ԼԻՐ
թիւնն
ունին, այսպէս
օր.
ձայնակից
Գ. մակ.
դ. 6.
գողակից
Ես, ա. 23.
գործակից
ՍԳր,
գերեկից
Հո. ժզ. 7. Ոսկ. ա. տիմ. ժդ.
գա­
ւառակից
Փարպ.
զինուորակից
Փիլիպ. բ.
25.
Փիլիմ. 2.
դրակից
Փարպ.
դատակից
նփր.
զուարթակից
Ագաթ,
զարդակից
Ոսկ.
եբր. իր.
երամակից
Վեցօր.
երդակից
Ել.
գ. 22.
րնդդիմակից
Ես. կդ. 2.
ընդելակից
Կորիւն.
թևակից
Կոչ.
ժամանա կ ա կից
Եզն. Եւս. քր.
ժառանգակից
ՍԳր.
իւ ­
րակից
Բուզ.
լանջակից
Ոսկ. ա. տիմ.
ժե.
լծակից
ՍԳր. Եզն.
խաչակից
Հռ.
զ, 6, Ագաթ,
ծառայակից
ՍԳր.
կենակից
ՍԳր.
նիզակակից
ՍԳր. Ագաթ. են, ո ֊
,
րոնց վրայ
ա
րդի
գրա՛կանը
ալելացրել
է
շատ
ուրիշ նոր ձևեր, ինչ,
յանցակից, գա­
ղափարակից,
մեղսակից
ևն։ Այստեղ է
պատ կան ում նաև
կ ից ՛
«
անասունի
յետևի
մ ասր»
Ամբ. դատ. 60, որից «աքացի, քա­
ցի», այսպէս՝
կիցս ընկենուլ
Ոսկ. ես. Եփր.
Համար,
կիցս նանել
Ս՛անդ, իբր
«
աքացել,
քացի տալ» կամ փիւբ. «խեռել,
անսաստել»,
՛՛
րից
կ ի ց
ո ն
կ է ց
Կ
ամ
Կ Ի ց
Ա Ո Ա
կ է ց
Կանոն.
կցատող
Սերեր. 200.
կցածել
կամ
կցացել
«
աքացել»
Ոսկ. մ. և յհ. ա. 3 (էջ 57),
կցւսր–
կող
«
կից
զարնող»
Սարգ. ա. պետ. ը. էջ
326
բ (չունի ԱԲ). հմմտ. պրս. ձ1ձ=> \\11–
էՅ,
թրք.
Հձձբ.
01
քէ6
«
ձիու,
էշի քացի,
կիցք», որ ծագում են պրս.
յՆ1քէ,
թրք՛
Ս1քէ
«
զոյգ,
կից»
բառից։ — նոյն
բառն է նաև
կցակ,
որ նԼԲ և ԱԲ մեկնում
են «գրտակ,
նկանակ»,
բայց
բուն
նշանակում
է
«
զոյգ,
երկու հատ», հմմտ. «Ա՛ռ ընդ քեզ զքառա­
սուն կցակս
հացի» Վրք. հց. Ա. 636. «Ա՛ռ
քեզ քառասուն
կցակս
հացից»
Լմբ. սղ. սր֊
րանց մէջ
կցակս հ ա ցի( ց )
պէտք է
մեկնել
«
մի
զոյգ հաց», իբր թրք.
Է)Մ
օ1ք
է
շԽոօե
նոյն է նաև գւռ.
կիցնաց
Չմշ. «իրար
կպած
զոյգ հաց՝ որ հար՛սանիքի
ժամանակ
դրացի­
ներին
են բաժանում»։
Արմատի
երկրորդ
ձևը կամ նրա ձայնդարձն
է
կուց,
որ ան­
կախ
գործածութիւն
չունի,
յետն՛աբար մի­
այն
գտնում ենք
կուց
Յայսմ. յնվ. 3
«
երկու
բուռը
միասին
կցած
գոգաւոր
մի խոռոչ
ձևացնելով»,
որ և գրուած է
գուց
ԱԲ.
գուձ
կամ
գուձն
«
բուռ,
ափ.
ափկից» Վստկ.
596
ԿԻՐ
հմմտ,
կից՝
նոյն
նշանակութեամբ,
նորա­
գիւտ բառ, որ երկու անգամ
գտնում եմ
գործածուած
Տաթև, ձմ, ճծը.
«
Արիստոաէլ
ասէ թէ ա՛յնչափ
նիւթ կայ ի մին կից
հողն,
որպէս ի հազար կից հուրն», (մի քիչ
յետոյ՝
«
Ւ մին ագահ և աշխարհասէր
մարդն՝ որ է
իբրև
զմին
ափ
հող, հազար ա յն չավ։
նիւթ
կայ, որ է մարմնական
հեշտութիւն,
զինչ ի
հազար
հոգևոր
մարդն որ է իբրև
զհուր),
հմմտ. նաև գաւա ռա կանն երր,
որոնք
երկու
ձևերն էլ պահած
են. այսպէս՝
Ակն, Ապ,
Ղզ՛ Ս՝կ. Վն.
կուց,
Մրղ.
կոլՒց,
Ոզմ.
կօց,
Հմշ.
Ղզ. Ղրբ.
կիզ.
Ակն. Սեր.
կիս,
Մշ.
կիցք,
Ղրբ.
կիսք,
բոլորն
էլ «ափկից,
բուռ»,
որից նաև Ղրբ.
կի՛սք Էլ ք < * Կ Ւ ց
ք ե
լ )
«
մ
Ի
բանից
երկու
բուռ
միասին
առնել»։
8
ս§§6 , Քէւ՜ԱՏե.
Ս.
ճէռՕՃՈ. 113
Էտ­
րուսկ.
ՇՏԱքւ
1
)–
«
ամուսին»
նոյնացնում
Է հյ.
կցորդ
բառի հետ;
Գարագաշեան,
Ծաղիկ 1891, Էջ 89
խից, խցել
բառերի
հետ։
Հիլնք,
կցիր
«
ժլատ»
բառից։
ւ^6ւ116ւ
/
^ՏԼ
8, 296
համեմատում
Է հբգ.
շաւտե
«
կրկնակ»
բառի հետ, իբր ձս–
«
երկու»
բառից,
նոյն,
ՒՀՏԼ
18, 267
առանց պատճառի՝
օտար և
փոխառեալ
մի բառ Է կարծում։
ԸշձՇՀՏՇՈ 1Լ2
40,
211
Հայ. դր. լեզ. 104
երկու
բառի հետ
նոյնարմատ
Է համարում,
րնդունելով
1\\
Շւ\\շէ֊ի
համեմատութիւնը,
իբր =հբգ.
2
ա Տ & 8 ս § § 6 ,
կճ.
Տէ. / ,
59, 76, 84
լիւկ.
#
Աքէ(էՅ
«
ընկեր»,
ետրուսկ.
էս–
–
ՏԱք 9ս"
«
ամուսին»
բառերի
հետ, որ
հենց
ինքր
մերժում
Է 2, 14 և 110,
Բշէ–
աեՅՈ;/
ՀԱ
1908,
Էջ 276
յն.
նօսճօ՛–
«
ծառայ»,
գոթ.
էՅԱյՅՈ
«
անել»
բառերի
հետ։
Ր^ՁՐտէ,
Յուշարձան
405
սումեր.
1
Ա
(1
«
հետ»,
1
աէ
«
րնկերանալ»,
426
թթր.
գ ճ է
«
կից, րնկեր»,
430
թթր. օսմ.
6
Տ
«
ընկեր,
նման»։
Բ6ՐՏՏՕՈ, 8շւէւ՜. I
316, 335
և
125—6
յն.
թօՅ-թօ//.;
«
խո­
պոպիք»,
լտ.
\՚6
Տբ106Տ
«
մացառ, թա֊
ւոլտք»,
սնս.
քԱշՇՈՅլ–
«
թաւուտ»
բառերի
հետ,
ինչպէս և սերբ.
ք՝վօ6ւ7.
«
անտառ»։
Այս
մեկնութիւնը
յիշում է
801
ՏՅՇզ
1101։
Պ ա տ ահ ական
նմանութիւն անի
պրս. ղՒ
է»€
«
ք
ա
ց ի ,
Կ՛իցք»՛
Fonds A.R.A.M