Ն 1
՚
է
5 1
ԵՐԷ
մեկնութիւնը։
Տօթթ,
ՀձՀ&ՀՈ.
Շ01Ոբ.
2, 220
մեկնում է
է ո
ձևից՝ նախաձայն
է ֊ ի ան­
կումով,
ա 1 Խ ւ – , Տ ա ճ \ \ ՚ ,
35, 191 ֊ ֊ 9
նախահայ
ձևը համարում Է
երր՝
ուր ն
յաւելուած
Է, իսկ
ր
<է,
որով
երր
<Հ
61"
է
՚
Հ
61»
է1 < 6էՈ,
՚
^/«/ա.
շ ծ / յ . &է1,
օօս. արթա
«
երեք»։ Բառիս վրայ խօսած
են նաև Տէրվ.
Ճ1է3ա1.
75,
Նախալ. 67,
132,
Մասիս, 1881 մայ" 8 և ընդարձակ՝
Երկրագունտ
Ա. էջ 43— 44,
Լեզու Ա. էջ
173,
աճ\\շէ աՏՆ 18, 250 ևն,
8
ս ^ 6 ,
Քէւ՚. ս. ճւ՜ա.
120
ետրուսկ. շտ1ւ = հյ. ֊>-
րիցս
և
Լյ,՚1<.
ՏէսԺ.
63
լիւկ.
էՈՏ
= երից։
Հիւնք.
երէց
բառից։ 1\^տէ, Յուշարձ.
406, 409
սումեր.
6
Ր
«
երկու» և
ՅՏ
«
մէկ»
բառերից բարդուած։
Մ առ, $.3, II, ՈՈՂ.
\,. 240
բասկ.
ՒԱՈՄ
«3»
և վրաց.
ՏՅՄ11
«3»։
ԳԻՌ—կշ.
Մշ. Սչ.
իրեք,
&
զ.
յիւ-հք,
կմ.
Վն. խնէ՛, Ախց. Ակն. Երև. Կր. Հմշ. Ղրբ.
Շմ. Պլ. Ռ. Սեբ. Տիգ.
իրէք,
Խրբ.
իրեք»,
Ասլ.
իրէ՝ք, իրէ՝*,
Զթ.
իրիք, իյիք,
Ագլ. Մկ. Մզբ,
Ոզմ.
իրիք՛,
Մրղ.
իրիք՛, իրէյհ,
Տփ.
յ ի ՚ ր ի ք ,
Ննխ.
իրէք,
<յէք,
Անտ.
ըրք,
Հճ. ձնէւ — Նոր
բառեր են՝
երեքաչք, երեքանոց, երեքտակ,
Լրեքտրաքանի, երեքօրիկ, երեքքսան
«
վաթ­
սուն»։
ԵՐԷ
կամ
ԷՐԷ, ո
հլ. «որսի վայրի կենդա­
նի» ՍԳր. Եզն. Էջ 99 (տպ.
աո երես,
այսպէս
ուղղել ըստ նորայր, Քննասէր,
9).
Խոր.
Մագ. «կենդանի էակ (ինչպէս և մարդն է)»
Ոսկ. մտթ. ա, 17 (Էջ 270), տիմ. ա. 13. յորդ.
Էջ 112 (տպուած
Է
երր Է.
րստ նորայր,
Հայ­
կական բառաքնն. 44 ուղղել
երէ^.
գրուած Է
նաև
երայ
Յայսմ. յնվ. 28 (ունի
միայն
ՀՀԲ).
այր է
Վրդն. ծն. յոգնակի՝
երունք
«
երէներ»
Յյսմ.1
նոյն
բառն է նաև Շնորհ. եգես.
տող 950՝ «Կամ
զերթ
առիւծ գոչէ առակ,
փախչին
ե ր այքն
առհասարակ»։
Այս բառից
են՝
երէվայրի
ՍԳր. Յայսմ.,
քաջէրէ
Խոր.,
տի­
կերէ
էլ. արիստ. (հրտր. Մանանդեան), էջ
50,
գրուած
շիկերիա
Մագ. քեր. 239, 240,
հրեշերէ
Խոր. աշխ. 615,
երէորս
կամ
երէ­
սորս
Մեսր. եր.,
էրէխնդիր
«
որսորդ»
(
ունի
Կ. Սարաֆեանի
Բանալի գիտութ. Սանկպե–
տերբ. 1788, էջ 50),
նՀԲ
(՛
գազան
բառի տակ)
լծ. լատ.
Խճ «գազան»։
7
օ 1 Ո Յ Տ 6 ե , Տ Ա Ճ ՝ ^ ,
1893,
66,
թրգմ. ՀԱ, 1894, 18 զնդ.
0
ՐՅ> 3
«
սննդատու,
սնունդ»
բառի ձևն ունի,
հմմտ. սանս. Կճ = զնդ.
ՕՐՅ
«
պահպա­
նել, սնուցանել»։—Հիւնք.
երեք
բառից։
ա \ ռ &
ա., գյւա,
ս (ւ9օօ), 37օ
եթովպ.ձէ%–
3 1
՚
^ 6
«
գազան, վայրի ա֊
նասուն», ասոր, խ
յ /
ՏւՀ^Ճ և եբր.՝
1
՝
^^,
Յ Ո
«
առիւծ»։
Սագրզեան, ՀԱ, 1909, էջ
335
և լԼձւ՜Տէ, Յուշարձ. 403 սումեր.
ե31–,
531
X3
«
եզնիկ»։
ն. Ադոնց, Արուեստ.
Դիոն քեր. 239 հյ.
շիկերէ
(
որ
շէկ
և
Լ Ր Է
բառերից է) հանում է պրս.
հ
Տ)^՜^
Տ11<ՅՈ
«
որսորդ» բառից, որ ո՛չ նշանա­
կութեամբ է յարմար և ոչձևով
(
պիտի
տար
*
շկարիկ^«
ԳԻՌ.–Մկ. Մշ. Վն. գործածում
են
երուն–
թոչոլն, երո ւնք -թո չ անք
«
բոլոր
թռչուններր»
կրկնականր, որի մէջ
երունք
(
հնչւում է
է–
րունքյ
Յայսմաւուրքի
յոգնակին է՝
երէ
բա֊
ռ
Ից՛
ԵՐԷԶ, ի-ա
կ. «քարոտ, կոշտ, խոպան»
Փիլ. այլաբ. 116. Պիտ., «քարքարուտ
տեղ,
ապառաժուտք»
Մխ. ապար, Մագ.,
որից՝
երիզուտ
Յհ. կթ. Պիտ. սրանից է կազմուած
նաև
երիցաւ|էմք
«
ապառաժ քարեր», նորա­
գիւտ բառ, որ գտնում եմ գործածուած
Այ֊
րիվ. 21թ. աղաւաղեալ
ձևով. «Փոխեցան
ի
գլոփ դաշտակին, ի մէջ Իրիզա վիմացն՝ առ
եզերբ
գետոյ»։
նՀԲ իտալ.
Ր6220,
պրս.
զէրոսո
(
ի֊
մա
>յյ)
23
քԱճ
«
անապատ»)։—Հիւնք.
երիզ
բառից, Ի\ս\\Շք,
11, 204
պրս. յՀ.)
ք62
«
փշուր» բառից փոխա–
ռեալ. հմմտ.
Օ ^ յ 1՜623
«
մանրուք,
փր֊
շուր»,
1623 1՚623
«
կտոր կտոր, մաս մաս»,
1՝623
ՃՕք
«
փշրանակեր»,
բառս
հնապէս
պէտք է որ ունենար նաև «աւազ» նշա­
նակութիւնն
էլ.հմմտ. պրս. Հ&Տ)
1՜61
<
«
աւազ», որով ձևացալ. հյ.
երէզ
«
աւազ»,
երիզուտ
«
աւազուտ»։
նոյն, էջ 293 հա­
մեմատում է պրս.
ք&1<
«
աւազ»,
հսլ.
1՜6՜
եՅ
«
գետ», զնդ.
ՈՇ,
պրս.
ՀՀ*–է)
1՜6
ճէՅՈ
«
թափել»
բառերի
հետ։
Fonds A.R.A.M