ԿԻԻ
597
ԿԻՒ
ԳԻՌ,–Ախց.
Կր.
կցէլ,
Ագլ. Մկ.Տփ. կ ֊
գիլ,
Ոզմ.
կցիլ
«
թել կապել»,
կցվիլ
«
շների
զուգաւորուիլը»,
ննխ.
գցէլ,
Ղրբ.
կց՛՛էի
Ակն.
գրցցէլ,
Զթ.
ԳԸ՝ցիլ,
Հմշ.
գցոլշ,
Ալշ.
Մշ.
կծել.
հմմտ. նաև Ատն.
մասնակիչ
«
մասնակից»։
նոր բառեր են
կցակ, կցան,
կցկտուր, կցմցել, կցնոոլ,
կցղուանք, կր–
ցուան, կցոլանք։
ՓՈԽ.֊Վրաց.
ձ°(ձՅ~
ԿԻցՎ
ա
> ^ . " Օ Յ
5
2
ե
~
կիցվա
«
կցել, կապել, իրար
միացնել» (ըստ
Մառ.
յ/ւՈՈՕյյ..
65)։
–
|–ԿԻԻ, ո
հլ. «ծամոն,
մազտաք,
ծամելու
ձիւթ» Հին բո. որից
կուենի
«
մի տեսակ
մայ­
րի,
մարխի
ծառր» Վստկ.
41, 132, 158.
Գա ղի ան. Բժշ,
տիկնակիւ
Հին բռ։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ,
§
2
1\
ք–
«
ծամել» ար­
մատից,
հմմտ.
հբգ–
1
սւաՁՈ
«
ծամել»,
Շհշ\\՜ձ
«
ծնօտ»,
գերմ.
1(311611,
հոլլ.
1
<ՅՍ
\\
;
6
Ո,
անգսք.
Շ 6 0 Ա
՚
Յ Ո ,
հիսի
Կ՚ՏՏ֊
3
՛
անդլ,
0
Ւ16՝^,
հսլ.
21
VՁ.է Լ, 2 ^ 3 , 2Ա^Յ,
831
հ,
պհլ.
յԱէՅՈ,
պրս.
Ս Ա յ յ Լօ. յ ՚ 3 \ ՚ 1 ճ Յ Ո ,
ՔՐԴ՛
յՍւՈ,
աֆղան.
–0\
^,1,
բոլորն էլ «ծա­
մել,
ծասքել»
նշանակութեամբ,
նոյն ար­
մատից է կրկնուած՝ լտ,
§ 1 Ո § 1 \ ՚ 3
«
լինդ,
լնդերք»
(
Ա^31ժ6 342, 1<1ս§6 247,
Ք օ ւ Տ ՅՇ գ
1103,
Ո օ ա § 415)։Հայերէնի
մէջ իմաստի
զարգացման
համար
հմմտ,
ծամօն
«
մազ­
տաք»՝
ծամել
բայից և լտ.
1
ՈՅՏէ1ճ
«
կիւ»՝
Ո133է163է՜6
«
ծամել»
բայից
(
Բօ1<01՜Ո\<՛
1,
642)։
նՀԲ
Քիոս
կղզու
անունից, որի թրք.
կոչումն է
Սաքրգ ադասը,
բուն
«
ծամօ–
նի
կղզի»,
(
իսկապէս
նոյն
կղզու ա֊
նունից է կազմուած
ասոր. Հ
»
ք>
1(6)՛ 6
«
ծամօն».
տե՛ս
^ՕօճճոՂ.
1֊6
Ճ. Տ\՚1՜.
էջ
156)։
Բ6Ժ6ՐՏ6Ո,
Հայ. դր. լեզ.
200
կասկածս վ կցում է թրք.
§ 1 \ ՚
Ո
1
Յ
1
< , § 3 > –
11131
<
«
որոճալ»
բային։
Վերի
մեկնու֊
թիւնր
տլալ
Լւււ6Ո,
Խտ.
Տէսճ.
68։
ԳԻՌ.-Ախց.
կիվ,
Խտջ. Հմշ.
ցփվ
«
ծա­
մօն»,
որից կազմուած
են
կուենի
«
ծամօնի
ծառ»,
կուենոսո
«
կուենիների
անտառ»
(
Հմշ.
գրվընի,
Խտջ.
գվի
ձևով)։
ՓՈԽ.–Թուշ. չռ
Տ
կիվ,
վրաց.
յ շ Յ ° Կ
ե
ՎԻ
«
ծառերից՝
յատկապէս
պիստակենիից
կա­
թած մազտաք,
ծամօն»։
"
ԿԻՒԱԹՈՍ
«
այն
ամանր կամ չափը ո–
րով
զինին
առնում են կարասից և
լցնում
շշերի
մէջ» Շիր. էջ
3 1 ։
= 3ն.
/.
ԱՅւէ-Օ–
նոյն
նշ,
ո
րԻց
նաև լտ.
շ
\ ՚ 3
է հ ս տ ։ –
Հ ի ւ բ շ .
357։
Ուղիղ
մեկնեց
Ալգերե ան,
Բացատր,
չփ, և կշռ. էջ
114։
նՀԲ դնում է
նոյնի
հետ և լծ. ռմկ.
գաւաթ։
ԿԻՒԲԻԿՈՆ
տե՛ս
Կիբիկոն։
"
ԿԻԻԵՍՏՈՐ
«
հարկահան»,
նորագիւտ բառ,
որ մէկ անգամ
ունի Սոկր,
174,
իբրև յա­
տուկ
անուն կամ տիտղոս. «Զմագնոս
Կիւես–
տոր
անձն իշխ ան ա ց եա
լ ս պ ան ան էր »։
֊
Յ ն .
/.՚
յՏէՅ՜էՕՕ
բառից տ ա ռա ղարձո լած,
որ փոխառեալ է լտ.
գԱ36Տէ0է՜
«
քաղաքային
և զինւորական
զանազան
պաշտօններ վա­
րող անձ, գանձապահ, գա տա լոր,
գաւառա­
պետ ևն» բառից
(
ՏօբԽօ
\
շՏ
695)։
Ուղիղ
մեկնեց
Մ. Տ.
Մովսիսեան,
Սոկրատի
հրատարակութեան
մէջ, էջ
174,
©ԿԻՒԻՒ
կամ
ԿԻԻԻ
«
մի տեսակ
թռչուն է»
Մխ. առակ. ճխգ. ուրիշ
վկայութիւն
չկայ։
–
Բնաձայն
բառ՝
կազմուած
նոյն
թռչու­
նի հանած
կի՜ւ
ձայնից,
հմմտ.
կկու։ —
Աճ.
Ուղուրիկեան
(
տե ս ԳԲ, էջ
728
և
1045)
հոլլ.
1
օ\ՈբՏ
հոմանիշի
հետ։
ԳԻՌ.֊Երև.
Կր. Սլմ.
կիվկիվ,
Բբ. Ալշ.
Մշ.
կիվիվ
(
ըստ ՆՀԲ կայ նաև
կիվ
ձևը),
այս
թռչունն է
VՅՈ611սՏ ՕՈՏէՅէԱՏ
ըստ Մ.
Ասլան ե անի
(
անձնական
)։
ԿԻԻՂԱՅ
կամ
ԿԵԻՂ.ԱՅ
«
պա րսա
քարող».
ունի
միայն Բառ.երեմ, էջ
162
և
163։
՚
ԿԻԻՆԻԿ
«
կրկէսի
հրապարակր».
ունի
միայն Սեր.հրար. Պատկ. էջ
54
«
Մերկա–
ցոլցանել և րնկենուլ ի կիւնիկն».
նոյնը
նաև էջ
55, 199.
որից էլ առնելով
Սիմ. ա֊
պար.
90
կօնիկ։
֊
Յ ն .
"/
Օ՝. ք
(
ք 10՝.
«
կրկէսի
հրապարակր».
բուն
նշանակում է «որսատեղի»
և ծագում
է
«
շուն» և
0-
քԱ)
«
տանիլ»
բառերից։
—
Հիւբշ.
357։
Ուղիղ
մեկնեց Պատկ. անդ։
"
ԿԻՒՆԻԿՈՍ,
որև
կինիկոս,
կիւնիկեան
«
շնական
(
փիլիսոփայ)»
Եւս. պտմ.
281,
Եւս. քր. Բ.
288, 218։
Fonds A.R.A.M