մատենագրութեան
մէջ։
Նոյն
բառն է նաև
Երև.
սին
«
մոծակի
խայթոց»
(
տես
Պռօ–
շեան,
Կււոլածաղիկ
ա. տսլ. 175, բ. տպ,
306)։
—
Վերի
կիծ
և
կին
արմատներից
կազ­
մուած
ձևեր են դարձեալ
կծմթել
«
մատնե֊
րով
մորթր
ճմլել»
միջին
հյ. բառ, որ ունի
Նորայր, Բառ. ֆր. 943 բ (բ՚տՇՇւ՜
բառի
տակ)
և
կնմթել,
որի շրջուած
կմնթել
ձևի
հնազոյն
վկա յութիւնր
ունի Կ. Սա րաֆեան,
Բանալի գիտ. Սանկտպետ. 1788, էջ 69։
ԳԴ
կծանել =
ս/
րս.
| յ3 2 1 ճՅ Ո
«
խած֊
նել»։ ՆՀԲ
գկծիլ
մեկնում է
«
զգածիլ,
կիզանիլ,
կծանիլ,
կծուիլ» բառերով,
լծ,
թրք–
զ37.–ա
&
զ «կաաաղիլ,
զայրանալ»,
ջ1յւե–16Ո–Ո101<
«
մարմաջել»,
§Այ–6ՈՈ16ե
«
սրդողիլ»։
մստԱ,
ՕւԼ՚է.
1
<^Ա1՜(Խ
363
կծու
կցում է քրդ.
^923ՈԺ1Ո
«
կծել», ^32Ակ.
«
կծող
ձի»,
^921Ո
«
կծել»
բառերի
հետ։
Պատկ. Փորձ 1880 մարտ, էջ 83
կծա–
նեյ
դնում է ցեղակից
պրս.
^326^311
ձևին։
Հիւնք,
բոլորն էլհանում է
իւա–
ծանել
բայից,
իւ
\
ս1Խ
Ա ՛ ճ ա
8, 281
պրս.
^ՅՃ
7(1
ՅՈ
,
§ Յ ճ է Յ Ո
«
կծել»,
^ ց շ
«
կը֊
ծելր, կիծ»
բառերին
ցեղակից է
գնում։
Հիւբշ. 461 խօսելով
այս
համեմատու­
թեան
վրայ՝
ասում է՝ թէ ա յն ժամա­
նակ
միայն
րնդունելի
կլինի, երբ
պրս.
ց շ շ
ծագած
լինի հնխ, §Հ՝§՚– ձե֊
,
ից,
որին իբր ձայնգարձ
կարելի է դնել
(
երկար
աստիճանով)
հյ.
կիծ
ՀԼհնխ,
§Շ§՛•
բայց
որովհետև
հյ.
կիծ <
հնխ.
™֊§՛ է երևում,
ուստի պրս.
^ 3 2
կապ
չունի,
Տ
(
± 0 ք է 6 1 օ ա ւ է 2
8 8
28, 308
ան.
դըլսք.
Շ1էշ1ւՅՈ,
հհիւս.
1
սէ13
«
կծել»,
հբգ.
ԽշշԱօՈ
ևն, իսկ 29, 31 հհիւս.
հւէՔ,
հբգ.
Ո122Ձ,
դոթ.
հշւէօ
«
տաքու­
թիւն,
ջերմ»,
Թիրեաքեան,
Կարնամակ
ծան. 41 դնում է
գիծ, կէգ, կնել
և
գգե|
ձևերի հետ, Աճառ. ՀԱ. 1909, 160
կ
ե
|ս
ձայների
լծորդութեան
օրէնքով
նոյն
րնդ
խա ծ ։
(
Այսօր էլ նկատելի
է որ
խած
գործածական
է արևմտեան
գրա­
կանում,
կծել
արևելեան
գրականում)։
ւՀճՀՏէ, Յուշարձան 428 թթր–
ե10
«
կըտ֊
րել,
ձևել»,
ե՚՚է, եշէ, եւ"
«
նկարել,
գրել».
Թիրեաքեան,
Բազմ. 1913, 341 թրք.
զց յ 9 ( 1 – 1 3 ֊ ո ՜ ^ ։
ԳԻՌ
1.
Ջղ. Սլմ. Վն,
կծել,
Գոր. Երև.
Ղրբ. Մրղ.
կծէլ,
Ագլ. Մկ. Շմ. Ոզմ. Տփ.
կծիլ,
Մշ.
կձել,
Ասլ.
գձէ՝լ.–
2.
Ախց. Երև. Կր. Մկ.
Ջղ. Սլմ. Վն. Տփ.
կծու,
Մրղ. Շմ.
կուծու
(
Շմ. նաև «սոխ»
նշանակութեամբ),
Ոզմ.
կծու,
Մշ.
կձու,
Գոր. Ղրբ–
կծօ,
Խրբ. Հմշ.
Պլ. Սեր. Սչ.
գձու,
Ննխ. Ռ.
գուձու,
Զթ–
գօ–
ձու,
Հճ.
գաոու,
Տիգ.
գրձձու,
Սվեդ.
գրձձօ,
Ասլ.
գձի,։
3.
Ախց,
կնէլ,
Պլ. Ռ. Սեր.
գշէ,,
Զթ.
ԳՐքիլ,
Հմշ. գըչոդ։–(Ննխ.
գշէլ
նշ.
«
այրել»,
ինչ. Օուրտր
երեսս
կկճէ),֊֊
Կին
արմատն
ունին
«
խայթոց»
նշանակութեամբ՝
Ախց–
կին,
Մշ.
կիջ,
Սեր.
գիջ
ևն. Խրբ.
կիժ
(
օրինակ՝
օձի կիժ, կարիճի
կիժ), իսկ Մշկ.
գիձ
(
<կ\էե)
ձևով. հմմտ. նաև մնկ.
կծ
«
ա֊
տամ, կծել»,
—
Կծմթել
բայր
զաւառականնե–
րոլմ
ստացել է հետևեալ
ձևերր.
—
կծմթել,
կսմթԼյ, կսմթտել, կսմտել, կգմթել, ծքմթել,—
կնմթել, կնմտել, կմնթել, կմշտել, կնմոթել,
կմշտել, նմկթել, նմթել, նմտել, կնմել, " մ ր ն –
դ ե լ ^ մժ դ ե լ ,
կփչրտել,—խնմել,
խնմ ո թ ե լ ։
Նոր բառեր են
կծան, կծովի, կծոտել, կծսլր–
ծալ, կծպծան, կծւուկ,
կծուիլ, կծաանոտ,
կծուկ, կծկծօն
ևն,
ՓՈԽ.֊Նոր
ասոր.
1
<91ՈՅւ;է՚3, 101Ո9Շ
«
կրճ֊
մ բթել»,
1
\91՜
ՈՇՅ
«
մի
պտղունց»։
ԿԻԾՈԻԾ
«
խառնած»,
ունի
միայն Բառ.ե֊
բեմ. էջ 162։
"
ԿԻԿԻ
«
գղթոր»
Սիմ. կամրկպ.
ունի մի­
այն
Հայբուսակ
§ 1401. նոյնր գիտէ
կ ի կ ի
ս
ձևով
Բռ. երեմ,
յաւել. 568 և
կեկիս
ձևով՝
Գա
ղի
ան։
== Յն.
7.7
ք/֊՚.Հ
«
ղղթոր». րստ այս մ ուղղա
-
գոյն
ձևն է
կեկիս,
նոր յունարէնի
հնչմամբ՝
կիկիս,
իսկ
կիկի՝
սխալ
գրչութիւն է։
Ուղիղ մեկնեց
Նորայր ՀԱ 1924,
551։
"
ԿԻԿՆՈՍ
կամ
ԿԻԻԿՆՈՍ
«
կարապ
թռչու­
նը» . երկու անգամ
ունի Վեցօր
. /
75
((
Մ ևս
ես
թռչնոյ՝ որ անուանեալ
Կ
Ո
ԼԻ
1
||ւ1|նււս
(
լուս*
կւկնոս
),
այսինքն
փոր կամ
ձկնա֊
քաղ. թէ գի
ա
րգ
կիկնոսն հաւմխէ
զերկայն
պարանոցն ի ջուր»։
Ուրիշ վկայութիւն
չկայ։
՜
Յն.
/.՚
յ՚-ՕՕՕ
((
կարապ»։
Ուղիղ
մեկնեցին
ՀՀԲ և ՆՀԲ,
Fonds A.R.A.M