ՍԱՂ
ԶԱՄ
պարզապէս
«.
ծաղիկ)) (Կ ամ ուս, թրք. թրգմ,
Ա. 882),
Ուղիղ մեկնես ՀԲուս. անգ,
ԶԱՂԱԼ
«
նենգ,խաբեբայ)),
նորագիւտ բառ.
որ մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած
Վրղն. առ. 131։
Կայ պրս. ^>
Ճ Յ ՚ ( 3 1
«
կեղծ)), որ այժմ
էլ գործածական է Կովկասի հայոց բար­
բառներում
դաղալ
ձևով և «խարդախ,
նենգ)) իմաստով, արդեօք
վերինն էլ
նոյն բա՞ռն է և պէտք է ուղղել
դաղա՛՛լ։
ԶԱՂԱՊ
ՀՀաղումազ», գիտէ միայն
*
հ$։
*
ԶԱՂԱՌ, ի-ա
հլ. «մեծ
շուն)),
նորագիւտ
բառ, որմէկ անգամ գտնում եմ գործածուած
Ղ ստ կ. 222,
֊
=Թրք.
յ
* 5
2 3 ՝
^
«
որսի շուն»
ք 5
^ 3 ֊
ա ն է ,
1,
605),֊
Աճ.
ԳԻՌ.— Մշ.
զադար
«
որսի փոքրիկ
շուն))։
ԶԱՂԱՏ
«
նշանակ զատական, որ կոչի գիծ
յերկայնն
ծայրեալ և լայնն
մակերևութիւն
մարմին)), այսպէս
ունի Բառ. երեմ, էշ 96։
ԶԱՂՓԱՂՓՈՒՆ
տե՛ս Աղիփ։
"
ԶԱՄԲԵՂ
կամ
ԶԱՄԲԵՂԱՅ
«
վեղար,
կըն֊
գոլղ». Յայսմ. ղեկ. 16 «Տեսեալ
յանուրջս
զերանելին
Սպիրիդոն՝
եպիսկոպոսութեան
զգեստիւն և
գդակ գ ամբնղե այ
ի գլուխ նորա
և գաւազան
արմաւենի ի ձեռինն
իւրում))։
(
Տպագրի մէջ
գտակ զտմբեղեաւ,
ձեռ.
գդակ
գամբեղայ,
այլ օր. միայն
զ ա մ բ ե ղ ) ։
֊
Գործածութիւնից
երևում է, որ
դամբիսլ
բառն է, որից
գամրեղայ
կամ
դ ամբ եղե այ
«
պրտուից՝ խսիրից շինլած)),
երանելին
գըլ֊
խին
դրել էր «խսիրէ գդակ» ևկամ որ նոյնն
է՝ մի «զամբիւղ»,
ճիշտ ինչպէս
ձեռքին էլ
ունէր «արմաւենի
գաւազան»։
նՀԲ «որպէս թէ
գամրիւղեայ,
այսինքն
պրտուեայ», իսկ
քդակ
բառի տակ՝ լծ.
գոմփ։
ԶԱՄԲԻԿ
«
էգ ձի» Երգն. քեր. ուրիշ վկա­
յութիւն
չկայ։
"
ԶԱՄԲԻՒՂ
կամ
ԶԱՄԲԻՂ
(\,
ո
հլ. րոտ
նՀԲ,
բայց առանց
վկայութեան)
«
ուռիէ,
պրտուէ կամ արմաւենոլ
տերևներից
հիւ­
սուած կողով» ՍԳր. Վրք. հց. Երզն, մտթ.
գրուած է նաև
գամբեղ, դամբիլ։
նոր գրա­
կանում րնդունուած է միայն
գամբիւղ
ձև՛,։
նոյն բառից է նաև
գամբիւղ ծաղիկ
«
մի տե­
սակ ծաղիկ, թրք. զէմաիլ
չիչէյի» Սալաձ.
(
րստ
Նորայր, Բանաս. 1901, 109)։
֊
Պրս.
23
Ոե11,
որ և յՀՀ>)
23
ոես՜
«
կողով, զամբիւղ».
պարսկերէնից են փո­
խառեալ նաև ասոր, ^յ.֊
260՜
ւ13՜
(8
ւ
՜001(
Շ1–
1
ՈՅՈՈ,
89
ա), արաբ,
Ա ) – ^ ) 23Ոե11,
յգ.
2 3 "
ՈՁԵԱ,
վրաց.
"
նտՅձօշոօ դւսւքբիլի,
թրք.
<ձ՚։՚°)
26
ոտւ1,
քրդ–
2
Ձւոեւ1,
սերբ.
շ ա ւ ե Այ,
բուլգար.
21
աեւ1,
բոլորն էլ «զամբիւղ»։ Պար­
սիկ բառն էլ փոխառեալ է ասուր.
2 3 0
ե 1 1 ս
«
մի
բան տանելու անօթ»
բառից, որ ծագում է
ասուլ։.
2
ՅԷ>Յ1Ա
«
բերել, տանիլ,
բարձրացնել,
գովաբանել» արմատ
ից
(
^ Ա Տ Տ –.ձւ–Ո01է,ՃՏՏ.
6
Ո§1.
աոճաե.
273֊4),֊
Հիւբշ.
148։
Ուղիղ մեկնեց նախ Աւգերեան, Բա֊
ցատր. չփ. և կշռ. էջ 84. նոյնը և ԳԴ,
նՀԲ։֊
Քօէէւշհ.
ԶսԺեէ16ոէՅ,
40, 95
զ ա մ ­
բեր
ձևիդէմ դնում է սանս.
Տ3171Բ–է
Ձ
՜
1
<3,
պրս.
23
Ոե11,
ասոր.
22
հ11։
Ուղիղ են
Ցճէէահ.
Ճ Ո Օ Յ ,
75, 225,
Լ Յ § .
ՕՇՏ.
ճ –
եհձ. 41, Սւ–§6Տ0հ. 982
ևն,
ԳԻՌ
Նբ.
զա մբ եղ
«
ձէթ քամելու կողով».
ըստ Ամատ. Հայոց բառ ու բան, էջ 185 կայ
նաև
դաւքբիւղ
Երև.
«
ծաղիկը»։
"
ԶԱՄԲՈՒՌ
«
վայրի
մեղու, իշամեղու, պի­
ծակ» Վստկ. 191. ուրիշ վկայութիւն
չկայ։
= Պրս. )5Հ֊–յ
2 3
ո ե ս է ՝
«
դեղին կրէտ, իշա­
մեղու», որից փոխառեալ են նաև արաբ,յ&Հ^յ
2 3
ո ե 1Մ, շ ս ո ե ա ՝ ,
23
Ո ե ա ՜
նոյնանիշ ձե֊
վերը։—Հիւբշ.
264։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։
ԶԱՄԲՈՒՌ
կամ
ԶԱՄՊՈԻՌ
«
մի տեսակ
խոտ է. վաղամեռուկ,
ձիածոթրին» Բժշ.
ունի միայն ՀԲուս. § 694. (ըստ Արթինեան,
Ամէնուն տարեցոյցը, 1914, 163
ՕՈցՅՈԱ՚Ո,
ըստ Տիրացոլեան,
Օօոէոեսէօ, § 419 էհ>՚–
ւ
՜
ոստ տ
<շւ
՜
բ
;/11
սւո Լ ) ։
Արթինեան, Տունկերը, էջ 60 դնում է
յն.
&
սս
.
քՏօՅ։
«
ծոթոր»
հոմանիշից,
բայց
այս ձևը յար
մ ար չէ։ Ջևով յարմար,
բայց
նշանակութեամբ
նոյն չեն արաբ.
23
ՈեԼՄ
«
չինարի
նման մի տեսակ ծառ
կամ քաղցր
թուզ»,
)֊
Հ>յ
23
ոե31՜,
23
ոեՅք
«
նոյն տեսակ
թուզը» (տե՛ս Կա–
ս ուս, թրք. թրգմ. Ա. 880),
Fonds A.R.A.M