206)։
Յոյն բառը
այնուհետև
անցել
է զա֊
նազան
լեզուների,
ինչ. հբգ.
ՇԱՇԱ
1
Յ,
մբգ.
1
ա
§€Խ,
հսլ.
1
ա1ա1ւ,
ռուս. պ&ՕՈե,
բուլղար.
§Ա
§1
Յ,
լեհ. չեխ.
1
աե13
(
ԸՇՈՂՇՃ^
640),
լազ.
1
<
Ա
1
<
Ա
1
Յ,
թրք.
1
<Ա
^ս16էՅ
ևն։
Լատիներէ֊
նից յետ են առնուած
իռլ.
ՕՕՇհս11,
կիմր.
ՕաՇա11
(\\
^Յ
1(
Խ
անդ),
Հայերէնի
մ էշ ու֊
ղիղ տառադարձոլթեամբ
ծագած
է նախ
կա­
կուլ,
յետոյ
ն
յաւելուածով
կնկոլղ.
և 1ւ֊ի
մօտ
կ
կակղելով՝
կնգուղ։—
Հիւբշ.
3 5 8 ։
նախ
նՀԲ լծ. լտ.
ՇԱՕս11ստ
և թրք.
ես\Տւհ
«
գլխանոց»։
նոյնը
յետոյ
8, 285
(
թրգմ. ՀԱ
1894, 2 9 5 ) ,
Մառ,
76
«
Շ1հ1
V I I ,
էշ Նճ\ վրաց.
ձ՝ԴձՀ)Հ–.
ո
կակուլի
«
^պճա՚հ»
բառի
հետ։
ԳԻՌ.–Ա
վ
շ.
Մշ.
կնգուղ,
Վն.
կնգՏախ
«
վե­
ղար», նոր փոխառութիւն
է
կուկուլա
Տր,
«
լագի
գլխանոց,
բաշլուղ»։
—
Նոյն
են նաև
Տփ.
կնգուղ
«
փեսացոլի
կողմից
հարսին
տրուած
նուէր, որ կա զմ ուած
է լինում մի
գլխարկից՝
շուրջը
ոսկիներ
ևն»,
ն ո յն պէս
Դվ.
կնգուղ,
Ջղ.
քնգաղ,
Ղրբ.
կնգ°Դ>
ննխ.
գնգօղ,
Զթ՛
գ օնգ աղ
«
կնքուող
մանկան
վրայ
գցելու
շոր կամ
սաւան, գդակաւոր
բուռ֊
նոլզ»,
որոնց
բացատրութիւնր
տե ս Գւռ,
բառ։
ՓՈԽ.—Հայերէնից
պետք
է լինի վրաց,
ձ՝Հ$ձ՝Հ)ՀԸ
ձ
կունկալա
«
աբեղայի
գլխարկ»,
մ ի ֊
ջին
ռն գա կանի պատճառով,
որից
զուրկ են
յոյնն
ու
լատինը։
«
սպիտակ
աքիս, որի
մորթը
տալիս
է թանկագին
մուշտակ»,
առանձին
գործածուած
չէ հին մատենագրութեան
մէջ,
այլ կայ
միայն
նոր գրականում,
սրանից
ունինք
սակայն
կնգմենի
«
կնգումի
մորթ»
Բուղ. զ.
2
ածանցր։
֊
Փոխառեալ
է անյայտ
մի լեղոլից.
հմմտ.
պհլ.
Ա 31(11171,
որից փոխառեալ
են արաբ.
պրս. թրք.
^ ; ( յ զՅզս ա ,
քրդ.
1
<31աո,
վրաց.
յ ^ ^ Յ ՚ շ Յ օ քարքամի
«
սպիտակ
աքիս»,
և արաբերէնից
էլ՝ յետնաբար
հյ.
քաքոլմ։ —
Այս անասունի
եւրոպական
անուններր,
ինչ.
ֆրանս.
հշՈւՈտՇ,
դերմ.
116
ՈՈ61ա,
իտալ.
ՅՈ7161ԱՈ0,
անզլ.
6
Ո7ՈՈՏ
ևն՝ համարւում
են
ծագած
ՃՈ716Ո13
«
Հայաստան»
անունից,
որտեղից
առաջին
անդամ
արտահանուել
է
նոյն
անասունի
մորթր։
նՀԲ «կնգմենի... գուցէ
քաք՚ում»։
Վե­
րի
ձևով
Հիւբշ.
3 6 ( 1 8 8 2 ) ,
էջ
134,
որից
յետոյ
Ի\ս\Խ
* 2 1 ( «
8,
285
(
թրգմ. ՀԱ
1894, 2 9 5 )
զճզսՈՂ
ձե֊
լի հետ։
Հիւբշ.
278
յիշում
է հյ.
քսւքամ
ձևի տակ՝ առանց
ծագում ր
որոշելու։
*
ԿՆԴՐՈԻԿ, ի-ա
հլ. «լիբանոս,
մի տեսակ
ազնիւ
խունկ»
ՍԳր. «մազտաքէ»
Գաղիան.
որից
կնդրուկ երԱելի
«
թափանցիկ
կնդրուկ»
Ել. լ.
34.
կնդրկեայ
Եփր. մն.
481.
կնդրր–
կաիւաոն
Գ, մակ, ե.
25.
կնդրկաբեր
Վրդն.
երդ,
քրտնակնդրուկ
նար. էջ
2 1 8 ։
–
Պհլ.
*1
աոճս1
՜
ս1<
«
կնդրուկ»
բառից,
որ
թէև
աւանդուած
չէ, բայց
նրանից
են ծա­
գում կանոնաւորապէս
պրս. գ^^Լ՚յՏ՛
1
<ԱՈճս–
1
՝
Ա
«
մազտաքէ»,
^յձՏ՛
1
<ԱՈ0՝1Մ
«
կնդրուկ,
եօտաշ11ւՅ էհսոք6ւ՜3»,
Հ ձ յ ^ ՚ ճ ՜
1
աո(1սւ՜31<
«
խեժ». բոլորի
նախնական
աղբիւրն
է սանս.
<%Ր)§
եսՈձս,
Վ
եԱՈճէՄՅ,
0
Է)<^
Հ ՛ ՛
եսՈճԱՐԱ,
=հ ՚~5յ <՛ °ք) 1աՈ0՚Աա1<3
«
կնդրու­
կի խէժ, կնդրուկ,
ե0Տ^611ւՅ
էհսոք61՜3
\
Հ0ճհ»։–Հիւբշ.
1 7 2 ։
նՀԲ վրաց.
գունւորո՚ւկի։
85
էէւշհ.
2 1
ա Օ
1850, 357
դրաւ սանս,
եսոճս–
1՜
Ա
բառի
հետ,
որին
Լ Յ § . ՃՈ71.
Տէ.
§ 1166
ալելացնում
է պրս.
ձևերր։
ԳՒՌ.––Ագլ. Երև. Տփ.
կնդրուկ,
Ախց.
կնտրա կ։
ՓՈԽ. —Վրաց.
յ՚շյՏէօ&՚ցյօ գունդրակի,
թուշ.
Օ՚ցՏՏ&՚ՅՅ գոլդրաղ՛
թւում են հայերէնից,
ո–
րովհետև
պահլալականից
աւելի՝
նման են
հայերէնին։
Այսպէս
է րնդունում
նաև Մառ,
էւՈՈՕյւ.
63։
Հայերէնից
չէ, այլ
ուղղակի
պարսկերենից՝
ուտ.
1
է՚սոճս1՜ս1<
«
կնդրուկ»։
ԿՆԵՂ
«
չղերր
զօրաւոր,
ուժեղ»
ունի
միայն
ԱԲ.
կազմուած
է
֊
ե ղ
մասնիկով,
արմատր
պիտի
լինէր
*
կիս
կամ
*
կան
«
ջիղ
կամ
ուժ»։
ԿՆԻ, ԸԿՆԻ
տե՛ս
Կին֊ք։
ԿՆԻԻ
«
ձիու
կամ շան ճանճ»,
աւանդւած
է սեռ.
կնուի
ձևով՝ Վստկ.
210,
և
սխալա֊
գիր
կնիւն
գրչութեամբ՝
Կեչառ. աղէքս. և
Պիսիդ. վեցօր. տող
9 7 1 ։
Fonds A.R.A.M