ԿԱՑ
561
է հաթեւսն
շրջանի
միջոցին
անցած հա­
յերէնի։ Մառ,
$14)61, շճօբ.
1, 125
յն. և
ասոր,
ձևերի
հետ՝ յաբեթական
բառ։
Նոյն,
ՇըՇՀ. ՈՇբշյԼՅԱա.. 47 մեկնում է
կա–|–ցին,
ուր
կա = ք՛ար,
ց ի ֊ =
վրաց.
է1Ո
«
քար»։
ԳՒՌ.֊Ագլ.
Ալշ. Ախց. Գոր. Երև. Կր. Մկ.
Մշ. Սլմ. Տփ.
կացին,
Խրբ. Հմշ. Սեր. Աչ.
գացին,
Ոզմ.
կ ա ց է ՚ն,
Ղրբ.
կ ա ՚ ցր էն,
Մշ.
կածի,
Ասլ.
գա*ձին.
վերջինր
ենթադրում
է
՚
կ ա ց ց ի ն
նախաւոր
ձևը, որիմէջ
ց–/ք
կըրկ֊
նութիւնր
կապ
չունի
ասորի
բառի
կրկնակ
ց֊/ւ
հետ։
ՓՈԽ. — Կ ապադովկ.
յն.
–/.
ԱՀԼ՝.՝)
,
որ \Լ2ւ\՚0–
1)
ԺՇՏ, Ր/֊. 30–;«0. 87
մեկնում է «դանակ»,
իսկ էջ 174 «կացին՝
գետնափոր
քարքարուտ
տների մէջ անհ արթոլթիւնն
երր
հարթելու
համ
ար»։
ԿԱՑՈՒՐԴ
տե ս Սար
ԿԱԻ,
Ո
հլ. (Ոսկ. յհ, բ. 9 ունի սեռ,
կս1–
աւ^)
((
շաղուած
հող, տիղմ. 2. մի տեսակ
հող, բրուտի կաւ)) ՍԳր. Եւս. քր. Ոսկ. յհ.
բ. 9. որից
կաւագործ
«
բրուտ, կամ
աղիւս
՛
շինող»
Եմ. ժե. 7.
«
աղիլսաշինութիւն»
Կիւրղ. ել.Ոսկ.մ. բ. 14. Եփր. թագ.
կաւա­
գործութիւն
Ագաթ,
կաւակերտ
Գ. մակ է,
23.
կաւեայ
Դան. ժդ. 6.
կաւեղէն
ՍԳր. Ոսկ.
յհ.
ա.
37.
կաւարծաթ
«
մի տեսակ
հանքա­
յին մարմին»
Փարպ.
կ ուանալ
«
ցամքիլ,
կալի
պէս պնդանալ»
նիւս. բն. Անկ. գիրք
հին կտ. Ա. էջ 166.
հայկաւ
«
հայկական
կալ»
Բժշ. (օտար
լեզուներով
էլ այսպէս է
կոչւում.
հմմտ. յն.
Տա>–՛^
ձօս-^լշ,
լտ.
եօ1սՏ 31՜Ո16աՅՇՅ,
արաբ. ^ Լ ^ յ
I
լ յ * ~
է-Ո
Ձ ք
՜
Ո13Ո1,
թրք.
1
ս161՜1Ո6ա,
որից
փոխառեալ
ռում.
1
ս ՚ 6 1 ՜ 1 Ո 6 Ո 6
ևն).
կաւահող, կաւային
(
նոր
բառեր)
ևն։ Այստեղ
է
պատկանում
նաև
կալին,
որ տե ս
առանձին։
նՀԲ պրս.
քէվ քէպի
(.
չունի ԳԴ)
կամ
քիլ
«
պինդ
կալ»,
որ և
«
կաւիճ»
(
իմա՛
պրս.
յ ք ՜ ց Ա ,
տճկ.
|ս1)։
քՈՅոո շ ւ ա ւ, 242
գերմ.
§ Յ Ա
«
երկիր,
գաւառ»։
նոյնր
յիշում է
(
յՕՏշՒա 6։ —
Պ ալասանեան,
Պատմ. գրակ. 201
կ ո վ
բառից,
ինչպէս
սանս.
§6
«
կով և
հող»։
Հիւնք.
կ ո լ
բառից։
ԲՅէւ՜սեՅՈ>՚՛
2,
Արմատական ոաււաոսն— 36
ԿԱՎ
161
և ՀԱ 1908, 188 յն.
Յօ<––ս),
խոՀւԼա
«
մխրճել»,
անգսք.
Շ
\
7
2
ւննշ
«
եղտիւր»
ևն բառերին
ցեղակից։
Պ ատահակա՛՝՛
նմանութիւն
ունի սանս.
1
ա
«
հող, եր­
կիր»։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Ախց. Երև. Կր. Մկ. Մշ.
Մրղ. Ոզմ. Սլմ. Վն. Տփ.
կավ,
Խրբ. Ննխ.
Պլ. Ռ. Սեբ.
գավ,
Զ թ ֊
գօվ, գով,
Ավեդ–
գոլվ.—
նոր բառեր են
կալաման, կաւկոիյ,
կաւահանք:
ՓՈԽ. —Հայերէնից
է վւոխառեալ
թրք. գւռ.
Կր. %ճ\՛ «կաւ»
(
Բիւր. 1898,
627)։–
ձ\ճտէ\,
Օւշէ.
1
<Ա1՜ճ6,
էջ 304 մեր բառից է
գնում
ԲՐԴ. ւձէձէձ
գՅքւե
«
ծաղկաման,
խեցեղեն
ա֊
մանի կտոր», որ ոչ միայն
ձևով, այլ և նր֊
շանակութեամ
բ գւռ.
գաւ
«
փարչ»
բառին
միայն
կարող Է
կցուիլ։
ԿԱԻԱԿԵԱՆՔ.
անստոյգ
բառ, որ գնում Է
Բառ. երեմ. Էջ 156
կապարան
բառի
բացա­
տրութեան
մէջ, իբր հոմանիշ՝
կապան
և
կա­
նոն
ձևերի
հետ։
ԿԱԻԱՌԵԼ
«
կարծել».
ունի
միայն Բառ.
երեմ, էջ 159։
ԿԱՒԱՌՆ
«
ջրի նեղ առու»
Պրպմ. 351.
Հին բռ. Լծ. պրպմ, 741։
ՀՀԲ «ի \աւոյ
արարեալ»։
նՀԲ ևՋԲ
հանում են
կաւ
բառից։
Հիւնք,
գալաո
բառից։
Պ ա տ ահ ական
նմանութիւն
ունի
ճապոն,
1
<3\\՚3
«
առու»։
ԳԻՌ. — Երև.
կ ա՚ վ ա ո
«
առուի
ջրաբերա֊
նր»,
նոյն
բառն
ունին նաև Ակն. Արբ. Բբ
Խրբ. Կիւր,
Սեբ։
ԿԱԻԱՍ.
իբր տիտղոս
գրուած է Աշոտի
համար՝ 1686 թ. մի արձանագրութեան
մէջ,
«
Ես Շահանդոլխտ
դուստր
մեծի
արքային
Աղ ոլան ի ց թագաւորին
և ամուսին
Գրիգոր
թագաւորին,
որ է որդի
Աղոտի
կաւաս
ն»
(
Վիմ,
տար. էշ 25 )։ Այս Աշոտն է Աշոտ
Ս ի ս ա կ ան իշխանաց
իշխան,
քեռայր
Սիւ֊
նեաց Վասակ
Ա. թագաւորի,
սրա
որգին
Գրիգոր
եղալ իշխանաց
իշխան և յիշուած է
իբր
՚/4
ա
,
ք՝
Տաթևի
1019
թուի
կալուածագրում։
՛
ԿԱՒԱՏ, ի-ա
հլ. «բոզի
միջնորդ»
Շնորհ,
առ. 65, րնղհ. տպ. եմ. էջ 82. Լմբ. առակ.
Յայսմ.
որից
կաւատութիւն
«
բոզի
միջնոր–
Fonds A.R.A.M