Խոր.
կ ա ր կ տ ա հ ա ր
Լծ. Կոչ.
կ ա ր կ տ ա հո ս
Արծր.
ք ա ր է կ ա ր կ ո ւ տ
Նխ.
յես։
(
Անստոյգ
բառեր
են
կ ա ր կ տ ո ւ մն
Վրդն. սղ. և
կ ար կ ր տ –
չել
Փիլ. նխ. 63. այս բառերը
ՋԲ չի յիշոլմ.
ՆՀԲ
մեկնում
է
կ ա ր կ տ ո ւ մն
«
փոխարկումն
անձրևոյ
ի կարկուտ
կամ
տեղատարափ
կարկտի
և կամ
ոարսռումն»,
կ ա ր կ տ չ ե լ
«
տեղալ
կարկտի, կարկտել,
մանաւանդ
դո­
ղալ ի ցրտոյ՝
որ յերեսաց
կարկտի,
կամ
բաբախել
ատամ
անց
ընդ միմեանս»։
Առա֊
ջինը ըստ այլ ձեռ. կարդալու
է
կ ր կ տ մ ա մր ,
իսկ
երկրորդը պէտք է ուղղել ըստ իս
կ ա ր­
կ ա չ ե լ
«
ատամները
իրար
զարնել,
զոփալ»,
հմմտ.
կ ա ր կ ա ջ ա մն , ա տ ա մն ա կ ա ր կ ա ջ
բա­
ռերը՝
կ ա ր կ ա չ
արմատի
տակ։
Տե՛ս
նաև
վարը
կ ր կ ի տ է »
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ. գ
2
ՏւՀէկօձօ–
ձևից։
Սրա հետ
հմմտ. հսլ. ^ձճե, ռուս. ՐբՏւյԼեւ
լհ.
§1՝Տւձ, չեխ.
հւ՜Յձ,
լա. քուոձօ
հոմանիշները
և
լիթ՛
§1՞0(1
ՅՏ
«
սառած
ցեխ»։
Այս բոլորի
նա­
խաձևն է
§
2
1՜
ԾՃ–,
որ հայերէնի
մէջ
կրկնուելով
տուել
է նախ
*
կ ա կրուտ ,
յետոյ
շրջմամբ
կ ա ր կ ո ւ տ ։
Թէև սրանց
նման են հնչում,
բայց
սրանցից
տարբեր
խումբ են կազմում
սանս.
Խճձսա–
«
կարկուտ»,
Խճձճէշ
«
աղմկել»,
յն.
*՝/՚
յյ.%.0.
«
կարկուտ»
և դոր. %Տ.յճգԽ.՝>
«
աղմկել»
( \
^ Յ
1 (
Խ
351,
ՑօւտՅշզ
1047, 1055,
86
քՈ6ե6Ր 344, 7քՅսէաՅոո 99, Բօեօւ՜ո;/
1, 658,
Տւ-ՈՕսէ-յՈշՈւշէ
4 1 3 ) ։ ֊
Հ ի ւ բ շ .
Մ
ճոշ.
10, 4 8
>
Նախ
աՅթւ՚օէհ, ճտ.Յ
բօկ.
101
հա­
մեմատեց
սլ. քՀշլձււ, լտ.
§ՐՅՈ(1օ
բա­
ռերի
հետ։ ՀՀԲ և ՆՀԲ
ք ա ր է կոււո։
Ու­
ղիղ
մեկնութիւնը
վերի
ձևով
տուաւ
նախ
Տէրվ. Նախալ. 82, որից անկա–
խաբար
յետոյ
ի\շւ\\շէ
ՒՀ.ՏԼ
10, 280։
Հիւնք.
կ ա ր կ ա տ ե լ
բայից։
8
ւէէՈ6ք
14 (1900). 161
պրս.
ճ1
Հձ
էՅ§Յէ1<
հոմանիշի
հետ։
ՃՀ&ոՀ
Յու­
շարձ. 420 թթր. Կ.Տւէ
«
ձիւն,
եղեամ,
սառոյց»
և հյ,
սաոն
բառերի
հետ։
ԳԻՌ.–.Ագլ. Ախց. Գոր. Երև. Կր.Ղրբ.
Մկ. Ծրղ. Շմ, Սլմ. Վն. Տփ.
կ արկ ու տ ,
Ալշ.
Մշ.
կ ա րզո պ ,
Ոզմ.
կ արկօտ ,
Խրբ, Հմշ, Պլ,
Ռ. Սեբ. Սչ.
զա ր դ ո ւ դ ,
Տիգ,
զ ա ւ ՚ գ ո ւ դ ,
Զթ.
գ ա յ զուդ, զա ր դ ո ւ դ ,
Հճ,
գ այ գ ո ւ դ ,
Սվեդ.
դ՚՚արգ՚՚Էօդ,
Ասլ.
գ ա ր գ ի ւ ն դ
(
վերջինի֊,
մէջ
ն
ձայնր
յիշեցնոլմ
է պատահաբար
լտ.
Ո,
բայց
կապ
չունի
նրա հետ և
յառաջացած
է ժողովրդական
ստուգաբանութեամբ
կա­
պելով
կունդ = գունդ
բառին)։
Նոր բառեր են
կ արկ տ ա գ իր, կ արկ տ աթա կ , կ արկ տ ա տ ար,
կ ա ր կ տ ե լ
«
կարկուտի
պէս տեղալ
(
արցուն­
քը)»,
կ ա ր կ տ ահա տ
«
կարկուտի
հատիկ»։
ՓՈԽ.— Կարո՞ղ
է հայերէնից
լինել
գնչ.
ճսճճսձ՚ւ
«
կարկուտ».–ԲձՏբ&Ա
այս
բառը
համեմատում
է յն.
>էճ/.7.0Տ
«
որդան»,
%
հ՝է%.\0Հ
«
կարմիր»
ևն բառերի
հետ, որոնք ո՛չ մի յա­
րաբերութիւն
չունին
գնչու ձևի հետ։
"
ԿԱՐԿՈՒՐԱՅ, ի
հլ. «նաւակ»
Իսիլք.
յոր.
142,
որ և
կարկուրեայ
«
նաւակ»
Եփր. ել.
էջ 164 (դրուած
է սեռ.
կարկուրէից
ձևով,
որից
ՆՀԲ
հետևցնում
է ուղ.
"
կարկուրէ.
բայց
աւելի լալ է անշուշտ
դնել
համաձայն
նախորդին
*
կ արկ արե այ) :
֊
Ասոր,
գ յ օձՕ
ՀՕ
զՅ Ր գ ա
՜
Յ
«
նաւակ»
բառից փոխառեալ.
սրա հետ
նոյն են արաբ.
յ Հ ֊ յ ձ
ԳԱ^ԱՐ
«
նաւակ»
և յն.
էմքՈէՕՕթՕՀ
(
Հերոդոտոս
7, 97) «
Կիպրացոց
յատուկ
մի
տեսակ
թեթև նաւ, երկար յետևով».
(
վերջի֊
նրս փոխառեալ
է նոյնպէս
սեմականից,
բայց
ձևափոխ ուած՝
յն,
7.
Տ(37.0<;
«
պոչ»
և
ՕՕթՅ,
«
պոչ»
բառերի
նմանութեամբ
(8
օ1–
՚
ձՅՇգ 4 4 1 ) ։ ֊ Հ ^ շ .
307,
ՆՀԲ «լծ. յն.
գ ա ր ա ՚ վ իօն ,
որ և
անուն
խեցեմորթի,
թրք.
գ ա Ր ա վ ի տԷա ո
Ուղիղ
մեկնութիւնր
տլալ
Հիւբշ.
2 0 1
^ 0
36
(1882),
էջ 131։
Նորայր,
Բառ,
ֆր,
199
ա
յիշում
է մալայերէն
ք օ ր ա - ք օ Ր ա
և ֆրանս.
ՇՅքՅՇ0ք6
հոմանիշները։
ԿԱՐՃ, ո
հլ. «ո՚չ-երկար,
համառօտ»
Ղկ–
ժթ. 3. Ոսկ. յհ. և մտթ. Կորիւն,
որից
կսւր–
նոյ
«
կարճ»
Ել. ժգ. 17. Եփր. օրին, էջ 272.
կարն ի կաՐԱՈյ
ՍԳր. Կոչ.
ի կարճոյ
Իմ. ժգ.
14.
կ ա Րս ել
ՍԳր. եւս. պտ
մ. Ոսկ. Ագաթ.
Եզն.
կարսարերձ
Վեցօր. (որ Ս. Վ. Նազա–
րէթեան, Պատկեր
1893,
էջ 39 ըստ մի ըն­
տիր ձեռագրի
ուղղում
է
կարՏամրարձ^.
կարճակեաց
եվ։ր. թգ. 861, Վեցօր.
կարճա­
հաս
Ագաթ,
կարճամիտ
Առակ, ժդ, 29. Ոսկ.
«
յուսահատ»
Ես. լե, 4, Ա,
թես, ե, 14.
«
կծծի»
Ոսկ. յհ, բ. 30.
կարճազգեստ
Մծթ.
Fonds A.R.A.M