Կ Լ Ա »
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ֊ ֊ ֊ ֊ – ^ ֊ – ^ ^
5 6 3
ՓՈԽ
ՐշԺշՐՏՕՈ,
Հայ. դր. լեղ. 198 հա­
յերէնից է դնում
օսմ.
գ ց բ ս
«
դուռ», որ Օր֊
խանեան
արձանագրութեան
մէջ
1\
ՅթՅ§
ձևն
ունի։
ԿԱՓԱԿ
«
աքլորի
ձագ»,
ունի
միայն Բառ.
երեմ, էջ 160, որբացատրում է
«
որսակն
է»։ Այս բառով պէտք է հասկանալ
որձակ
և
յատկապէս
«
աքլորի
ձագ», ինչպէս
հասկա­
ցել է հին և անծանօթ
մի ստացող, որ նոյն
բառի դէմ դրել է «փարսի
խօրօզբէչայ»
Հի­
մա պրս.աքլորի ձագ)— այսպէ ս իմ սե֊
փական
օրինակում, որ նուիրել է Տ ի դրան
խան
Գորոյեան,
Թաւրիզ
1920
թ.։
*
ԿԱՓԱՅ
«
ոտանաւորի
յանգ», մէկ անգամ
ունի Մագ. մեծ են. յռջ.
«
Տաղասացութիւնք
Արաբացլոցն
սովորաբար
վարժաբան
ու֊
թեամբ
մրցեալք
միայօդ
աւարտեալ գծի,
զոր դուք
1
|աւ|ւայ
անուանէք»։
՛
նոյն բառր ա֊
լելի յետինների
մօտ եղել է
կ աֆայ
«
մի տե֊
սակ
ոտանաւոր»
Կեչառ։—
Բառարաններր
չեն
նշանակած։
֊
Արաբ.
«
էյ^յ՚Ա
զՁքւ^՚Յ
«
ոտանաւորի
յանգ»։
Ուղիղ
մեկնեց
Նորայր, Բառ. ֆրանս.
էջ 1093 բ։ Նոյնր
Թիրեաքեան ՀԱ
1910, 31,
ԿԱՓԱՐ.
անստոյգ բառ. մէկ անգամ
ունի
Սարկ. հանգ. «Զատտինի
այսինքն
զԳիով֊
նիլսայ կափարսն
(
այլ ձ.
կիրսն
)
և գործս իբր
օրինօք հաստատեալ
ունին»։
ԿԱՓԱՐՈԻՄ
«
գերեզման»,
մէկ անգամ ու֊
նի Կորիւն. «Առ ի մէնջ
հարքն ի կա փա­
րումս
դարձան»։
ՆՀԲ «արաբ,
ղլւֆւ՝
«
քաւել»,
ղաֆիր
«
կափուցանել»,
երր.
քէֆօրիմ
«
քաւու­
թիւն, քաւարան».
իսկ
թաղեմ
թայի
տակ՝
լծ. երր.
(
յապաւ՛։
Պ ատահական
նմանութիւն
ունին սանս.
§ Յ ե ո Մ Յ
«
խո­
ռոչ, փոս» և պրս.
§ Ձ թ Յ ք Յ
«
քարայր»,
արաբ.
գ Յ ե ք
«
գերեզման»,
ասոր.
| յ Ո Օ
-
զՑհԱւ՜Յ
«
գերեզման»։
ԿԱՓՈՒԼ
տե ս Սափ։
ԿԱՓՈԻՆՔ
կամ
ԿԱՓԱՆՔ
«
հաջոց, շան հա­
ջիւն», անստոյգ բառ, որ մէկ անգամ
գործ
է ածում
Կանոն. 90 «Այնպիսիք
մի՛
լիցին
քահանայք,
այլ աստուածախարք. պատա–
ԿԱՔ
ր
ա
գ
նոցա կափանք (րստ ՆՀԲ
կ ա փ անք)
շանց,
մկրտութիւնք
նոցա որպէս
թլփատու­
թիւն
հրէի,
տունք
նոցա
որպէս
մեհեանք
դիւաց»։
ՆՀԲ դնում է
կափանք
կամ
կափուլք
(
որ է
«
թակարթ»)
և աւելացնում է
«
թերևս
գրելի է
կաոավաւնք»։
Վերի
ձևով Աճառ. Հյ. նոր բառեր
հին մատ.
Բ, էջ 163։
ԿԱՓՈԻՐ
տե ս Քափուր։
ԿԱՓՈԻՐ
կամ
ԿԱԹՈՐ
«
մեծ»,
ունի
միայն
Բառ.
երեմ, էջ 152, 160,
Գուցէ
երր.
՚ ՜
Ր շ ^
Ա Յ
հ՚Մ «մեծ»
֊
արաբ.
յ՝^ճ"
1
էՅեՄ
բառն է։
*
ԿԱՓՍՈ1)
«
մի տեսակ
ջերմ»,
ունի
միայն
Մխ. բժշ. գլ. լղ,
֊
Յ ն . ՀօՏեօՀ «ուժեղ
տենդ»։
Ուղիղ
մեկնեց
Տշ1ձշ\,
հրար. Մխ.
հեր. § 260,
*
ԿԱՔԱԻ, ու
հլ. (աւելի
յետին են
ի-ա, ո
հլ.) «կաքաւ
թռչունր»
Երեմ. ժե. 11. Վեցօր.
163.
նմանութեամբ
«
մի տեսակ պար»
Ոսկ.
յհ. ա. տիմ. և երր. այս վերջին
նշանակու–
թեամբ են բոլոր
ածանցներր.
ինչ.
կաքաւել
«
պարել,
ոստոստել»
ՍԳր.
կաք աւեցուցանել
9–.
մակ. բ. 14.
կաքաւիչ
ՍԳր. Ոսկ. եփես.
կաք ալանք
Փիլ.
աչակաքաւ
Սիսիան.
կաք ա–
լաձև
Եփր. թգ. 393. Ոսկ. յհ. ա. 1.
կաքա­
ւարան
Փիլ.—(իսկ
շնակաքաւ
Պտմ. աղէքս.
142
ձևի դէմ ՆՀԲ ունի
շնակաքիք
«
շան ոտ­
քեր
ունեցող»)։
֊
Բառիս
հետ նոյն են ասոր. | ճւ ֊> ֊> գ֊\գ–
զՅԳյ՜ճ, )––~՛*– ~ ֊ °
գ Յ զ գ Յ ^ Յ Ո Յ
«
կաքաւ»,
յն.
•
Հ27.աֆ՜ղ
«
կաքաւ»,
–
ձԱաԱֆւԼա,
x^էxx^^^)
«
կաքաւի
կարկաչելը»,
լտ.
Շ Յ Շ Յ Ե Օ
«
կաքաւի
կարկաչելր»։
Ըստ հն դևրոպ ա գէտն երի յն. և
լտ. բառերը
հնդևրոպական
բնաձայն
բառեր
են և կցւոլմ են լտ.
ՇՅՇւ11օ
«
հալի
կարկա­
չել»,
հբգ.
§ 3 0 1 0 2 0 Ո ,
գերմ.
§Յշե61՜Ո
«
ա֊
ծող
հալի
կարկաչելր»,
հսլ.
1
ա1<օէս
«
աք֊
լոր», \ՀօԽծ, ԽԽտձ
«
հաւ»,
ռուս.
1
<01<0է31հ
«
հալի
կարկաչելր»,
ֆրանս. ՇՕզ, դան.
1\01
<,
շվէդ. ճօ\<ճ,
հհիւս. Կ.օճւ՛ «աքլոր»,
սանս.
1
ա1Հ1աեՈՅ
«
փասեան»
ևն ձևերին
(՝\\
^Ձ
1
Ճ&,
է
։
104,
8
օւՏՅՇգ 395, Բօեօա>՛ 1, 455, 8շք–
Fonds A.R.A.M