ԿՍ՚Ա
606
ԿՆԳ
ւում է, որ
կմախք
բուն
նշանակում
է «մե­
ռելի սգահանդէս,
ուր ազգականներր
հաւա–
քոլելով
ողբում ու կոծում
են. այգողք))
։
֊
Ն ո յ ն է նախորդ
կմա|ս–ք
բառի հետ
և սրա ու ասուրական
ձևի միջին
օղակն է
կազմ ում։— Աճ.
Բառ. երեմ.
164
ունի
կմախ,
էջ
154
կամախ,
որից և ՀՀԲ
կամախ (՛ի
հլ.)
«
պատարագ
կամ րնծայ», որ ի հարկէ
նոյն
բառն է՝ նշանակութիւնը
սխալ
հասկացուած։
ՆՀԲ ունենալով
միայն
երկրորդ
վկայութիւնը,
կարծում
է
թէ
թարգմանիչը
յոյն
բառր
սխալ֊
մամբ
կարդացել
է
1
էՏՕԼՕՏ10Ա)^
«
ահա֊
բեկ)), որով թարգմանել
է
կմախիք
«
որ֊
պէս
կմախ
եղեալ ի խրտուիլակ))։
Ա֊
ճառ. Նոր բառեր
մնաց,
գրոց մէջ, էջ
17
երևան
հանելով այս նորագիւտ բա֊
ռր՝
մեկնում է վերի
ձևով։
Վարգանեան
ՀԱ
1911, 692
առաջին
վկայութեան
մէջ
մեկնում է «ողբ,
կոծ)), իսկ
ռ
րհր
ո
ՐդԻ
մէջ՝ շատ ճիշտ գտնելով
ՆՀԲ֊ի
մեկնու֊
թիւնր,
հ ա ս կան ում է «ահաբեկ», և այս
երկու իմաստներով
կմախի
փոխառեալ
է գնում ասոր.
\ *
յ
^
լ
է
֊
^
է
§ Ա ՜ Ո Ձ Ճ Յ
«
ահ֊
ռելի, սոսկալի.
2.
ողբ, լալիւն»
բառից։
(
Սակայն
րստ իս՝ անտեղի է
միևնոյն
բառին
երկու
տարբեր
իմաստ տալ.
«
ահաբեկ»
բնաւ
յարմար չէ վերի
օրի­
նակին, ասորի
ձևը պիտի տար
հյ.
գա–
նախայ, ղնախայ
կամ աոառաւելն
ղր –
մախ):
ԿՄԱՃԱՇԱԿ
տե ս Կում։
ԿՄԱՅԵԱԿ, ի-ա
հլ. «արատ,
բիծ», մէկ
անգամ
ունի Փիլ. լին.
156
«
Բարեբախտի
և երջանկի
վիճակի
մասն
րնկալալ
առանց
կմայեկաց
և
տգեղութեանց»։
Լատինր րստ Ամբրոսիոսի
ունի «ա֊
ռանց արատոց»,
որին
յարմար է նաև
յաջորդ
«
տգեղութեանց»
բառը։ էծ.
փի՛լ՛ մեկն՛ում է «առանց
պաճուճանաց»։
Հին բռ. գնում է «կմայեակք,
հմայա­
կանք, խտրանք»,
ՓԲ «խորան» (ան­
շուշտ
խ տ ո սնք
բառր
կարդալով
խո­
րանք ) ։
ԿՄԲԵԱՅ
տե ս Կում
բ։
ԿՄԻ1.
«
վն ասուիլ,
ւիճանա
լ կամ
կոտրիր;
անստոյգ բառ, որ առանձին չէ
գործածուած
և գտնւում է միայն
ինք նակմեալ
«
ինքնին
ւիճաչյածյ
վնասոլած
կամ կոտրած))
բարպի
մէջ. մէկ անգամ
գտնում եմ
գործածուած
Վրք՛ և վկ,
80 «
Եւ վաղվաղակի
ինք֊
նակմեալ
անիւն և ել արդարն))։
Ունին
մ ի ֊
այն ՋԲ և ԱԲ,
*
ԿՆԱՓ
«
մի տեսակ
փշոտ
թուփ՝ որով նոր
գործուած
կապերտների
բուրդն ու
դոյնն
են մաքրում»
այս բառր դիտէ
միայն Ստ.
լեհ, և
վկայութիւն
է բերում
Ղ՛ան,
փիլ՛
«
Նաև կնավւ առանց
արուեստաւորի
ո չ առնէ
զիւր
գործ»։
֊
Յ ն .
XVՅ^^ՕI;
("
Ր և յետնաբար
՜
Հ՝ռ.՚Հւզ\
(՛
մի տեսակ
փուշ՝ որով
լպուտներր
բուրգն
էին
աղեղնում»։—Արմատն
է ՚/Տ/Շւ՜ՀՕ) «ա–
ղեղնել,
բուրդ
գզել»։—Աճ.
Ստ. լեհ. դրած է լտ.
§ՈՅթհստ
հո­
մանիշից։
ՀԲուս. § 1435 դնում է յն.
ք՝. ՅՕՏՍ"
«
թափիչ»
բառից։
*
ԿՆԲԻԼ
(
գրուած
նաև
կմբիլ,
կամրիլ,
ղամսյիւյ
«
մի տեսակ
բոյս,
թերևս
1
ՈՁ
11
Օ–
էԱՏ բհւ1ւթ6ՈՏ1Տ
կամ
Շ շհ ա Ա Տ »
Ամիրտ. ու­
նի
միայն
Ալիշան,
Հայբուսակ
§ 1436։
—
֊
Արաբ.
յ ֊ ^ յ յ
զան՜ճ՝
նոյն
նշ. (տե՛ս
Կ ամ ուս, թրք. թրգմ.
9*.
332,
ուր տրուած
բացատրութիւն
ր
նոյն է Ամիրտ ո վլաթին
ի
հետ.
Տէ6–ՈՏ<։հՈ6–Ժ61՜–
(
/–
հաւաքածոյի
մէջ՝
ա ա
ւշ, 323),
Ուղիղ
մեկնեց
ՀԲուս.
անդ։
*
ԿՆԴ(1ԻՂ, ո
կամ
ի-ա
հլ. «ճգնաւորի վե­
ղար կամ մեծ գլխարկ»
էմբ. առ լև. տպ.
1865,
էջ 218. էմբ. պտրգ. Օրբել. հրտր. էմ.
էջ 76, 178. Վրք. հց. Բ. 476 (սեռ.
կնգղաց/.
Մամիկ, էջ 50 (գրծ.
կնկղաԼ).
ճառընտ. որ
և գրուած է
կնկոլղ
էմբ. մատ. 45, 48, 50
(
սեռ.
կ ն կ ղ ա կ
էջ 89, 91 (սեռ.
կ ն կ ղ ի կ ա ­
կուլ
Վրք.իլար. 132. որից
կնկղաւոր
«
կրն֊
ղուղ ունեցող»
Մամիկ,
կնկղակ
«
փոքր
կրն֊
ղուղ»
Շնորհ,
առակ։
֊
Յ ն .
•/.՚
ւՄ/֊՚յեճճւ՚յ՝։
«
աբեղայի
գլխարկ»
բառից, որ ծագում է լտ.
ՕԱՇս11սՏ, ՇԱՇս11ւՕ,
& «
գլխանոց))
բառից. ք
ւս
^(
ս ա
էէ Հ
ա
~
մարւում է կելտական
փոխառութիւն
(
XV
Ձ
1
ճ^
Fonds A.R.A.M