ԵՐԿ
("
>4
ԵՐԿ
319
պհլ.
23
քՈ1ե.
պրս.
2 3
է ո 1 ո
հոմանիշ֊
ների հետ։
8
ս § § 6 ,
ՑէՐքՀ.
–՚4 *61՜\
^6Ո–
նախաձևից. հմմտ. յն. Ա՚
է
.
Օ՝ձՕԱ «արտ,
ղաշտ», լտ.
31
^Աա,
հլտ.
3 1
^ 3 6 ։ –
Րւօե I I
41
կիմր.
Շէ
\
ք, հբգ.
Շ.0
«
եր­
կիր», որ մերժում Է Հիւբշ. 445։
Հիւնք.
երկուն՛ք
բառից։
ՏշՈՇք է&1օ\^ւէ2,
տե՛ս
երկին։
ԵնսԷն, ՀԱ, 1904, 184 հաթ. ք\լձԿ։
Բ6Ճ6ՐՏ6Ո,
նպաստ, 5 սանս.
Ա ^ Յ Ր Յ
ձե–
վի հետ։
ԲՅէուեՅՈ՝/,
ՀԱ, 1908, 85
երկ–|–
֊
ք կ ի ր ,
րնդունելով
Խ(կ)<հնխ.
թ6>՜§
«
հարուած» (տե՛ս
նար, որոտ),
իսկ
կիր
«
կրել, ընդունել», որով
երկիր
լինում է
«
որոտն
ընդունող», ինչս/էս
երկինք
«
ո֊
րոտացող»։
3.
Գ. Մ., Պտմ. գրակ. 15
եբր.
ուիքրա։ 1^3քտէ,
Յուշարձան,
405
բառիս երկրորդ մասր համարում է սու­
մեր, ճա «երկիր, լեռ», բայց էջ 419՝
թթր.
61՛,
յՇՐ
«
երկիր» և
1
<ՅՐՅ
«
ցամաք»,
վերջի մասը փոփոխուելով
երկին
բառի
համեմատ։
Կիմր.
61՚\\՚,
հբգ.
6
ՐՕ
«
եր­
կիր», յն. &\ԱՀ, գոթ.
Յ Մ Ճ Յ ,
հհիւս.
|01՚0
միռլ.
61՜
է
«
երկիր»
համեմատութիւնն,՛,֊
րը, որ առաջարկել
էր
2֊
րդ,
41
և
որ մերժում է Հիւբշ. 445, նորից է դը֊
նում
Բ6ճ6քՏ6Ո,
38, 197
(
կազ­
մուած
՚
նբկ-Հհնխ.
*6
Րա–
ձևից՝ նմա­
նութեամբ
կրկին
բառի)։
Կրկնում են
Բօէօա՝/,
1, 142
և 79 հնխ. Շէ– «երկիր»
ձևի տակ, ԸօւՏ
&
Շզ,
270,
ինչպէս նաև
Ի\ս\Խ.
ւոճ
.–
Տ6ա.
՝՝/
օւ՚էե.
1911,
էջ 68, Վերջինս հնխ.
61՛,
աճանա •
նով
61
՜
է
(
>գերմ.
Ը Ր Ճ Շ ) ,
կցում է սեմ.
>• արաբ.
՚
Յքճ
3
«
երկիր»
բառին։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Մկ.
Էրկիր,
Ախց. Մրղ. Սլմ.
յէրկիր,
Խրբ. Ռ.
էրգիր,
Մշ.
քերցիր,
Ագլ.
Գոր. Երև.
Ղրբ. Սչ.
յէրգիր,
Ոզմ.
յ է ր կ է ՚ ր ,
Տփ.
յ ի ՚ ր գ ի ր ,
Զթ–
ի յ գ ի յ , ի–՝<լի–՝,
Հճ.
ի յ գ ի յ —
գալառականների
մէջ ունի նաև այլ նշանա­
կութիւներ,
ինչ. Մշ. Ռ. Վն.
«
հայրենիք»,
Ակն. «ամէն մարգ, հասարակութիւն»,
Հմշ.
«
օտար տեղ», Ակն. Ատ. Բզ. Ելդ. Կս. Հմշ.
Սվ. (որ և
երկրի
Զթ. Կմշ. Մրշ.) « օտար
կամ անծանօթ մարդ», (ըստ
Գազանճեան,
Եւղոկիոյ դւռբրբ. էջ 101 այս առումր յառա­
ջացած է թոլրքերէնից,
ուր –յ֊>\
61
նշանա­
կում է թէ «երկիր» և թէ «օտար», հմմտ,
5)7
է31՝013՚ե, I,
էջ 203— 4. բայց
այս բանո
անշուշտ բաւական հին է. հմմտ. վերր
երկիր
«
օտար մարդ» Վրգն. սլտմ. էջ 158),
0
տ.
Լւ՚–
կիր և երկինք
«
ամէն մարդ,
բոլորը», էհ.
կայ
երկրցնակ
«
հայերէն
(
այսինքն
հայրե­
նիքի
լեզու)»։
Ե Ր Կ ԻԻՂ
տե՛ս
Երկնչել։
+ ԵՐԿՆ, ն
հլ. (֊կան,
֊
կամբ,
կունք,
֊
կանց)
«
տղաբերքի ցաւ» ՍԳր. Եփր. ա. թես.
182, «
տառապանք
ցաւ, տագնապ, վախ, եր­
կիւղ» Ել. ժե. 14. Սղ. ժէ. 5, որից՝
երկնել
«
տղաբերքի ցաւ քաշել»
ՍԳր.
«
ցաւագնիլ,
վշտանալ, կարօտով
սպասել»
Հռ. ր. 22,
Ամբ. դ, 10. «նիւթել, մեքենայել»
Ս զ. է. 15.
Րւսկ. յհ. Բ. 18,
երկնիլ
«
հառաչել, ցավագ­
նիր
Ոսկ. ճառք 772. Հռովմ. 65,
երկնչիլ
«
ծնող» նար.,
երկնակից
«
վշտակից»
Շնորհ.
երկաշարութիւն
«
երկանց
ծնո֊նղ»
(
նորագիւտ
բառ) Տիմոթ. կուղ, էջ 192։
֊֊
Մեկնութիւնր
տե՛ս
երկնչել։
նՀԲ
երկ
«
գործ»
բառից։
\\
^1ոճւՏՇհ.
30
լտ.
ՇՄՇս1սՏ
«
շրջան» բառի հետ, ;ր
մերժում է
Լ Ձ § .
Խա.
Տէսճ. §
735,
Ու­
ղիղ մեկնեց նախ Տէրվ. նախալ. 83,
103,
որ անցողակի կապում է
երկիււ).
երկնչել
բառերի
հետ։ —Մառ,
3 8 0 ,
5,
318
զնդ.
Օ ս
^ Յ
«
սարսափ»։
Հիւնք.
երկու
բառից։
8
ս § § 6 , 8է1՚§.
15
երկ
«
գործ»
բառի հետ է կցում։ Սագրսեան,
ՀԱ,
1909, 335
և
ր^տէ,
Յուշարձան,
406
սումեր.
ՐՅ
1
<
«
ստեղծել,
զաւակ
բերեր),
423
ույդ.
Ը1՚,
ալթայ. ԸՀԱ, եակուտ.
ՅՐԶ1
«
ցաւ»։ ԸշձՇՀՏՇՈ,
1
Հշ1է.
^31X1.
1, 71
երկ
«
գործ» և
երկնչիլ
բառերի հետ գերմ.
Տ01"|56
«
խնամք, հոգս» ընտանիքի
հետ
(
տե՛ս
Բ օԽ ա ^ ,
529),
+ Ե Ր Կ Ն ՉԻԼ
«
վախենար
ՍԳր. Ոսկ. ա.
Կոր., որից
երկնչոտ
«
վախկոտ»
Մամբր. էծ.
Կոչ.,
երկնչոտութխն
«
վախկոտութիւն»
Կիւրղ.
ղկ. Գամասկ. Մաշկ. երևան է դալիս
նս<և
հետևյալ
ձևերով.
—
2.
՛՛՛՛
կ–,
որից՝
երկնչի)
բայի զանազան ժամանակներր,
ինչպէս՝ կտ.
երկեայ,
հրմ.
երկի՛ր, երկերոլք,
դերբ,
եր–
կուցեալ
ևն,
—
երկեցոլցանել
«
վախացներ
նեեմ. ղ. 14. Բ. եզր. ժ. 3. Փարպ.կամ
եր–
Fonds A.R.A.M