ԿԱՔ
504
ԿԲՆ
Ո6ե6Ր
540)։
Ասորի
բառր
բնիկ
սեմական
չէ,
որովհետև
չի՛ երևում
ուրիշ
սեմական
լեզուներում։
Այս պարագային
կարող ենք
երկու
մեկնութիւն
տալ.կամ ասորի
բառր
քունարէնֆց
փոիյառեալ և յետոյ էլ
հայերէ֊
նին է անցած, և կամ ընդհ՛ակառակը հայ
բառը
բնիկ է, ցեղակից
վերի
հնդևրոպական
ձևեր՛ին, իսկ ասորին
փոխառեալ է
հայերէ֊
նից։
Բնիկ
լինելուն
կողմնակից
պիտի լի֊
նէին Հայաստանի
մէջ պատուական
կաքաւ֊
ների առատութիւնր և Հայոց մէջ
զարգացած
կաքաւի
որսորդութիւնը։
Բայց այս պարա֊
դային,
յն. և լա. ձևերի դէմ ունենալու
էինք
գոնէ
հյ.
*
քաքաւ.
հետևաբար
աւելի
ճիշտ է
առաջին
ենթադրութիւնր,
այն է ասորին
դնել
փոխառեալ
յոլնարէնից և հայերէնր
փոխ՛ս֊
ռեալ
ասորերէնից։—(Վերի
ձևերի հետ կապ
չունին պրս.
<ձԱ^՚1(Յե1<,
քրդ.
յ . 5 " 1
<6V
(
կամ
ճճ՝Ա, ըստ
861
ճ31՜,
ԳՀՃՈՂ.
1
<,սւ՜ժ6,
էջ 70),
արաբ.
գշէ) յ
(
փոխառեալ
պարսկերէ֊
նից. տե ս Կամուս,
ԹրՔ՛
թրգմ. Ա.
433),
աֆղան.
բելուճ.
\
<ԼՏւհ§
հոմա֊
նիշները,
որոնք
Ւ101
՜
Ո,
էջ 187 կցում է սանս.
Կ
.2
ւբտ)Տւ\տւ–
է^61ւՈ0էէ6
թռչունը» և բելուճ.
եՁբ ա յՁք
«
կաքաւ»
բառերին։
—
Վրաց.
յօյտձօ
կակաբի
և թուշ. ձ
ձ
ձ^
կակաբ
«
կաքաւ»
փոխառեալ
են յոլնարէնից)։
—
Հիւբշ.
307։
ՆՀԲ
կաքաւ
թռչունի
դէմ դնում է
պրս–
յԼՏ^օ. ՕՅե
՜
ՁՀք
«
արտոյտ», թրք.
ճշճ
\՚1
՝
և և եբր.
զ ա ՜ 6
«
կաքաւ»,
որոնք
մեր
բառի հետ նմանութ՛իւն
չունին, իսկ
կաքաւ
«
պար»
ձևի դէմ յիշում է պրս.
3\
քՀք
«
մի տեսակ
երախայ՛ական
խաղ», որ նշանակութե՛ամբ
չի
յարմար֊
ւում։ Մ. Մսերեան,
ճռաքաղ
Գ. էջ 104
մեկնում է «կագող
հալ»։
—
Լ Յ ^ . ՕՕՏ.
ճեհձ. 50
ասորի և յոյն
ձևերի հետ է
համեմատում։
ի\ս1Խ ՏԳ1ձ\Վ 78, 430
օսս.
քաֆ, քաֆաոն
«
պարել»,
քրդ.
եշՀք
«
ցատկել»
ձևերի հետ դնում է
կաքաւ
«
պար»։
Տէրվ.
ճ1է31՜1Ո.
33
պր՛ս.
Ը Յ ^ ՜ Յ ^
և
յն.
աՀ*օֆղ։
Հիւնք.
կ աքա ւել=
պրս.
1
<3ե;3\^։
Հիւբշ– 307 կցելով
ասորի,
յոյն
և պրս. ձևերին,
փոխառեալ
է
դնում
ասորուց, առանց
որևէ
բացատրութեան։
ԲՅէահՅՈ>՛
ՀԱ 1907, 16 հինը
դնում է
քաքալ
<հնխ.
ՏԱՕեհօ–
«
հիւսել» ար֊
ս ատ ից. հմմտ. գերմ.
\\՚6
ե6Ո,
յն.
6
<ք«0).
հայ
բառր
կրկնուած է և բուն
նշանա­
կում է «ասդին
անդին
շարժող».
1
^3քՏէ,
Յուշարձան 405իբր
կաք+ հալ
«
թըո֊
չուն»՝
սումեր.
1
օ1(֊1ա1
«
կաքաւ» բա֊
ռի
հետ։
Բւօէշէ,
բ. տպ. Ա.621 պրս.
\
Հ&Ն\<Լ
,
յն. ա%ա$է\ ևն
հոմանիշների
հետ,
որոնք
բոլոր
բնաձայն
Է
համա֊
բում
։
ԳԻՌ.–Ագլ,
Ախց. Երև. Կր. Ղրբ. Սլմ.
կաքավ,
Մկ.Ոզմ. Վն.
կաք)ավ,
Խրբ. Սեր.
գաքավ,
Տիգ.
գաքավ,
Գոր.
կա՚քէվ,
Տփ.
կա՛քավ, կակաբ
(
վերջին
ձևը
վրացերէնից
փոխառեալ),
Հճ.
գաքօվ,
Ալշ. Մշ.
կակավ,
Զթ.
կագ՚օվ, գ՛ազ՛ով,
Սվեդ.
գաքուվ,
Ջղ.
կանքավ։ —
նոր բառեր են
կաք աւաիւաղուլ,
կաքաւակոիւ, կաքաւակտուց, կաքաւախոտ,
կաքաւնակ, կաքլոյտ, կաքաւուկ
ևն։
ԿԲՆԻԼ.
անստոյգ
բառ. մէկ անգամ
ունի
Պիտ. 464 «(Տունկ
որթոյ)
առաւել ևս տա­
րածեալ
կբնի
յիւրանման
զնստագոյն և
յոյժ
խորին
վայրս
երկրի»։
Այս բառն է որ Բառ.
երեմ,
դնում է
կբնել
«
խափանել»
էջ 160 և
կծբնել
«
խածանել կամ ընդ երկիր
քարշել»
էջ 164։ ՆՀԲ մեկնում է «նոյն ընդ
կափչիլ,
կբչիլ, փակչիլ», իսկ ՋԲ «գետնատարած
լի­
նել
տնկոյ
որթոյն, կամ կափչիլ և
մածանիլ
ի վերայ
գետնոյն»։
—
9-
ւռ.
կւղնիլ
բա՞ռն է։
–)–՚
ԿԵԱԼ
«
ապրիլ»,
ճոխապէս
զարգացած
մի արմատ է, որի ստացած
ձևերր
հետևեալ­
ներն են.
կեւս —
.
բուն պարզական
արմատն
է, որից
կազմ ւում են
կեալ, կեամ, կէի
(
< * կ ե ա յ ի ) ,
կեայր, կեցի, եկեաց, կեաց
ՍԳր. ևն,
—
կեաց.
բայի
երկրորդ
արմատ ա–
ձևն է, որից
կազմլում են
կատարեալը,
հրամ ա յականր և սրանց
յարակից
ժամա­
նակները,
սրանից են ածանցուած
ե ր կ այ­
նակեաց
ԱԳր. 1)սկ. ես.
խաղաղա կեաց
Սիր
իը. 15.
միայնա կ ե ա ց
Ագաթ. Եւագր.
մենա–
կեաց անապատակեաց
Բուզ.
կարսակեաց
Եփր. թգ. Վեցօր.
լեռնակեաց
Կորիւն,
գա­
զանակեաց
Բ. մակ. ե.27.
խառնակեաց
Եւագր.
խաւարակեաց
Վեցօր.
բարեկեաց
Ագաթ. Ոսկ. մտթ. և ա. թես.
անկեաց
Գ.
Fonds A.R.A.M