«
կա՛մ է
երիթացեալ,
իբր լուառացեալ, չո֊
րացեալ և կամ պատեալ պաշարեալ ի րս֊
պառ», ՋԲ մեկնում է «պնղեալ որպէս
զերիթ
կամ զսեպ». ԱԲ «հալած
մաշած, աղտոտ,
սևցած, խեղճ»։
(
Յունարէնր այս ամբողջ
կտորր
չունի, համար
50
Ա անկտպետրբ.
1817
թուի հրատարակութեան
մէջ յիշեալ բա­
ռը կարդում ենք
ի թաւ մ ա ծ ե ա լ ) ։
ԵՐԻԺՆԱԿ
տե՛ս
Ե
ոն
~ն
ւ։։կ։
ԵՐԻԿԱՄՆ
«
պոլոճիկ»
Երզն. մթտ.
403
(
եր­
կու անգամ), այս նորագիւտ
վկայութիւնր
չունենալով)
բառարաններր
չգիտեն
եզ,
ե–
րիկամն
ձևր, այլ
միայն յգ.
երիկամունք
(
սեռ.
–
մ ա նց ) ,
որ սովորական է հին մատե­
նագրութեան
մէջ. ՍԳր., լայնաբար՝
«
սիրտ,
սրտի
գաղտնիք»
ՍԳր., փոխաբերաբար՝
«
պարարտութիւն»
Օրին. լբ.
14.
դրուած
երի–
կամոլնն
Կանոնք սահ.
131,
որ սակայն Կա­
նոն, էջ
54
(
նոյն վկայութեան
մէջ) դառնում
է
երիկամունք:
Տէրվ. Մասիս,
1881
մայիս
11
թերևս
երի
բառից։
Հիւնք.
յերի կ այ իմն ։ 1
<ՁՐՏէ,
Յուշարձան
408
հյ.
երի
բառի հետ՝ սու­
մեր.
Աք
«
կողեր»,
«
կողմ»։ Մառ,
1915, 771
համեմատում է վրաց.
(
ոօ^յՅշտյոօ՛^ թիրկմելի
հոմանիշի
հետ։
(
Հայ. բառի
նախաձևն է
*
երէկամ,
որ
եաոող է աւե/ի հին
*
թրէկամ
ձևից յա­
ռաջացած
լինել, այս պարագային
հալն
ու վրացին
իրար յատկապէս
նման ռն
դուրս
գալիս)։
ԳԻՌ.-Ագլ.
րրկա՚մունք,
Մկ. խ\–ձ. Զթ–
իրգււմ, իյգօմ,
Հմշ.
իլիօօմօն,
Սեբ.
իլիցամ,
Աս/,
իփգամ,
Ակն.
իլիգամունք, իլիգամ։
ԵՐԻՄՈՍ
«
զբաղումն».
ունի միայն Բառ. ե֊
րեմ. էօ
32։
եՐԻՆՋ, ո, ու
հլ, «էգ հորթ»
ՍԳր., Եփր.
եբր.
217.
Կոչ.
263.
լայնաբար՝
«
կով» Ծն.
խա. 2
= 27.
Ա. թագ. զ.
7-14,
նմանու­
թեամբ «հարս» Դատ.
ժդ, 18,
Փիլ. ւամւիս.։
Հիւնք. պրս.
էննիրէ
«
փուշ, եղիճ» րա֊
ռից,
Տշհ61էշ1օաէ2, 8 8 ,
28(1904),
297
և 29
(1905), 25
իբր բնիկ հայ՝ հնխ.
էւ՜ՇՈ^՛
ձևից. հմմտ. ալբաներէն
ձէՇՈ7
«
եղնիկ», որ ծագում է
*
ԿճՈ2,Շ.
ձևից,
հմմտ, ալբան. ձ
-
ՕՇ
«
վախ»
՚
< * է ք Յ Ա յ
՚ 3 ,
գերմ,
*
Թ ք Յ ս յ ՚ Յ ո ։
ԸճԿսնտւպ,
ՀԱ,
1908,
152
կցում է հբգ.
հ ո ո ճ ,
մբգ.
Ոոէ,
նբգ.
Զաճ
«
եզ» բառերի հես։; (Բայց այս բա֊
ռերր րստ
1
Հ1ս§6,
396
ծագելով հնխ.
1 ( ՚ 6
ք Յ –
«
եղջիւր» բառից, չեն կարող
ձայ֊
նապես միանալ
մեզ հետ)։
ԲօէՇէՏՏՕՈ,
ք
\2,
47, 257
յն.
ՏՕԼքՕ,
«
բուծ, ուլ», լիթ.
6
քՅՏ, Շւ՜^էւՏ, 61՜ս1(ՅՏ,
&)/
էսԿ
.
ՅւՏ
«
գառ֊
նոլկ»,
լեթթ.
յ ^ Տ ,
հպրուս.
6
ՈՏէ13Ո
«
գառնուկ»,
սերբ.
յ31՜1ՈՅ
«
գառան
գեղմ», հսլ.
խք1(։1
«
բուծ», լա տ.
ՅՈէ՚Տ,
–6
է1Տ
«
խոյ»
բառերի հետ՝ իբրև
բնիկ
հայ։ Պատահական
նմանութիւն
ունի
սոգդ. 7յոՇ\<.հ (կարդա՛
1՜6
ՈսՅե)
«
տղայ,
փոքրիկ»։
ԳԻՌ.–Ալշ. Ախց. Երև. Կր. Հմշ. Մկ. Մշ.
Ննխ. Սլմ.
Էրինջ,
Ջղ.
յէրի&ք,
Շմ.
յէրինջ,
Գոր.
Մժ.
հէրինջ,
Ռզմ.
յէրէնջ՛,
Ղըբ.
նէ՚-վնջ,
Ագլ–
ա՚Րին՚ջ.
այս բոլորը նշանակում
են
«
եր֊
կամեայ Էգ հորթ», բայց Երև, փոխաբե֊
րաբար նշանակում
Է նաև «երեք տարեկան
որթի մատ, որ առանձին տնկում են»։ Հմմտ.
որթ։
ՓՈԽ.—Հայերէնից է փոխառեալ
մինոր,
որիջի, որինջի
«
տաւար»,
որջի
«
կով»
(
տե՛ս
ւկաաա^շ,
ՐբՅ".ւ. »
Օ7106.
ւ«յաւ՝թ.
ՅՅ.
(
ձՈ6ւ.
1914,
էջ
294).
֊
Մառ,
աԱ,
1912,
էջ
Տ34
ընդհակառակը
հայերէնն է դնում փոխառու­
թիւն, որ կրկնում է և
1
<յ1Ո11ա,Ո,36,
անդ։
Բայ-յ
այդ ճիշտ կլինէր
միայն այն դեպքում, երբ
այդ բառը ուրիշ կովկասեան
մի որևէ լեզուի
մէօ է։ դո (ութիւն ունեցած
լինէր։
ԵՐԻՍ
«
ժոո անոցս», այսպէս
ունի Բառ. ե֊
րեմ. էջ
92,
"
ԵՐԻՍԹԱՎ
ան» Վրդ. պտմ. տպ. Վե–
նետ. էջ
127,
հրտր. էմինի, էջ
166.
նոյնր
ե–
րիսթաւ
Առաք. պտմ.
500,
յերիսթալ
Ես.
պտմ.
55։
֊––
Վրաց.
^դևօդծ^ո
էրիսթավի
«
զօրադը–
լուխ», որ
կազմուած
է
ց&օ էրի
«
մարդիկ,
ղօրք» և
օւ^Յ° թավի
«
գլուխ» բառերից
(
Չուր,
2
495)։
Ուղիղ մեկնեց
Ալիշան, հրտր. Վրդ,
պտմ. էջ
107։
ԵՐԻՎԱՐ
կամ
ԵՐԻԻԱՐ, ի-ա,
հլ. «լաւ ձի»
ՍԳր., որից՝
երիվարիկ
«
հեծնելու և վարելու
Fonds A.R.A.M