կ և ո ն –
կցում է
Հի֊՚լ–
1
<Ա1՜Ո
«
մի տեսակ
թռչուն»
բառին, իբր Հնիւ.
§61՜–Ո0–։
Այս բառը
անշուշտ
բնաձայն է և գտնր֊
ւում է նաև յն.
քՏթյէ^ւ;,
լտ. §՝ւԱՏ, լիթ–
§ 6 1 ^ 6
ևն բառերի
մէջ։
ԿԵՍԱՐ
տես Սա չսրէ
ԿԵՍՈԻՐ
տե՛ս
Սկեսուր։
*
ԿԵՍՏ
կամ
ԿԵՍՏՈՍ
(
սեռ.
կ ե ս տ այ,
բցռ.
|ւ կ ե ս տ է դ
«
Աստղիկ
աստուածոլհու
զարդե­
րի արկղը»
նոնն. (հրտր.
Մ անանդեան,
Էջ
59),
Տօնակ, Մագ. գամագա. (ՀԱ 1911,
388)։
Ուրիշ
վկայութիւն
չկայ։
–3
ն.
7.20
X0
(1
«
Աստղկան
դօտին», լտ.
0.6
ՏէԱՏ
«
փսիաթէ
կողով, Աստղկան
գօտին,
հարսանեկան
գօտի»։ — Հիւբշ.
356։
Ուղիղ
մեկնեց նախ
ՆՀԲ։
լԿԵՍՏՐՈՍ
«
իշխան»,
արմատր
առանձին
չէ գործածուած,
սրանից
ունինք
կեստՐՈ–
ս ա կ ա ն
«
իշխանական»,
որմէկ անգամ
գըտ֊
նում եմ գործածուած
Նոր վկ. էջ 31 (Մը֊
խիթար
Գօշի
գրչից). « 3իշխ ան ոլթե անն Հա­
յոց
Թորոսի՝ որ էր պատ ոլևա
լ
կեստրոսա֊
կան պատուով ի թագաւորէն
Յունաց»։
= Կարդա՛
կեսարոս.
շփոթուած
են ա և
տ ՝
բոլորգրի
նմանութեան
պատճառով։^
ԿԵՏ, ԿԵՏՈՍ
տե՛ս
Կէտ։
–
ք-ԿԵՐ,
ո
հլ. «կերակուր,
ուտելիք»
(
մա­
նաւանդ
անասունների
ուտելիք կամ
ձկան
խայծ)
Ոսկ. յհ. ա. 1. Եփր. թգ. և ծն. Մծբ.
Ագաթ, որից
կ ե ր ո ւ թի ւ ն ,
աւելի
ճիշտ
ա յ լ ո ց –
կ ե ր ո լ թ ի ւ ն
«
ուրիշի
ինչքը
ուտելր»
Բուզ.
կ ե ­
ր ե ց ո ւ թ ի ւ ն
«
որկբամո
լութիւն» Եփր.հ ռ.24.
կ ե րի չ
ՍԳր.
կ ե ր ո ղ
Յհ. զ. 13.
շ ա տ ա կ ե ր
Խոր.
մ ս ա կ ե ր ո ւ թ ի ւ ն
Եւագր.
Եզն.
ա րմ ա տ ա կ ե ր
Ոսկ. փիլիպ. Ագաթ. Բուզ.
կ ա թն կ ե ր
Եբր. ե.
13.
կ ա թ ն ա կ ե ր ա ղ ո ւ ն
Կոչ.
խ ո տ ա կ ե ր
Սզ. ճե.
20.
Ագաթ,
գ իշ ա կ ե ր
Եզն. Վեցօր.
մ ա ր դ ա կ ե ր
Կոչ.
ըն դ ա կ ե ր
Ստեփ. սևան.
ը ն թ ր ե կ ե ր ք
Դան. զ. 14.
Ժա ն գ ա կ ե ր
Սիր. իթ. 13.Ագաթ.
ա ն կ ե ր ա կ ո ւ ր
Եդիշ.
գ աղ տ ա կ ե ր
Ամբ. գ. 14,
գ ա յ լ ա կ ե ր
Ոսկ. լս.
դ ա լ ա ր ա կ ե ր
Փիլ. լիւս.
ե ր դ մ ն ա կ ե ր
Մանդ.
կ ե ր ս ո ւ ր ա ց
«
ապերախտ»
Թղ. պրոկղ. ՀԱ 1921, 22, Գիրք թղ. էջ 6.
դ ա գ ա ն ա կ ե ր
ճառընտ.
կ ե ր ղ ի
«
կաշառք»
Պատմ. ԺԹ դարից
(
Դիւան
Ժ. էջ 399). այս
արմաս։ ով են կազմլում
նաև
ո ւ տ ե մ
բայի
ւզակասալոր
ժամանակն
երր,
ինչ.
կ ե ր ա յ ,
կ ե րի, կ ե ր ա յ ց , կ ե ր ե ա լ
ևն։ — Տե՛ս նաև
ը ն –
կ ե ր ։ –
Այ ս արմատի
երկրորդ
ձևն է
կ ո ւ ր
«
անասունների
ոլտ
ելիք»
Գ. մակ. ե. 18.
Եզն. «ապրուստ,
շահ»
Կոչ. 116. որից
կ ե­
րակուր, ո
հլ. ՍԳը. Եփր. ծն.
կ ե ր ա կ ր ե լ
ՍԳր.
կ ե ր ա կ րի կ
Ոսկ. մտթ. և յհ. Եփր. պհ. 175.
կ ե ր ա կ ր ի չ
Օր. լբ. 18. Բար.
ղ. 8. Վեցօր.
Եփր. ծն.
կ ե ր ա կ ր չ ո ւ թ ի ւ ն
Եւս. պտմ.
գա­
զ ա ն ա կ ո ւ ր
Ծն. խդ.28.
գ ե տ ա կ ո ւր
Խոսր.
ք | ե ր ե գ մ ա ն ա կ ո ւ ր
Սերեր,
դ ե ղ ա կ ո ւ ր
Խոր.
ծ ո ­
վ ա կ ո ւ ր
Ոսկ. մ. ա. 13. Պիտ. ճառընտ.
ս ա տ ա ն ա յ ա կ ո ւ ր
Ագաթ,
վ ա ն ա ո ա կ ո լ ր
Սե­
րեր. Ոսկ. մ. բ. 8, 24. Եփես. Եւս. քր.
ջ ըՐ –
հ ե ղ ե ղ ա կ ո ւ ր
Ոսկ. ես. 193 ևն։
–
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
§
2
6
ք –
արմատից,
որի
միւս
ժառանգներն
են յն. ֆօՕԱ «կեր,
ճարակ
անասնոց»
,
°0.6;
«
որկրամոլ»,
ֆբ&րՕ.
«
կերակուր»,
կրկնութեամբ
|յէ
–
ֆիա–
3
X0), 8տ–
ք
)
ք>Ա)–&Ա)
«
ուտել,
լափել,
ճարակել»,
լտ.
\՚01՚0
«
կուլ տալ, լափել»,–
Հ^ՕՐԱՏ
«
ուտող»
(
ինչ.
ՕՅա^օա տ
«
մսակեր»),
հ
ԲԳ
.
զսշւ՜ւօ
«
կոկորդ»,
զս^ձ&է
«
խայծ
ձկան ևն», լիթ.
§֊ՈԱ,
§61՜է1
«
խմել», Հ^ԱՍ «կոկորդ»,
§ 1 Մ -
ե"1յք
տ
«
խածի»,
հսլ.
Ճւ1՜3, Ճ1՜ւ*է1
«
կոզ տալ»,
§1՚ս1օ
«
կոկորդ»,
ռուս.
1՝0
բյ10
և լեհ.
§31"ՃԽ
«
կոկորդ»,
ալբան.
Ո^ՐՅՈՅ
«
կերեալ»,
հտ–
–
Ո§քՅ
«
կերաւ»
ևն։ Այստեղ են
պատկանում
նաև
հյ.
կ ո կ ո ր դ
և նրա ընկերները,
որոնց
վրայ տե՛ս
կ ո կ ո ր դ
բառի տակ։ — Վերի ար­
մատից տարբեր է հնխ.
§շ1–
«
կուլ տալ», որ
մի քանի
լեզուների
մէջ շփոթուած
է
վերո֊
յիշեալ
§
2
6
ք –
արմատի հետ, այնպէս որ կա­
րելի չէ որոշել թէ իրապէս ո ր
արմատին
են պատկանում,
այսպէս են սանս.
§ՄՅ է 1
«
կուլ է տալիս»,
§31՜Ձ
«
րմպելիք»,
զնդ.
§ Յ Ր
«
կուլ տալ», հսլ
§ 1 ս է Յ է 1
«
կուլ տալ»,
§1սէԱ
«
կոկորդ»։
Հաքերէնր
հարազատօրէն
պահած
է երկու արմատներն
էլ մի քանի
ձայնդարձ֊
ներով. այսպէս
կեր,
կուր, * կ որ
(
կ ո կ ո ր դ
բառի
մէջ),
կել, կալ.
տե՛ս և այս վերջինը
0
^
Յ 1 Ճ
6 858, 356,
ՑօւտՅշզ 127, Տ շ ա ք ^
369,
յ ր Յ ս ե ո Յ Ո Ո
89—90,
ԲօԱօւ՜ո^ 1, 682,
Ըւ-ՈՕսաշԱԽէ
ա \ ) ։ ֊ Հ ի լ բ շ . 459,
Fonds A.R.A.M