ԿԷՏ
5
ՏՅ
ԿԹԻ
կէտ
նշանից (,) զանազանելու
համար
յատ­
կապէս
կԼտ
ձևր՝ «կետ
անասունր»
նշանա
֊
կութեամ
բ։
=–3ն. %Գրօգ «ծովային մեծ գազան կամ
հրէշ, վիշ
աւլ
1
ձուկ, փոկ, կոկորդիլոս, գետա­
ձի, կէտ
անասունը».
վերջին
նշանակու­
թեամբ տարածուած է շատ ուրիշ
լեզուների
մէջ. ինչ. լտ.
Շ6ւԱՏ, 06ւ6,
հսվ. \ճէե,
ևւէօՏԱ,
ռուս.
80
Ո,,
հունդ.
Շ26է,
մբգ.
ՇշէՇ
են։
Յոյն բառի
ծագումը
անյայտ
Է
( ՜ 8
օ 1 Տ ՁԸ ( |
451
)։–
Հիւբշ.
356։
Հներից
Յայսմ, մրա.
21
հանում Է
կէտ
բառից, ((կէտ ասեն վասն
մեկնա֊
կութեան,
քանզի
յոր ֊Լայր և լինին՝ ըս֊
պա ո են զայլսն
ուտելս վ» ։ Ո ւղի զ
մեկնեց
նախ
ՆՀԲ. յետոյ
թ&էճէէՈ.
21, 35։
ԿԷՏ, ի
հլ. (հոլովման
ժամանակ
դառ­
նում է նաև
կետ–
) «
նշանառութեան
համար
կրուած նպատակ»
Պիտ. «նպատակ,
դիտա­
ւորութիւն,
նպատակակէտ»
Փիլիպ. գ,
14.
Եւագր. Եւս. պտմ. «իբրև
պայման
դրուած
ժամանակր»
Ագաթ. Եղիշ.
«
քերականական
կամ
երկրաչափական
նիշ» Քեր. թրակ
Եւկղիդ. «երաժշտական
խազ»
Տաթև. ամ.
232
(
եկեղեցւոյ
մանկունք
եղանակեն ա֊
րուեստիլ
կիտի՝ որ գրած
է). «երկնքի բե֊
ւեռներր»
Արիստ. աշխ. «կշռի
մէտ»
Նար.
«
կենտրոն»
Պղատ. տիմ. և օրին,
«
տոմա­
րական
եզր» Տոմար,
"
րից
կիտուած
«
կէտ
կէտ
յօ րին ուած
նկար, զարդ» Երգ.ա.
10.
կիտակ
«
որոշեալ
կանոն»
Անյ. վերլձ.
կիտի
«
կռուի կամ մրցման
նպատակր կամ տե֊
ղր
»7
Վեցօր.
67.
կիտադրեայ
Պիտ,
Զքր՛
կթ՛
կիտասահման
Անան. եկեղ,
անկէտ
«
անեզր
յաւիտենական»
Ադաթ.
ցամաքակէտ
Ա֊
գաթ,
ժամանակակէտ
Գաղ. գ.
2,
Ոսկ. մտթ.
միջակետ
Նչ. քեր.
ստորակետ
Թր. քեր. կամ
նաև
կետ–
ձևից՝
կետաորեայ
Զքր. կթ.
կե­
տահարութիւն
Պիտ։
Աւգերեան,
Բացատը, չփ. և կշռ. էջ
113
արաբ.
XՁէէ
«
գիծ»։
|\1ս1161",
ւ\.
1
<սեո
՚
տ
ս.
Տ շ հ Խ ւ շ հ.
8
էւ–§. 5, 141
զեդ.
1
<
ՅՏ
լ
Ձ
«
նկատելի»,
սանս.
1\6
էս
«
երևոյթ,
կերպարանք»։
Հիւնք,
կէտ
անասունից։
Տ€Ո6ւէ61օ՝ձՈէ2
տե՛ս
կիծ։
Մառ
3 8 0
X I X
70, 157
յաբեթական
էտւ՜է
արմատից
հմմտ,
վյ։աց,
ծերտիյի
«
կէտ»,
ծերտա
«
ծակել»,
ծրտիալի
«
խթան»։
ԳԻՌ, — Ջղ.
կէտ
«
ժամանակ»
(
օր.
չուր էս
կէտս
«
ցարդ»),
Ղրբ.
կրէտ,
Զթ. եչ.
ցէդ։
Նոյն է նաև
կէտ
Ակն. «արգելք,
դժուարու­
թիւն»,
օր.
կէտ եկաւ
«
խոչրնդոտ
ծագեցաւ»։
Բ ուլան բխի
ենթաբարբաոով
կետ
նշան
ակում
է «մէկ հատ, անզոյգ, կոճատ»
(
Ազգ. հանդ.
Ե, 154).
այս նշանակութիւնր
կապում
է
բա֊
ռրս
կենտ
(
Գնձ. Երև. Լ. Ղզ. Ղրբ.
Շ լ. Տփ.)
((
անզոյգ, մէկհատ)) բառի հետ և սրանով
էլ
Վր
ա
ց
+
ւ Ձ ^ ՚ Փ
0
կ^^
1,1
1
1
((
անզոյգ)),
թուշ»
ձԱ
^Ֆ
կենտ
((
անզոյգ
թիւ)) բառերին։
Նոյնը
գտնում եմնաև գործածուա ծ աւելի
հնից,
((
Դար և կոճատ,
այսինքն
ջուխտ և կէտ)).
Առաք, լծ. սահ մ, էջ
585։
ՓՈԽ,
—
Վրաց* ձ°Հ֊ՂԱ
կիդէ
((
ծայր֊
վերջ,
անկիւն,
եզերք)), ուտ,
1\
Շէ
((
կէտ))
Հ դպրոցի
միջոցով
մտած
բ ա ռ) ։
ԿԷ՛Տ
((
մեղուի
մեծութեամբ
մի տեսակ
ճանճ, որ էշերն ու տաւարներն է
խայթում)),
մէկ անգամ
ունի Մխ. առակ
հքՅ՜։
Նորագիւտ
բառս գտաւ ու
բացատրեց
Աճառ, Հայ, նոր բառեր
հին
մ ա տ են.
Ա. էջ
52—
53։
ԳԻՌ.֊Ղրբ.
կէտ՝
նոյն
նշ. որից
Գնձ. Ղրբ–
կէտ անէլ
«
հորթերի
յանկարծ
փախչելր»,
Ղրբ.
կէ
տ
ի լ
«
ա
ր ա գ ու յանկարծ
փախչիլ»
(
մարգոց
համար է ասլում)։
—
Նո՞յն է ար֊
դեօք նաևՄշ.
կնետ
«
խայթող
.
անճ»,
ինչ֊
պէս
ունինք
կէտ-կենտ։
ԿԹԻԼ
«
տկարանալ,
թուլանալ», այս ձե–
ւով չէ գործածուած
մատենագրութեան
մէջ.
բայց կայ սրանից
կթոլցեալ
«
տկար,
թուլա­
ցած, անհաստատ»
(
ծնկների
համար ա֊
սուած) Ես. լե.
3.
Յոր. դ.
4.
«
ծարաւիր
նուաղած»
Յհ. կթ.
220.
կթոտ
«
անհաս­
տատ, թո
Ա (
ծունկ)»
Երր. ժբ.
12.
Եււ. պտմ.
Եփր,
երր.
229.
կթոտեալ
(
երկու
անգամ
գրուած է
կթատեալք
նոյն
նշ. Իսիլք.
շփո֊
թուելով
գթիլ, գայ թիլ
Բ
ա
լի
հետ՝ գրուած
է
նաև
գթոտ
ԱԲ «կթոտ»,
գթոտիլ
«
կթոտիլ»
Կեչառ. ադեքս.
գթուեալ
«
կթուցեալ»
Վրք.
հց.
գթուցանել
«
կթուցանել»
Ոսկ. հռովմ
է,
63։
Fonds A.R.A.M