիւնը, ո–
րից
յետոյ
Լձ§.
0
.6
ՏՅՄ1.
ճեհճ.
24,
Պատկ. հրտր. Սեբ. էջ 199; Հիւնք.
զան­
գակ
բառից է հանում։
ԴԻՌ.— Նոյն արմատից,
բայց
տարբեր
բառ է
զանգալ
Երև. «սռնապան».
հմմտ.
նաև
Ղրբ֊
Դինգ, դինգէր
(
յգ.) «տաւարի
ոտներ՝ խաշի
համար»։
ւ
Զ
Ա
Ռ
"
ԶԱՆՃԱՊԻԼ
«
կոճապղպեղ», որ և
զնՏպրլ
Բժշ.
զնհուպիլ
Առաք. լծ. սահմ. 468։
֊
Արաբ,
յ ֊ ^ - ^ - յ
2 3
ո յ ՚ 3 ե ւ 1 ,
թրք՛ պրս–
2
ԹՈ–
յշքԱ
Հ)ՀՀԳ>)>
՛՛՛
ւ՛՛.
0–՝(
ւՓ
տ
ք
յ
՚–՚
>
կււ-Հ֊Դէքյյճ,
^ՏV-Տ^^^
Ք
/.,
լտ.
21
Ո §1 ե 6 Ո
ևն, բոլորը
«
կո­
ճապղպեղ»,
բուն ծագումը տե՛ս
սնգՐՈւեո՛
Ուղիղ մեկնեց նախ ՀԲուս. § 697։
ԶԱՆՑԱՆԵԼ
տե՛ս Անց,
ԶԱՇԱՒԱԿ.
անստոյգ բառ, որ մէկ անգամ
Բառ. երեմ, էջ 201 դնում է
մախազ
բառի
բացատրութեան
մէջ, այսպէս.
«
անյայտ
կամ զաշաւակ կամ զազիր կամ սով»,ըստ
այսմ
զաշաւակ
թուի թէ նշանակում է «ան­
յայտ» և կամ «զազիր»,
ինչպէս է նաև
մա­
խիզ
բառը, որ տե՛ս։
ԶԱՉԱՂԵԼ
տե՛ս
Աչք։
ԶԱՉԱՑՈՒ
տե՛ս Աչք,
ԶԱՊԱՐԱԿ
տե՛ս Ա պարակ,
*
ԶԱՊԱՐՃԱՏ
«
բիւրեղ»
(
յետին
ժամանա­
կի
բառ)։
= Պրս.
–
^Գ-յՀ)
23
ե31՜յ՚3(1
«
է անուն
գոհա֊
րեայ քարի միոջ, որ ըստ դունոյն է կապտա֊
շորթ»։
Ուղիղ մեկնեց Պատկ.
,
Աբ31՝.
ՃՅՍՒա,
էջ 25,
ԶԱՌԱԾԱՆԵԼ
տե՛ս Ածել,
ԶԱՌԱՄ
տե՛ս Ամ,
ԳԴ պրս. 0 – * ) յ
23
ՈՈՅՈ
«
ծեր, զառա­
մեալ»,
Հիւնք.
թաււամիլ
բառից։ Յակո–
բեան, Բիւր. 1899, 600 պրս.
2 3
Ո ՈՅՈ ։
Թիրեաքեան,
Արիահայ բառ. էջ 32
պհլ.
231՜
ՄԼՅՈ,
իսկ էջ 157 պրս. 12ւՀ
«
ծեր»–\–հյ,
ամ
«
տարի»
բառերից։
ԶԱՌԱՆՑԵԼ
տե՛ս Անց,
*
ԶԱՌԱՏԽԱՆԱՅ
«
զին արան».
նորագիւտ
բառ, որ մէկ անգամ
գտնում եմ գործա­
ծուած
Միխ. աս. 485 «Առին զամենայն ծան­
րութիւն ռոճկացն
նոցա և
զառատխանայս
նոցա և կոչեցելան
զնետսն և զաղեղոլնս և
զնիզակն և զվրանս
նոցա և
զամենայն
սպասոլցն»,
֊
Պրս.
էՀձ՝ս֊>֊>))
2 3
^ ( 3 x 3 1 1 3
նոյն
նշ, տե՛ս
զրահ
բառի տակ։
Աճառ. Հայ. նոր բառեր հին մատեն.
Ա. Էջ 175 մեկնում
Է բարդուած
պրս.
«
տուն,–արան»
բառով։
Հ. Գր.
Fonds A.R.A.M