ԿԻՃ
588
ԿԻՆ
ԿԻՃ
«
մի տեսակ
կարծր և Փայլուն քար.
մարմարիոն)),
գործածուած է միայն
Հոլո֊
վեալ
ձևով, այսպէս՝
ի կՏոյ
Յայտ. ժր.
13.
կճոց
Ոսկ. ճառք, էշ
109.
ի կճէ
(
կամ
կ ճ ե այ)
Խոր. ր.
32.
կճովք, ի կճեայց
Ոսկ. հռովմ.
114.
ածանցեալ
ձևերն են՝
կճայատակ
«
քա­
րայատակ))
Նիւս. երգ.
կճասալ , ատակ
նոյն
նշ. հար. բ.
24.
կճեայ
«
քարեղէն»
(
թակոյ­
կի, սիւնի համար ասուած)
Յհ. բ.
6.
Երգ, է.
15.
բցռ.
ի կճէից
Ոսկ. եփես.
782
(
դրուած
կճճեայ
Սասն, էշ
65).
կճեատարած
«
մար­
մարով
սալած»
նորագիւտ
Բ. մնաց. է.
3.
կճեայարկ
Անան. եկեգ.։
Յայտնի չէ թէ այս
բոլորի արմատական
ձևր ի՞նչ է, որովհետև
կարող են նրանք
գալ թէ՛
կիճ
ևթէ
կաճ
ձևից,
բառարանների
նշան ակած
կիճ
ձևր
չէ վկայուած. կայ
միայն
կուճ
«
մարմա­
րիոն» Ոսկ. փիլիպ.
ժ.
468
և նիւս. երգ.
(
երկուսն
էլ հայց,
ցկուճ, գկուճն^.
որից ե֊
րևում է որ
կիճ
ձևր սխալ
ենթադրութիւն
է։
—
Յետնաբար
ունինք և գրծ.
կինճիւնք, կք"–
յփլք, կնջիւն, կճայովք, կճճայեօք,
իբր «մո­
դայիկի
մանր քարերով»
Անկ. գիրք հին կտ.
էջ
153, 154, 172.
Մարմարեայ
կճայս ար­
կանել
յորմս. Ոսկ. ճառք
684.
որից
կ ճե այ–
ւսաճոյճ
«
ակունքներով
զարդարուած
(
պատ­
մուճան)»
Անկ. գիրք հին կտ. էջ
156։
Սրանց
մէջ արմատն է
կուճ
«
մարմարիոն»,
որ սա­
կայն
շփ ոթուած է
կինճ
«
մանր քար, խիճ»
բառի
հետ։ (Տե ս այս բառը
առանձին)։
—
նոր գրականում
շինուած բառ է
լուսակոա
«
սպիտակ և փայլուն
մարմարիոն»։
Սրա­
նի՞ց է արդեօք նաև
ջռկիճ
«
շռնիճ,
րպրրխ»
որ
ունի Թորոսեան,
Տետր. հմռ.
բառարա֊
նի,
1794,
էջ
24,
8
աՏՏ6է յճտ.
1834,
էջ
383
ևն խպտ,
շհօւշհ
«
աւազ» և
քւշա
բառերի
հետ։
Հիւնք.
(
յաճ
բառից։ Աճառ ՀԱ
1909,
էջ
160
իւ
և
կ
ձայների
լծորդութեան
օ ֊
րէնքով
իրար է միացնում
խիճ
և
կիճ։
Տաշեան,
Ուսումն դաս, հայ, Ա,
221
կա֊
րիացոց
ՀԼյՅՂ «մի տեսակ
կակուղ
քար»
բառի
հետ։ — Մառ
1917,
316
ավար.
գամած,
վրաց.
ղենծի
«
քար», իսկ
$3– «
յ1
«1.
I
268
իրար է
միացնում
կիճ, խիճ,
քար. կ արկ ա ո,
վրաց.
կե նճ։
ԿԻՃ
«
քարի ծերպ», անստոյգ
բառ. մէկ
անգամ
ունի Պտմ. վր• էջ
22
«
Ետես երէ
մի ի հեղեղ
ատն
Տփխեաց և եհար զնա
նետիւ, և անկաւ
երէն ի կիճ մի քարի»։
—
ՆՀԲ դրած է
կիճթ,
բայց տպադիրր,
ինչպէս
նաև ԱԲ ունին
կիճ։
Չունի ՋԲ։
ԿԻՄԱԹԵԱԼ
«
հասեալ,
հաւասարեալ
»7
մէկ
անգամ
ունի
Գնձ. «Պարիսպ
բարձրացեալ,
երկնից
կիմաթեալ,
լայն
րն դարձա կե ալ», և
մէկ անգամ՝ «Եւ խաչերոյս
աստուածրնկալ
սուրբ խորանացս
հիմնացեալ
որ և երկնից
են կիմաթեալ»,
Այրիվ,
6
բ։
Կայ արաբ.
զ1Ո1Ձէ
«
արժէք,
արժողութիւն»
։
ԿԻՄԲԻՐ
կամ
ԿՄԲԻՐ
«
կոճապղպեղ»
Բժշ.
Հիբրև
օտար
բաղ). ։\ւնի
միայն
ՀԲուս.
§ 1402,
Շատ
նման է հնչում
ռուս.
աւ6ւ1ք)հ
«
կոճապղպեղ»,
բայց այս բառի
մեկնու­
թիւնը չեմ գտնում
՚
ԸշՈՂՇձ^֊
ում։
ԿԻՄԵՐՈՍ
«
քիրէգ»
(
իմա՛ «կե ռաս»). ու֊
նի միայն Բառ, երեմ, յաւել.
568։
ԿԻՄԷՏԷՐ
Կեմետրի ա ր
*
ԿԻՄԻՆՈ
«
չաման»,
ունի
միտ՛ն Բառ ե֊
լեմ.
յաւել.
568։
= 5ս.
Հ ՚ յ ՚ Ա / օ ՝ , )
«
չաման», որ ինքն էլ փո­
խառեալ է սեմականից,
հմմտ. երր.
|էՁ–
1
<ՅաաՕՈ,
ասուր.
1
<Ձ1ՈԱՈԱ,
փիւնիկ.
/
^|ւ5^,
արա մ. Ն
օ ^ մ »
^ Յ ո ւ ս ո Յ ,
եգիպտ.
ջտա-ա–
–
աւ>
«
չաման»
(
ՑօւտՅշզ 534)։
—
Աճ.
ԿԻՄԻՐ-ԱԿԱՆ.
այսպէս է կորում
երկնքի
եօթր
գօտիներից
մին. Շիր. էջ
66
(
Հասեալ
ի կիմիրական
գօտին՝
շիջանի
այրեցա֊
նողն)։
ԿԻՄՈՂԻԿ
«
հալուէ»,
ունին
միայն
ՀԲուս.
§ 1403
և Բառ. երեմ, յաւել.
568։
+ ԿԻՆ
«
կնիկ»
ՍԳր. Եւս. քր. Ոսկ. Մծբ.
(
հոլովւում է սեռ.
կնոջ,
բց.
կնոջէ,
դրծ.
կնաւ,
միւս հոլովներր
տե՛ս վարր.
անսովոր
են
կնոջաւ, կնոջով, կնոջանց^.
որից
աոնա–
կին
«
ամուսնացած
կին» ՍԳր. Ոսկ.
առնա­
կնութիւն
Սերեր,
անկին
Ա. կոր. է.
32.
հատ. իա.
16.
Եփր. ա.կոր.
63.
ռ ա գմա կլւ֊
նաթիւն
Մաշտ.
իշխանակին
Կորիւն,
երկկին
Fonds A.R.A.M