կամ
կիր դարձած»,
ոմն
Բազմ,
1908,
432
կ սղա կ ա ց ե ա լյյ
Հիւնք,
կ ո ն ղ
բառից։
ԳԻՌ
Մկ.
կՏղակ,
Գոր. Ղրբ.
կնէղակ,
Ագլ.
կՏօդակ,
Զթ. Դ°1Ղ°Ղ՛
Ղ
0
1
Ղ
Ո
Գ– - Ղրբ •
կ նէղա կ
թերևս
պնեղ
բառի
ազդեցութեամբ
յառաջացած
(
նորամուտ
ն ֊ ո վ ) ։
ՓՈԽ. — Վրաց,
§ՏՀ–ձ°
ոլակի
«
կճղակ»
(
բառիս
վրայ հմմտ. Մառ,
14
ոՈՕյ1.
էջ
60,
68),
որ րստ
Չուբինով
2
1580
$0Ս
օ
ւՅ
օ
ս
լ ի –
կի,
Տյյոօ^օ
չլի ք ի,
Տշոքո^օ
չլոքի
«
կրճ–
ղակ»
։
ԿՃՆԴԻԱՑ
«
մի աստղի
անուն
է» Շիր.
73.
նորագիւտ
բառ. գրուած
է ձեռագրում
մար–
գոն. կ ննդիաց,
որով
կարելի
է նաև կար­
դալ
մարդոն
կամ
Տնդիաց։
Այս
ղէպքում
վերի
կննդիաց
ձևր կջնջուի՝
վւոխանակուե֊
լով
Տնդիաց
բառով։
ԱԲ
ունի
կՏնդեաց
և
կաւ՜նոնդեաց
ձևերր,
որոնցից
վերջինր
յի֊
շեցնում
է
կարին
բառր
(
տե՛ ս
անդ)։
ԿՃՐԻԹ
«
մի տեսակ
խոտ
է.
ըօկբօձԽա
\
;
ս1§376
Ն, որ և
շատոաոփ;»
(
Տիրացուեան,
Շօոէքւեսէօ
§
2)
Բժշ. ունի
միայն
Հայբու­
սակ
§
1431։
ԿՃՊնԼ
((
ամփոփ
ել,
սեղմեի
զսպել»
Ոսկ.
եբր.
1
|6սյետ
«
ամփոփ,
զուսպ,
սեղմած»
Ոսկ. եփես.
935։
ԳԻՌ. — Ղրբ՛
կնպփլ
«
պինդ
կպիլ.
2.
միսր
կճմթել.
3.
գջլել, կողոպտել»,
երրորդ
նշա­
նակութեամբ
անշուշտ
կՏեւդ
«
կեղև»
արմա­
տից,
՛
ԿՄԱԽ
(
միայն
անեզաբար
գործածուած)
«
մեռելի
ոսկորներր»
նար. (սխալմամբ
Հին
բռ. = Բառ. երեմ, էջ
164
դնում
են
կմախք
«
ոսկերք
կամ կոտովւածք»,
կմախել
«
կար֊
թահարել
կամ
ջլատել»
)։
Այստեղ
է պատ­
կանում
նաև
Կամախ
քաղաքի
անունը,
որ
հայ թագաւորների
դամբարանն
էր։ Նոր ձև
է
կմախքացա ծ
(
է իբր արմատական
հա­
մարելով)։
Տե՛ս
նաև
կմա խի։
= Ասուր.
1
<11113ՃՃԱ
«
դագաղ»,
սումեր,
1\1–
Մ13Ճ
«
գերեզման»
(
քաղաքավարական
բացատրութիւն),
արամ.
§ 171 X
«
մահարձան»,
այս
իմաստներից
«
կմախք»
նշանակութեան
անցն ելու
համար
նկատի
պէտք
է
առնել
ա ս ո ր ա բա բե լական
թաղման
ս ովոր ո ւթիւն ր,
երբ դիակր
կալով
պինդ
ծեփում
և
մարմնի
պատկերր
դուրս էին բերում։
Ասուր.
]
ս^ՈՅX-
–\
Ա
բառը
գրւոլմ է թէ՛
1
<,
թէ՛
օյ
և թէ՛ զ նախա­
ձայնով
(
^ Ա Տ Տ - Ճ Ր Ո Օ Ա
,
ճտ.
ՒւՅոճս՚ե.
էջ
915
բ), վերջինր
տալիս
է ճիշտ
հյ.
կմա խ։
ՆՀԲ. լծ. թրք.
1
<6ւա1<
«
ոսկոր»
և
զօ–
քՈՕգ
«
կոտոր
ոսկեր»։
Հիւնք.
հանում
է
կղմ՛ինտր
բառից։
Ալիշան, Հին հաւ.
417
իրան,
դուխմա,
որ նրանց
մ ե ռե լա տ
եղին
էր։
Ուղիղ
մեկնութիւնր
տուաւ
8
ւ՜0շ1<։61–
էՈՅՈՈ,
2.
ք.
ՃՏՏ.
13, 327
(
տե՛ս
և
ճսէ–
7317,
Տսաշւ՜.
Շէ 1ոճ.
էջ
156)։
Նոյնր
հաստատում
է Աճառ. Հայ. նոր
բառեր
մնաց.
գրոց մէջ,
էջ
17 —19՝
կմախք
բառի
հետ
նոյն
գնելով
յաջորդ
կմախի
«
ողբ»
բառր՝
իբրև
երկուսի
միջին
օղա .
կր, Վարդանեան
ՀԱ
1911,
692
մեր­
ժում է ասոլր.
1
<^^Ո
^XXս,
և
կմախի
բա­
ռի
հետ
միասին՝
դնում
է ասոր,
զս–
173
X3^
«
ահաար.
2.
ողբ, լալիւն»
բա­
ռից։
Մառ
3 8 0
20, 065
ասոր. ^–^–^Վ^
§171X3
«
ոսկերք»
բառից,
որ պէտք
չէ,
ասում
է, կցել ասուր,
1
^7Ո
^XXս
բառին։
(870(
±67Ո7.
Լ
&
Լ.
Տ)/1՜.
57
ունի
Հ>
ի – ^ » ^
հշէ §317135*3
կասկածական
ձևր,
որ համարում
է «մահարձան,
շի­
րիմ»
և որ
՚ 6
Ո Տ 6 Ո
միացնում
է ասուր.
1
^^ՈՅXX^1
բառի
հետ)։
Մառ
1915,
850
վրաց,
Յ՚ցծՅօ գուամի
«
մարմին»
և
արաբ,
^֊–.օ
յ ՚ Տ ա
«
մարմին»
բառերի
հետ։
՛
ԿՄԱԽԻ
(
գործածուած
է անեզաբար)
«
մե­
ռելի
վրայ
ողբ, կոծ,
լալիք»,
նորա գիւտ
բառ,
որ հայ մատենագրութեան
մէջ գոր­
ծածուած
է միայն
երկու անգամ. «Եւ
մեռաւ
նա յախտ
չարչարանաց
իւրոց,
և ոչ արա­
րին
նմա
այնուհետև
ժողովուրդն
լալիս
և
կմախիս»
(\
Ճ1՝.
կամախին^.
նորագիւտ
Բ
մնաց.
իա.
19
(
Եօթանասնից
թրգմ.
ունի
«
յուղարկաւորութիւն»).
«
Ոռնան
և
ողբան
և գուժեն
իբրև կմախիս
մեռելոց»
Բարուք
Զ.
31
(
յն.
ե
՝
յ
7
է Տ Օ ՚ . 8 տ ւ ~ ՝ . / ւ Օ ,
որ
է «ի
ճաշ
մեռելոյ,
ՅԱ 1՜6թՅՏ ւԱՈ673Մ6յյ.
ըստ
այսմ
հա յերէնն
էլ ուղղելու
է «իբրև
ի
կմախիս
մեռելոց»)։
Այս
համ եմ ատութիւններից
երե֊
Fonds A.R.A.M