ԴԻՐՈՍ, ի-ա
հլ. «արևելեան
քամի»
Ա֊
րիստ. աշխ. Առաք. կենդ. էջ
70.
Տաթե.
հարց, էջ
205.
ուրիշ տեղ չէ գործածուած։
= 3ն.
յ ՚ յ օ օ ;
«
հարալ-արևելեան
քամի»։
—
Հիւբշ.
349,
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
•
ԵԻՐՈՍԻՂԱՍ
«
մի տեսակ արևելեան քա֊
մի», նորա գիւտ բառ, որմէկ անգամ
գտնում
եմ գործածուած Առաք. կենդ, էջ
70
«
Արևե֊
լեայցն
(
ան ո լան ք հողմոց) ելրոսիղաս, տպե­
լիս դ և կեկիաս»։
= Անշուշտ յոլնարէնից
փոխառեալ բառ,
որի առաջին մասն է –՝1ֆձՀ
«
հարալ֊հարալ–
արևելեան
քամի», իսկ երկրորդը՝
սիղաս
չդիտէն ո՛չ
83
ւ11\>
և ո՛չ
ՏօօհօՇւՇՏ։ —
Աճ.
ԵԻՓԻԲՌՈՆ,
ունի միայն Բառ. երեմ.
95,
որ
գրում է «Եւփի. բռոն. յաղագս
որբոյէ»։
Պէտք է ուղղել «Եւթիփռոն. յաղագս
սրբոյ
է» և իմանալ
Պղատոնի
ոձ&ձփթք^
անուն
գործը, որ հայերէնի է թարգմանուած
Գր.
Մագիստրոսի
ձեռքով և կորում է «Պղատո­
նի յեւթիփռոն կամ յաղագս
սրբոյ»։
~Հ–8ն.
Տ՚յ
&6
–
<քթ^,
որէ բուն
«
ուղղամիտ.»)
•
ք ԵՓ քո
հլ. ըստ նՀԲ,
բայց
առանց վկա­
յութեան)
«
եփուածք,
եփելը» Վրք,հց., ո֊
րից՝
եփել
«
եփել» ՍԳր. «կերածը
մարսել»
Մխ.
բժշ.,
ե փ ոյ
«
ապուր» Դ. թագ. դ.
38–
=–
40,
եփոց
«
կերակուր»
Մանդ.,
եփեցական
նար.,
եփիչ
Եփր. ել.,
դժոսսրեփեաց
«
դժուա­
րամարս» ԱԲ,
խաղողեփե աց
Վեցօր.,
կիսե­
փեաց
Ես. ծա.
10,
հացեփեաց
Ա.թագ.ր.
13,
վ աղեփեաց
Ոսկ. մ. ա.
11,
քաջեփ
Պտմ.
աղէքս.,
բ ազմե փ ե ա ց
նար.,
իւղեփեաց
Ա.
մնաց. թ.
30.
Բ. մնաց. ժզ.
14.
նոր թառեր
են՝
եփսւրան
«
ստամոքս»
(
Վարդան
Յունա–
նեան, Զեռբածութիւն
յերկինս,
1671,
էջ
306),
անեփ, սրհեփ
ևն,
= Բնիկ հայ բառ, հնխ.
Տ6թհտ
արմատից,
՛՛
րից յառաջանում են նաև յն.
տփա
«
եվւել,
խաշել»,
Տ1ք>ւ)օ;
«
եփուած». — կարելի էր կար­
ծել, թէ նոյն արմատի –օ– ձայնդարձից են
յն.
ՕՀՀ՜ՕՀ
«
խորոված, եփած»,
01
ՀՀՅ.ա
«
խո­
րովել, տապակել, եփել»,
07
էէՅ՝/10՝^
«
խոհա­
նոց»,
0
~ՀԱ՝էՆզ
«
խորոված», և
նփօ՝>
«
հացի
հետ ուտ դու թան, միս կամձուկ»,
6՚1*2
թէ0՛
((
ձկնով կերակուր»,
նյն.
փոթէ
«
ձուկ». թԱԱց
լա
լա
գոյն
Է
համարլում բաժանել սրանք նա­
խորդներից, րստ որում
օ ՜ ՚ ւ օ ^
ևն ձևերի ար­
մատն
Է
018–,
իսկ
ն՚կկ՝/
ևն ծագում են
՚
ձ>3է լա
«
վւշրել» արմատից (տե՛ս
8
օ1ՏՅՇզ,
304, 708,
/
Յ / .
ի
ս
կ հայերէնի
նախաձևի համար տե՛ս
Ի\շ\ա, ԱՏՆ, 21, 187), Ը<±օ*պ,
1, 124
(
ճշտիլ համեմատում է յն.
Հ՚կս)
։
թայց նախաձևը
գնում է հնխ.
6
թՏ -, 6 թհ -
«
եփել»՝ փախա֊
նակ
ՏՏբհտ–,
այս դէպքում
յն.
ե
անբա­
ցատրելի է մնում)։—Լիւթշ.
446։
Ուղիղ մեկնեց նախՆՀԲ, որ համեմա­
տում է յն.
տ|)(օ. տփ՚^՜ւ;
ձևերի հետ. թէև
ապուր
թառի տակ կցում է պրս.
Էպա
«
ապուր»
թառին։
Օւ6ւ6Ոե30հ, 8611.
յ Յ հ ր ե .
1843, 449
յն.
«1
յո&%
1
փքԱ
և պրս.
բ ւ ^ է Յ Ո
«
եվւել»
թառերի
հետ։
Տճէէւօհ. ճ ո ՇՅ ,
33
յն.1<հճՀ՝)սանս.
Տ Յ թ ։
ա ւ ւ ք ր , Տ ա ճ ա ,
42, 252՛
յն.Հէ-յ&փ
խ-՚Լ&Փ։
Բւշէշէ,
2, 257
դնում է նախա՛
հայ
*
բ շ բ 6 ւ
ձևից՝ իրր սանս.
բՁԱ
«
ե–
փեբ,
Ն&ք.
Խ
Ո\.
Տէսճ. § 7 4 3
«
չդիտեմ,
ասում է, յն.ոէօօս՝է, եաՏ,՝). սեմական
Հյ*
Յ Ս
«
եփեբ
ձևերի առնչութիւնը»։
ՇՅՈ1Ո1,
Տէ. Շէ^ա.
107
պրս,
Յ
՜
ք
«
արև»,
մալայ,
ձբւ
«
կրակ» բառերի հետ։ Տէրվիշ.նա­
խալ. 46, 91 սանս. զնդ.
թՅւ։,
յն.
7
էՏ– 30)
լատ.
շօզսօ,
հսլ,
բ6տէս
ձևերի
հետ
*
բ31<
արմատից, մերբառը
իբրև
*
թ Յ
պարզականի
*
ւ ի ե փ > * հե փ > ե փ
կրկնականից։
Հիւնք.
յն.
1
փ«»(
Հայ. և
հնխ. ձևերի յարաբերութեան
վրայ տե՛ս
Օտէեօքք,
Տճ,
2, 51,
Սանտալճեան, ՀԱ,
1913,
401
խալդ.
^ Յ ե ւ
«
եփեսցեն» և յն.
տՓ(0;
Պատահական
նմանութիւն
ունին
ասոր, յ^յ շ1տւ «եվւել», ասուր.
6
թԱ,
երր,
ՈՏծէ –ք–
«
եփել», եգիպ.
՚
Յ բ Ձ
«
խորո­
վու», արա բ.
լ ^ յ լ ^ – ^
յլլյքշ
«
վառարան»
ևն։
ԳԻՌ.–Երև.
Մրղ. Պլ.
Ռ.
Էփ,
Ալշ. Ախց.
Կր. Ննխ. Սեբ. Տիգ.
յէ փ,
Ասլ.
յէ՝փ, ^7/–
Ղրթ–
իփ,
Տփ.
յիվւ.–
բայական
ձևով՝
Ալշ– Սլմ.
էփել,
Ջղ.
յեփել,
Սչ.
յէփել,
Ախց. Գոր. Երև.
Կր. Մրղ.
Ննխ.
Պլ. Ռ. Սեբ.
էփել,
Ասլ.
էփէ՚լ,
Մշ.կ՚կ,
Հմշ.
էփոլշ,
երր. Տիգ. Տփ.
էփիլ,
Շմ.
հէփիլ,
Հճ. Վն.
իւիել,
Ագլ. Զթ– Ղ
ՐԲ
.
Մկ.
Ոզմ.
իփիլ։ —
նոր թառեր են՝
եփած
«
փորձա–
Fonds A.R.A.M