4
ձ|յւո։5ւ^6;ւ
ևն։ Հայ ձևերից առաջինը
յունա­
կանի
տառադարձութիւնն
է,
աբանոս
ևն՝
պարսկականի։—Հիւբշ,
347։
ՀՀԲ
ոպնիազ
բառի համար ասում է
«
Թուի երր.
ոպնիմ;»։
ԳԳ
եբենոս
համե­
մատում
է պրս. ձևի հետ։ Ո՛չ ՆՀԲ, ո չ
ՋԲ և ո՛չ էլ ԱԲ նշանակում են յն. ծա­
գումը, թէև համեմատելի
ձևերը գիտեն։
ԵԲԻՃԱՂ
«
վերարկու
կամ պարեգօտ
մոնո֊
գոն ի» Վրք՛ հց՛ Ա) 250. ուրիշ
վկայութիւն
ւԿ
ա
տ՛
ՆՀԲ
լծ.
աղաբողոն,
ՋԲ համ արում է
«
բառ այլազգական»
և անշուշտ
ուղում
է հասկանալ
թրք.
ձ ^ ^ ե
^Ձթ Ա Ո յՅ ,
արևել. թրք. ՀյԳ–*Հ՚Վ
^՚ՁբԱՈյւ
«
անձրևի
և ցուրտի դէմ պաշտպանուելոլ
յատուկ
մազեղէն
մի տեսակ հաստ
վերարկու»։
Այս բառը շատ տարածուած
է Արևելքի
ժողովուրդն
երի մէջ, բայց ոչ ձևով բո­
լորովին
նոյն է մեր
եբիհաղի
հետ և ոչ
էլ յարմ՛արում է «կրօնաւորի
վերարկու»
նշանակութեան։
Թիրեաքեան, Բաղմ.
1913,
340
դնում է թրք.
եաբընհաք
ձե–
լով, որ աւելի յարմար է, բայց բառա­
րաններում
չի գտնւում. չգի
տ
է
նաև
5
) ՚
յ Յ ա ւ 8 ն ,
I I ,
էշ 320։
ԴԳՈԻՄեՆՈՍ
«
առաջնորդ».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 82։
= 3ն.
7
|^Տ|10՝/տ;յ;.
~(ղ.)1.Լ՝բյյՀ, «առաջնորդ»։
—
Տե՛ս և
հեգեմոն։ -
Աճ.
ԵԴ
տե՛ս
Դնել։
*
ԵԴԵՄ, ա
հլ. (իբր յատուկ
անուն համար.
Իւելով այսպէս
հոլովուած)
«
Ադամի դրաԽ–
աը» ԱԳր, որից՝
եդեմեան
Փարպ. նար.,
ե–
դեմաբուղխ
Յհ. իմ. եկեղ.,
ե դ եմային
Թէով,.
խ. մկ.,
եդեմատունկ
Գնձ.,
եդեմածին
Զքր–
կթ.
ևն։
= 3ն.
՚
ւ^Յյյյ.
«
դրախտ»
բառից, որ տա–
ռադարձուած
է երր. ՝՝։՝Հֆ
՚606
Ո
հոմանի­
շից։ Եբրայեցի բառը ծագում է
)*\՝
Հ)
՚
ճո =
արաբ. շ>*>** ֊՚^ձՏւՈ «ախորժելի կեանք, հա­
ճոյք» արմատից և սրա համար է որ ստէպ
Ա. Գրքի մէջ գրլում է
դրախտ փափկութեան։
Հայերէն
ձևը եբրայականից
չէ, այլ
յունա֊
ՐՀ՚ևից տառադարձուած
է Ա. Գրքի թարգմա­
նութեան ժամանակ։
Յունարէնից
փոխա–
ռեալ է նաև ռուս. Յյ\Շ՝ա՜հ, իսկ ֆրանս. շձշՈ,
գերմ. ւձձշՈ, անգլ. շձՇՈ ևն գալիս են եբրա֊
յեցերէնից։
Տե՛ս
նաև
ադեն,
սւդին
բառի
տակ։—Հիւբշ.
300։
Հներից Տաթև. ամ. 108 մեկնում է
«
եդեմն՝
փափկութիւն
և
ցնծութիւն
թարգմանի»։
ՆՀԲ
եբր,֊ից։
ԵԴՍԵԻԻԴԱ
«
քահանայ»,
ունի միայն Բառ.
երեմ* էջ 83։
*1
>Զ, ո
հլ. «մէկ, միակ» Պիտ. Պորփ. Թը.
քեր. Տիմոթ. կուզ, էջ 213, 256. ոսկեդարեան
գրականութեան
մէջ ամենևին
գոյութիւն
չա­
նի, կայ միայն յետին յունաբան
հեղինակնե­
րի մօտ՝ իբրև
համապատասխան
յն.
6՚–
Հ
ձևին, համարւում է արական, որի իգականն
է
մի
և չեզոքր՝
մու.
հմմտ. եզ Տէր, մոլ հա­
ւատ և մի մկրտութիւն =
Տ.՚ւ՚֊
՝
Հ՚յրւ.<;.
յոօւ
՚
ւսօէէէ;, IV
-
Ա.Ա (Տիմոթ. կուզ, էջ 213
և 256)։
Այս բառից են կազմուած՝
եդ ան­
գամ
«
մի անդամ» Պիտ.,
եգ աո. մոլ
«
մէկ֊
մէկի» Թր. քեր.,
եզերորդ
«
առաջին» Լծ.
պրպմ. 566, 628,
եդակի
Փիլ.
լին. Սարկ.
քհ.,
եզակ
«
միակ»
Փիլ. լին. Սահմ, Գր. տղ.
եմ.,
եզական
Մամբր. Պիտ.,
եզա բ ան
«
միա­
բան» Շար.,
եզաբար
Քեր. քերթ. Մագ.,
Լ–
զաիւմբիլ
«
համախմբիր
Պիտ.
եզաձի, յ ա ­
ծեզաձի
«
մէկ
ձիաւոր, մէկ նաւակ»
Պե–
րիարմ.,
եզանալ
«
հաւաքուիլ»
Շար, ևն։
= Հիւսիսային կովկասեան
լեզուախմբից
փոխառեալ
մի ձև է. հմմտ. չերքէզ,
2 9
«
մէկ»,
կաբարդին.
229
«
մէկ»,
\/՚\2.
ձԽ
«
միակ, եզակի». Հայաստանի
հիւսիսային
մի նահանգի օտարասեռ
հայ ժողովրդեան
լեզուի մէջ գտնուելով
նոյն բառը
յունաբան
հեղինակները
վերցրին այն և
օգտագործեցին
իրենց նորահնար քերականութեան
մէջ։ —
Աճ.
ՆՀԲ սանս,
էքա,
պրս.
եէք,
դաղմ.
ե–
տին։
Բ
6
էօա1.
23, 35, 151
և
աաժւտժւ.
29
սանս, աճ
«
մէկ»։
^ճբշ\\շէէ\,
ձV-
Մ16Ոա,
թրգմ. Արշալ. արրտ. 1842, 108
յն.
ձևից Է դնում։
3
ովնանեան,
Քննութ. մարդկ. լեզուի, Վիեննա 1857,
Էջ 64 պրս.
ւ/ց1<,
յն.
Տ՚.Հ
ևն ձևերի
հետ։ Տէրվ. Երկրագունտ, Ա, էջ 16, Լե–
Fonds A.R.A.M