ԿԻՆ
589
ԿԻՆ
Կոչ.
մ ի ա կ ի ն
կամ
մ ի ա կ ն ի
Կոչ. էջ
63.
կ ն ո ւ ­
թ ի ւ ն
ՍԳր. Եւս. քր.
կ ն ա հ ա ն
Ոսկ. մ. ա.
17.
կ ն ա մ ո լ
Խոր.
կ ն ա մ ո լ ի
Նխ. ել.
կ ն ա ս ե ւ ՝
Փիլ.
—
կ ն ո շ
ձևից են
կազմուած
ետնաբար՝
կ ն ո ջ ա ծ ին , կնո ջ ա կ ան, կ ն ո ջ ա ս է ր
Դամասկ.
Վրք. հց. — կնոջ տկար
և թուլակազմ
բնու–
թիւնից
առնելով՝
կ ն ա մ ա ր դ , կ ն ա մ ա ր դ ի
Փիլ.
Խոր.
կ նա տ
«
մեղկ, վատթար,
գձուձ»
Պիտ.
Պրպմ. Յհ. կթ.
կ ն ա տ ա դ ո յ ն
Սսկ, մ. բ.
9.
կ ն ա տ ա ձ ո րձ
«
անպիտան
լաթ»
Ոսկ. մ. զ.
16.
կ ն ա տ ո ւ թ ի ւ ն
«(
կալի
)
կակղութիւն,
թու­
լութիւն»
Սերեր.
67.
կ ն ա տ իլ
Եղիշ. ղտ.
կնա –
հ ա հ ո |
(
նոր բառ)
ևն։ Արմատիս
երկրորդ
ձևն է
կսւ6–,
որ գործածւում
է միայն
ա֊
ծանցներում.
սրանից
են կազմլում
նաև
կ ին
բառի մի քանի
հոլովները,
այսպէս՝
եզ. գրծ.
կ ա ն ա մբ ,
յդ.
կ ա ն ա յ ք , կ ա ն ա նց , կ ա ն ա մ բ ք
(
Եփր. ա. կոր.
6 3
ա ն - կ ա ն ա յ ց դ ,
Տիմ. կուզ,
էջ
283
դ կ ա ն ա յ ն ս ն յ .
րստ
Ի*\շԱ\ճ
(
անձնա­
կան
)
սրանց
նախաւոր
ձևերն
էին
*
կանալ,
կ անա ց , ՛՛՛կտնաւք,
որոնք
յետոյ
ա յ ր
բառի
հոլովների
նմանութեամբ
ստացան
այս ձե–
ւերր. հին մատենագրութեան
մէջ
պահուած
է դեռ
կ ա ն ա ց
ձևր (օր. Եզն. էջ
178՝
երկու
անգամ). Ս. Գիրքը գիտէ
միայն
կ ն ա ւ
գոր–
ծիականր
(
գործածուած
7
անգամ)
և ո չ
մէկ
անգամ
կ ա ն ա մբ ,
թէև կայ
կ ա ն ա մ բ ք
( 1 5
անգամ)
%
ուրեմն
աւելի հին է
կ ա ն ա մ բ ք ,
որի
վրայից
յետոյ
կազմուած
է
կ ա ն ա մ բ
եզակին։
Այս
կ ան–
արմատականից
ածան­
ցեալ
ձևեր են՝
կ ա ն ա մ բ ի
Ա. կոր. ե.
10, 33.
կ ա ն ա նի
Ագաթ. Բուզ. Ոսկ. ա. տիմ. էջ
72
(
րստ
յաջող
սրբագրութեան
Նորայրի,
Հայկ.
Բառաք. էջ
43).
կ ա ն ա ն ո ց
Փիլ.
կ ա ն ա ն ց ա ­
բ ա ր ո յ
Արծր.
կ ա ն ա ն ց ա ծ ի ն
ՍԳր.
կ ա ն ա ն ց ա ­
կ ա ն
Ոսկ. յհ.
կ ա ն ա ց ի
ՍԳր. Եւս. քր.
կ անա ­
ց ա բ ա ր
Եղիշ.
կ ա ն ա ն ց ա հ ա ն դ ե ր ձ
Բուզ.։
= Բնիկ հայ բառ, որ իր երկու
արմատա­
կաններով
և հոլովաձևերով
հարազատօրէն
սլահոլմ
է հնխ. վիճակը,
—
կին
ծագում
է
հնխ.
§
%
՚
Շ Ո –
կամ
§ * 6 Ո –
ձևից, իսկ
կ ան–
ՀԼհնխ.
§
ս
՚
Ո –
ձևից,
կրկին
ձևեր
ներկայաց­
նում են նաև
հ. իռլ,
0 6
Ո
«
կին», սեռ.
1
ՈՈՅ,
յն. ՜1՚>՝՚՜կ «կին»,
հոլովման
մէջ Հ1Ո1Ա%– (սեռ.
–
քՕ՝;ա>ա<;,
յոգ.
^Ս՝^ւ/.տ;,
տր. "նաւէդ, բէովտ.
Յօ՚.՝«),
միւս
ցեղակիցներից
ունինք
սանս.
§ոճ–
«
աստուածուհի»,
յ ՚ Յ ա – , յՅՈ1
«
կին,
ա֊
մոլսին»,
–
յՅՈ1
(
բարդութեանց
վերջում)
«
ամուսնացեալ
կին»,
զնղ.
՜
|՚ՈՅ–
(
հին ձևերը
§ՅՈՅ–, յՏՈ1–)
«
կին»,
պրս.
Ա յ
23
Ո,
պհլ.
23
Ո,
քրղ.
21
Ո,
շիգնի
(
իրանական
բարբառ)
~(\Ո
«
կին»
(
մճտ.
1916՛,
2 5 9 ) ,
աֆղան.
յւՈ31,
յԱՈ37,
բելուճ.
յ Յ Ո
(\\
ՕՀՈ § 668),
գոթ.
գ&ՈՏ,
զ
՚
ա՜օ,
հբգ.
^ս6Ո^,
հիսլ.
ԽՈՅ,
Խւօշռ,
ևսՅՈ,
հ. անգլ.
ՇաՏՈ,
հպրուս.
§6 Ո ՈՅ, §6ՈՈ0,
հսլ–
26
ՈՅ,
ռուս. յՀՇՈձ
«
կին»,
քուչ.
ՇՈՕ
«
կին»,
Շ Ո Օ Ո Յ
«
կանայք».
այստեղ
է
պատկանում
նաև
յն,
յ օ Տ Յ ^ Յ »
«
կին
առնել
ուզել,
ցան­
կանալ»
('8
օ^տ^^^
158, 6 4 1 ,
7
քՅսէւոՅոո
84,
ԲօԱօ1–Ո>՛
1, 6 8 1
) ։ ֊
Հ ի ւ բ շ .
460,
Հներից
Մխ. դատ.
էջ
374
ստուգա­
բանում
է
կ է ս
բառով. «Կին րստ
կիսոյն
անուանի
մարմն
ոյն»։
Այսպէս
և Տաթև.
ամ.
198
«
Անունն
կին, այսինքն
կէս
մարդոյ
կամ
կող՝ որ է զօրութիւն
մի.
կամ զի ի կենդանւոյ
առաւ, կամ
կո­
ղաբոյս
և կողածին,
այս է
մեկնութիւն
կնոջ
անուանն»։
Ուղիղ
մեկնեց
նախ
Ալետիքեան,
Քերականութիւն
1815,
էջ
315,
որ ցեղակից
է դնում
յն. և պրս.
ձևերին։
Ուղիղ է նաև
ր Ա Յբ ա է հ ,
ճտ.
թՕ–
1
>՚§1–
կ
1 0 6 ։
Իսկ Ջրպետ,
(
ձէ
&
ՈՂ.
31՜
տ.
էջ
691
թէև համեմատում
է յն,
"(
Ա՝^դ
ձևի հետ,
բայց
հայ բառր
մեկնում
է
կ ե ա ն ք
բառից
(
րստ Ծն գ.
2 0 «
Ել
կո–
չեաց
Ադամ
զանուն
կնոջ
իւրոյ
կ ե ա նս ՛ ^ ,
Վերջին
ձևով
է նաև
Ինճիճ.
Հնախ. Գ.
17։
ՆՀԲ լծ. յն.
՝՚
^՝՚՜ղ,
ռուս.
իսկ
ծին
բառի տակ՝ նաև արաբ\
դէն,
դ է ն ն է ։ Բշէշաւ.
25, 37
պրս.
2 3
ո ։
0
ւ6ք6ոհ3օհ,
861
-1.
յՅհւ
՜
ե.
1843, 4 4 4
պրս.
§ Յ Ո
«
զուգաւորութիւն»^՛
և սանս,
ճ&տ
«
կամք»։
էմին,
\\
Հ֊Հ.
<\շ0ճա<3
276
կ ե ա ն ք
բառից։
Այլևայլ
ձևեր
համե­
մատելով
ուղիղ են մեկնում
նաև
XVIII–
ժւտշհ.
8,
46,
Ցօէէւշհ. ծ ո շ Յ 64,
ա\\^
Տ Ա ՚ ՚ ճ ա
38, 571
և
44,
555,
Բւժտէ
2,
345,
Տէրվ.
ճ1էՅՈՈ.
35,
նախալ.
77
ևն։
86
էէւշհ. ԲսԺււՈՇՈէՅ
36, 62
շփոթմամբ
հյ.
կ ա ն ա ցի ,
ռուս.
ա&\\0.\ճ\1
ձևերին
է
կցում նաև ասոր.
՚ ՚
^ յ յ §ՈՏ1,
որ
Լ Յ § .
Խա.
Տէսճ. §
1096
ուղղում
է
իբրև
Fonds A.R.A.M