560
թադրում է նրանից անկախ
հին հյ.
դ Ր Ո լ ր ի կ
ձևի
գոյութիւն
ր։
ԿԱՐՊԱՍԵՆԱՅ
«
անապական».
ունի մ ի ֊
այն Բառ. երեմ, էջ 159։
ԿԱՐՍԱՆԿ
«
անուշահոտ
և լեղի կամ
թթու
համով
հնդկական
միխոտ է» Բժշ. ունի մի­
այն ՀԲուս. §
3341։
*
ԿԱՐՏԻՆԱՐ
«
կրունկ
դրան
(
իմա՛
ծխնի)»,
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 159. աղբիւրն է
Գիրք առաք. յաճախ
գործ է ածում
կ ս ւ Ր –
տինարական
«
գլխաւոր»
բառը՝
փոխանակ
կարդինալական,
այսպէս
194
բ, 291—2 ևն
(
էջ 413 բ
կարաինտլական).
իսկ էջ 291—2
մեկնում է «Առաքինութիւնք
այսոքիկ կո­
չին կարտինարականք...
վասն
չորս պատ­
ճառի, նախ վասն հաստատութեան,
զի ա֊
սին
կա րտվւն արականք՝
որ
թարգմանէի
ծղնկանք, ի ծղնւոյն,
զի թէպետ
դուռն
շրր–
ջի ի վերայ
ծղնւոյն,
սակայն
ծղնիքն
հաս­
տատ
մնան... նաև յայսմանէ
անուանեցան
կարտինարք,
որք կարգաւորեն
զբոլոր
եկե­
ղեցի, ի յորս
շրջի պապն
փակօղ և
բացօղ»։
֊
Լտ.
Ը31՜ձւՈՅԱտ
«
ծխնիների
վերաբե­
րեալ»,
ծագում է
ԸՅւ՜ճօ
«
ծխնի»
բառից,
տես և
կարդինալ
բառի տակ։—Աճ.
ԿԱՐՕՏ
տե՛ ս Կար։
Ալետիքեան,
Քերակ, 1815, 231 և
ՆՀԲ իբր
կաՐ-ոտ, կար-ուտ
«
պէտք ու­
նեցող»։
Ուղիղ է նաև էմին,
Քերակ.
1846,
էջ 47՝ որ դնում է
–
օտ
մասնիկ։
Հիւնք.
կարասի
բառից։
Գաբրիէլեան
ՀԱ 1909, 93
ծարաւ
բառից է
հանում։
ԳԻՌ.–Ախց. Կր. Ղրբ– Մկ. Շմ. Ոզմ. Ջղ.
Սլմ. Վն.
կարօտ,
Ալշ. Մշ.
կարօդ,
Խրբ.
ննխ. Պլ. Ռ. Սեբ. Աչ.
դարօդ,
Տիգ.
գաւ՚օդ,
Ագլ. Գոր. Տփ.
կա՛րատ,
Ակն.
գարէօդ
քո­
րից
դարիւննալ
«
կարօտիլ»),
Հմշ.
դարէօդ,
դարօդ,
Մրղ.
կարոլԻտ,
Ասլ.
գսւրէօ՝դ, գա­
ւ՛է՝©*,
Զթ.
գայիւդ, գաւ՝էօդ
(
որից
գա–
յլւնօլ, գարընոլ
«
կարոտիլ»),
Հճ.
գայօդ։
ԿԱՑԱՁԻ,
անստոյգ
բառ. մէկ անգամ
ունի
Փարպ. տպ. 1904, էջ 171 «Որ և առ ոյժ
կացաձի
արանց
լինէր
անցանել
դիւրաւ»։
—
նՀԲ
մեկնում է «կա՛մ է ունօղ
զձի կացեալ
անշարժ և խրտուցեալ, և կամ որոյ
ձին է
կացի, առոյդ,
նժոյգ և կամ համբակ,
տրր֊
մուղ»
ՋԲ «թուի
քաշաձի
)
ունօղ
կացի
այսինքն
առոյգ կամ ուժեղ
ձիոյ», — ԱԲ Ծո­
րուն ձին կեցած է, կամ չքալող»։
Իսկ Հ.
9".
նահապետեան,
Բազմ. 1906, էջ 204, 317
յաջող
սրբագրութեամբ
կարդում
է «որ և
անոյժ կանացի
արանց
լինէր
անցանել
դիւ­
րաւ»։
*
ԿԱՑԻ
«
տղայ,
մանուկ, աշակերտ». մէկ
անգամ
ունի Պիտ. «Գիոգինէս
երբեմն զան
վայելուչ
սովորական
տեսանէ
իմաստու­
թեան
կացի
անազղակեալ
ի քաղաքի, և
զդաստիարակն
ջնեալ
պատոլհասէր»։
նոյն
բառը
ունի Բառ. երեմ, էջ 159
կացի
և էջ
152
կաթսի
«
տղայ»
ձևով։
֊
Վրաց.
ձ
ձ
(
ձ°
4
ա
9
Ր
«
մարդ,
տղամարդ»,
որի հետ ցեղակից է լազ.
կոչի, կոժի, կոջի
«
մարդ,
ամուսին,
կտրիճ»։
Հայերէնր փո­
խառութիւն
է, որովհետև շատ
սահմանա­
փակ
գործածութիւն
ունի։
նՀԲ «լծ. թրք.
§ 6 Ո յ
կամ իբր յան–
դիմանակաո
տեառն
իւրում.
վրաց.
կացի»,
իսկ
համբակ
բառի տակ
կալ,
կացի
ձևից՝ իբր «նոր ոտք
ելած»։
—
Տ Ժ1 6 ք է 6 1 0 ա է շ 8 8
28, 287
զնդ.
1
<ՅՏԱ
«
փոքր»
բառին
ցեղակից։
՛
ԿԱՑԻՆ, ո
հլ. (յետնաբար
նաև
ի-ա
հլ).
«
տապար, փայտատ»
Ա. թագ. ժդ. 21. Եղիշ.
Արծր. որից
կացնաւոր
Վրդն. ծն.
կացնակ
«
փոքր
կացին»
(
նորագիւտ
բառ) Առաք,
պտս
, 124.
Աղթամ. 118.
կացնահսւրութիւն
(
նոր բառ), կայ նաև գործիական
կացնեաւ
հոլովաձևը՝
Բուղ. Գ. ժ, որ ենթադրում է
*
կացնի
ուղղականր։
֊
Ասոր.
Ի՛ լ$**
ՃՅՏ
՚
Տ1ՈՅ
«
բրիչ,
կացին»
բառից, որ բնիկ սեմական
է. հմմտ. արաբ,
^ – . ձ ֊
ՃՅՏւՈ
«
կացին»,
ասուր.
1
ւՅ§§ւՈԱ
«
կացին»,
եթովպ.
ՃՅՏՏ1Ո
«
երկաթ»։
Այս
բառր
միակն է, ուր ասորի
ճ ֊ ի դէմ գտնում
ենք
հյ.
կ՝
իբր լծորդ
իւ
ձայնի
(
հմմտ. իմ
յօդուածր ՀԱ 1909, 160)։֊–
Հիւբշ. 307,
ա Յթւ ՚ օ է հ , Ճ Տ 1 3 բօ1.
99
արաբ.
1
<ՄՏւՈ։
նՀԲ լծ. յն. եՀՆպ
(
որից նաև Հիւնք.),
Ուղիղ
մեկնեց նախ
Լ Յ § .
Զշ1ւզզ. §1՝.
^ՕՀՀշձշ
47։ 1
<31–օ1ւճ6Տ,
1
^– օօ–ր<թ>
174
լտ.
ՕՅէսՏ
«
սուր»,
ՇՕՏ, ՇՕէւՏ
«
յե­
սան»
բառերի
հետ։
մ6ՈՏ6Ո
համարում
Fonds A.R.A.M