մի
լեզուից
(8
օ1Տ30վ
453
)։
—
Հիւբշ.
3 5 6 ։
Ուղիղ
մեկնեց
նախ
ՀՀԲ։
ԿԻԹեէ
«
ձմերուկ»,
ունի
միայն
լ
՛
առ,
ե֊
բեմ.
յաւել,
էջ
5 6 8 ։
*
ԿԻԼԿԻԼ,
որ և
կլկի). Կլկրլ
«
մի
տեսակ
բոլս
է, լտ.
ՇՅՏՏ13
^ ճ »
Յիշատ.
դուլդուլ
Ամիրա,
ու նի
միայն
ՀԲ ուս. §
1 4 0 0 ,
որ
սր–
ք>անց հետ
է կցում
գիլգիլ,
ԳՂԳԻ
0
«
Բ
ո
յ
ս
Ի
ս
չ,
լտ.
գ՚ցաս տ , Ո61սէոեւսւո«»
= Աբա
բ
.
յ յ լ յ լ ;
զսկս\.
գս\զ
\1–
1&
Ո
կամ
յ յ ^ է յ ^ս13^ս1
«
սև, շատ
պինդ
և
անոլշահհսւ
հունդերով
մի բոյս
ԷՀ
որ գոր՛
ծածւՈւմ
էր հին բժշկութեան
մեջ՝ իբր
ԳՐԳԸ՛
էւիչ դեղ» (տե՛ս
Կամուս,
թրք.
թրգմ.
9".
330),
֊
Աճ.
ԳԻՌ.֊Ունինր
Մշ.
գրլգլւլ,
Մկ.
գ
։
լւլգ րլ
ևն, որի հետ
նոյն
Է
քրդ.
յ ֊ – §
Յ
1
§
Օ
1
«
վայ֊
րի կորեկ, որով
Մ ուշի և Բաղեշի
բնակիչնե֊
րը հաց
են պատրաստում.
2.
կէսր
հաճա֊
րից և կէսր կորեկից
հաց»
քմԱՏէւ,
ՕւԸւ.
&
Աք–
(16,
էջ
3 6 4 ) ։
Բայց
այս
բոլորր
նշանակում
են տարբեր
մի բոյս
և հետևաբար
նոյն
չեն
նախորդի
հետ,
որից
տարրերւում
են
նաև
ձևով
(
գ,
§,
փոխանակ
կ, գ) :
ԿԻԼՄՈԼԵԱՅ
«
թութեայ».
գտնում
ւնք մի­
այն
Երեմիայի
Բառգրքի
յաւելուածի
մէջ
Գէորդ Դպրից,
էջ
5 5 0 ։
Թւում
է թէ աղաւաղուած
է յն.
7/./.).՛)֊
բւ՚յ՝/
(՝
>ֆրանս.
ՕՕււ^ՐՇ)
հոմանիշ
ձե֊
ւից։
Ձևով
աւելի
յարմար
է գալիս յն.
•/.
գա/ձօլ
՝
^7)
«
խիմուլակալ»
(
տե՛ս
այս
բառր),
բայց
նշանակութիւնը
տարբեր
է։
ԿԻԾ.
այս արմատի
րնգհանուր
իմաստն
է
«
խածնել,
կծել,
փրցնել,
պոկել.
խայթել,
կճել,
ցալացնել,
մարմաջեցնել»,
որոնցից
ծագում
են՝
կծսւՕել
«
կծել,
խածնել»
Ա.
մակ.
թ.
8.
«
բրդել,
հացը կտրատել
և
բա֊
ժանել»
Եփր.
բ. թես. և ա.
կոր.
7 2
(
կտ.
եզ. գ. դէմք
կիծ
«
ուտելու
համար
բաժա֊
նեց»),
կծել
«
մարմաջել,
խայթոց
զգալ»
Եզն. «տանջել,
չարչարել»
էմբ. ժբ. մարգ,
էջ
2 1 3
(
Չ,աք. ժա.
1 1 )
(
Կապել
կծել տանջա­
նօք),
«
խայթել»
Վրք. հց. Բ–
1 6 ,
կիծ
«
եռք,
սաստիկ
քոր գալր»
Շիր, Վրք.
ոսկ.
«
կտոր,
բրդուճ»
Հին բռ.
կծատել
«
խածնել»
Ոսկ.
յհ.
ա.
3.
կ ծ եցացանել
Երզն. մտթ.
կծտալ
«
խածնել»
Ոսկ. յհ. ա.
3
(
էջ
57).
ջերմակիր
^Կի՛ւիւ՛՛ Վեցօր.
115.
Ադաթ. Շիր.
56.
բո­
ցակիծ
նար.
177.
գաղտակծութիւն
«
ծածուկ
ցաւ»
Յհ. կթ.
էյւսղտակիծ
«
չհաջելով
կծող
(
շռն)»
Ոսկ.
եփես.
836.
կսկծակիծ
Ոսկ.
յհ.
ԼԱ.
2 3 ,
կծու
(
իբր
*
կիծու.
կազմուած
է
ւս
մասնիկով,
հմմտ.
ուստա, աղու, թթու,
ա կ դ այ
«
բարկ, գառն, զաժան»
(
բուն
նշա­
նակում
է «խայթող,
կծող»,
նախ
համի
հա­
մար ասոլած
և յետոյ
փոխաբերաբար)
Կոչ.
Ոսկ.
յհ. ա.
9.
Եփր. աւետ,
որից
կծուու­
թիւն
Ոսկ,
յհ. ա. Եդիշ. կամ
կծութիւն
Նիւս,
բն. Վրք. հց.
կծուագոյն
Բրս.
մախ. Խոսր.
կծուակիծ
Եւագր.
2 6 7 (
կծուակիծ առնել
«
կսկծացնել»).
կծուագին
Տօնակ.
կծուահսսք
Վստկ.
կծուին
Մագ.
ևն. այսպէս
է
նաև
կծուել
«
պտուղ
քաղել,
փրցնել»
Ածար.
Պրս/մ.
32,9.
Սարդ. բ. սլետր. գ (էջ
4 3 1 ) ,
որի
համար
էլ հմմտ.
կծանել
«
բրդել»։
—
յ ^ կ ծ ի յ
(
կա ղմուած
ց
ս աս տ կա կան ով)
«
սիր–
տր
գառնանալ,
բարկան
ալ,
զայրանալ»
Փարպ. «կատաղիլ,
կրքով
ջեռնուլ»
ՍԳր.
դ կ ծ եցացանել
«
սիրտը
ցալացնել,
մորմո­
քեցնել,
զայրացնել»
Յոր. ժզ.
5.
Հռ. ժ.
19.
Ոսկ,
ես.
Եզն.
դկծագոյն
«
սաստիկ
կծու»
Փիլ. իմ.
գկծանք
«
սրտի
ցաւ,
կսկիծ»
Խոր.
ևն.
—
կ ս կիծ
(
կազմուած
կիծ
արմատից
կ^ր֊
կրնութեամբ,
իբր
*
կ ի ծ կ ի ծ > *կծկիծ,
ուր
ծ՝
յաջորդ
բաղաձայնի
պատճառաւ
ատամնա֊
կան
մասը
կորցնելով՝
կսկիծդ
«
ցաւ»
Եփր.
դաղ.
Ոսկ.
մ. բ,
18.
որից
կսկծեցուցանել
Տոթ.
ժա.
8.
Ես.
ժր.
3.
Ոսկ.
մ. ա.
19.
կսկծիլ
Ոսկ.
մ. բ.
1 5
և յհ, բ,
2 1 ,
կսկծա­
կան
Ոսկ.
ես.
կսկծակիծ
Ոսկ.
յհ. ա.
28.
կսկծանք
Բուղ,
կսկծելի
Բ. մակ.
ժ.
34.
ժբ.
14.
չարակսկիծ
ճառրնտ. Ոսկիփ.
շատակըս–
1
|իծ
Սարդ,
դառնակսկիծ
Շար.
ևն։
—
է ի 6
«
կարիճի՝
մեղուի
խայթոցի
սուր ծայրր՝
որ
խայթած
տեղր՝
վէրքի
մէջ է մնում,
աւան­
դուած
չէ
հին գրականութեան
մէջ,
բայց
գտնւում
է արդի
բարբառներում,
յիշում
Ւ
նաև
Բառ.
երեմ, էջ
137.
որից կազմուած
են
կհել
«
խայթել»,
կնան
«
եղիճ»,
կնաւոր
«
խայթող»,
կնիկ
«
սիրտ
կսկծացնող»,
կնիչ
օխա/թոց».
կնի
«
ատամ»,
որոնք
բոլոր
գա­
ւառական
բառեր
են և չեն ալանդւած
հին
Fonds A.R.A.M