Միտքը պարզ չի հասկացւում։
Ուղիղ
մեկնութիւնր տուաւ
ՒձշւԱշԼ
Բ ՏՃ,
4,
էջ
1—4,
ԳԻՈ
Ախց. կր. Ղրբ.
էրկան,
Շմ.
յէրկան,
Խրբ. Ննխ. Պլ. Ռ. Տիգ.
էրգան,
Սեբ.
–
երգան,
Ասլ.
ԷՐ
գա,
Ալ.
յէրգան,
Գ,,ր.
է ՚ ւ - կ ՚ ա ն ,
Ս
է
մ.
Վն.
էրկէն,
Մրղ.
է ր կ ՚ է ն .
Երե. Տ,ի.
էրգէն.
Հմշ.
էրգէն, է ր գ ը ՚ ն ,
Մկ. Ոզմ.
հէրկէն,
Ալջ.
Մշ–
յէ՛՝ ՛յէ՛՛՛.
Զթ.
իւ գուն, իրգան,
Հճ.
իյ գ տ ն ։
—
նոր բառեր են՝
երկայնալուծ, երկ այնա­
կանդ, երկայնապոչ, երկայնարև, երկայնա–
ւուն, երկայնկեկ
ևն. — Անգորայի
թրքախսս
հայերն
ունին
էրկան-կուտի
(
իմա՛
երկաւԱ–
գօա\ւ) «ծիածան»
(
Բիւր. 1898, 789),
+ ԵՐԿԱՆ
(
սեռ.
ի,
յետնաբար
ի, ի-ա
հլ• )
«
ջաղացք, ջաղացքի քար» ՍԳր., Կոչ., որից՝
երկանաքար
՚
Հոլկ.
ժե. 2,
երկանաղաց
«
ջա­
ղացպան» Անկ. գիրք հին կտ. Ա. 164,
երկա­
նաբեկ
Վկ.
արև. 70,
= Բնիկ հայ բառ հնխ.
քԿձԳքձՈձ–
ձևից,
որի մէջ
–
Ձ ՝ ^ 3 –
տալով
ա՝
ձևացել է հյ.
*
կրսւն–
>երկան.
հմմտ. սանս.
՜ ՚
յ ք Փ ք
§1՜՜
Յ\ՅՈ
«
սօման
հանելու քարր. 2, քար», գոթ.
զԱՏ\–
աստ,
հբգ.
զաա,
մբգ.
1
աա, 1աու6,
հիոլ.
նւօ
(
սեռ. նէօո),
հհիւս. Խքշա, Կիմր– նւ&–
ԱՅՈ,
կորն. ԿէՕԱ, անգսք.
Շա601
՝
Ո,
բրրտ.
եաօ,
լիթ.
§ւաօտ. §ւաՅ,
լեթթ.
ճշւաստ,
հպրուս.
^ՄՈՕ
^՚աՏ,
հսլ.
նւևոյ,
ռուս.
55
Հ6թ֊
ուկր.
ճճւ
՜
ՈՅ,
որոնք բոլոր
նշանակում
են «երկանաքար կամ ձեռքի աղօրիք, ձեռ­
նաղաց», արմատը
ղրւում է հնխ.
§ ՝ 6ՐՅ-
«
ճմռել, տրորել»
(՝
Դ1 տձճճ,
344,
Բօեօա>՚,
1,
685,
1
քՅԱէ1ՈՁՈՈ,
89)։֊
Հիւբշ.
444֊5։
Մառ,
3 8 0 ,
5, 319
զնդ.
ՅՏՄ13Ո
«
քար» բառի հետ, ճիշտ ինչպէս պոս.
շտ–
տճՈ֊հյ.
երկին։
Ուղիղ
մեկնութիւնը
տուաւ
8
ս
^ 6 ,
861
էւ՝.
15,
որհնխ. ձևը
դնում է
^ 6 ք Յ \ \ ՚ 0 Ո – ,
գոթ. և սլ. ձևերը հա­
նում է երկակի
սեռ.
§ք(ա9)Ո6ԱՏ, ցր–
Ո6ԱՏ
ն ա խ ւսձևե րի ց, սանս, և հոլ, ձևերը
ներդ.
§Դ0ա6ա
նախաձևից, իսկ հայը
դնում է
Դ ր լ ա ն < * գ ե ո ան
ձևից։
^Շւ1–
Խէ,
1
ՈՏԼ,
8, 159 — 160
մի երկար բա­
ցատրութեան
մէջ՝ որ հիմայ
բոլորովին
մերժում է (անձնական),
բոլոր
վերի
բառերի
նախաձևը
դնում է
յ7՝€1՚\\ւ
՚
ՈՅ–
վերի ձևով ունի
ւԱՏԼ,
15, 354,
Հիւնք.
յն.
տթ–|՚օհ
»7)
«
ժիր, գործունեայ»։ Պատա­
հական
նմանութին
ունին
«
ուտ.
Ո1Ճ,
ա գ.
ՐՅՃ,
տարաս.
Ր Յ ^
«
երկան», վրաց.
^՝ձՋԼՅ
ձ
րկվեվա
«
մաքրել,
կամնել»։
ԳԻՈ.–Ալշ. Ախը. Երև. Կր. Մրղ. Սլմ.
Էր–
կանք,
Մկ. Վն.
էրկանք,
Խրբ. Մշ. Ռ. Սեբ.
Տիգ.
էրգանք,
Ոզմ.
յ է ր կ ա նք ,
Հմշ.
էրդօնք,
Ադլ.
ա՛րկան,
Գոր. Ղրբ– Շմ. Ջղ.
արկանք,
Հճ.
իյգօնք,
Զթ՛
իրգօնքքօր, ի յ գ օ ն ք ք օ յ ։
–
| ԵՐԿԱՐ (ի-ա
հլ. րստ նՀԲ, թէև առանց
վկայութեան,
յետնաբար կայ
երկաւփւ, եր­
կարաց
էլ. արիստ. 121, 122) «երկար (թէ՛
րստ ժամանակի
տևոզութեան և թէ ըստ
տարածութեան)»
Ողբ. է. 20. Եվւր. ել., ո–
րից՝
երկարաձիգ
Վեցօր.,
ընդերկար
ԱԳր. Ա֊
ղաթ
1
.,
ընդերկարել
եփր. ա. կոր.,
ընդերկա­
րութիւն
Առակ. գ. 2,
յերկար
Բ. թագ. է. 19,
յեր կ արա գ ոյն
9՝.
մակ. ե. 9, Ա մնաց. ժե. 17,
յերկարել
ՍԳր. Ոսկ.
մ. ա. 10. Եւս. քր.,
եր­
կարել
Փարպ.,
երկարատև,
(
նոր
բառ)։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.
Ճա31՜0–
ձևից, ըն­
դարձակ
մեկնութիւնր տե՛ս
ե ր կ այն։
Ուղիղ մեկնեց
Ի\
Շ\\\Շ
Լ
Բ ՏՃ,
4,
էջ
1 — 4.
միւսները տե՛ս
ե ր կ այն։
ԳԻՌ.–Եըև. Ռ. Տփ.
երգար.
իսկ Ջղ.
յե տ ­
կար
կամ
յետկար
«
հեռու»
. —
նոր բառեր են՝
երկարականջ, երկարապոչ, երկարաւուն, եր­
կարուկ, երկարացնել։—
Հաշտարխան՝
երկար
«
հեռու»։
ՓՈԽ
.-
Պ ատահական
նմանութիւն
միայն
ունին և հայերէնից փոխառեալ
չեն կայ.
Տք–
%
պ «խոշոր, մեծ», խիւր.
Մ
1
< ՚
Յ
1 ,
1
ո ե
՚ 3 1
ւ ,
ակ.
X6
^"[^1
«
երկար»։
ԵՐԿԱՔԱՆՉԻՒՐ
տե ս
Իւրաքանչիւր։
֊
Ե Ր Կ ե Ի Ա Ն (ի-ա
հլ. րստ նՀԲ թէև առանց
վկայութեան)
«
կասկած, վախ, տարակոյս»
Ոսկ. Եփես. մ. ա. 25և բ. 26, 11. Սերեր,
վ՚իլ. «հիւանդութեան
մնացորդ
հետքը, շո­
շորթ» Ոսկ. մ. ա. 25 (հմմտ. նորայր,
Բառ.
ֆր.
1
շ
\ ՚ 3 1
Ո ) ,
որից՝
երկեանութիւն
«
կասկաձ»
նար.,
աներկԱան
Յուղ. 24. Ադաթ.,
աներ–
կևանաթիւն
նար. Երզն. մտթ.։
֊
Ծագում
է
"
երկիոաաւն
նախաձևից, որ
կազմուած է
երկու
և
հաւան
բառերից, իբր
թէ
«
յերկուս
միտս հաւան»։
Ձևի կողմից
Fonds A.R.A.M