ԿԱՐ
544
աշխ, գրակ, էջ
195
պրս.
ք Է
Ր
Է
ձևի հետ։
աէէւա–
15, 410
պրս.
1
<3 7 3
օա֊
վւոխառեալ։
- ՝ , ՝
ԳԻՌ.—Հնագոյն
*
կարակ
ձևր պահում է
միայն Ագլ.
կ ա ր ա ՚ կ էղ
(
իմա՛
կարադ֊|–եղյ.
միլսներր վերջաձայնի փոփոխութեամր ու­
նին
կարաք
ձևր. այսպէս՝ Ալշ. Ախր՛ Գոր.
Երև. Կր. Մշ. Մրղ. Շմ. Ջղ. Սլմ. Տփ.
կարաք.
երբ. Հմշ. ննխ. Ռ. Սեբ.
դարաք,
Մկ. Րզմ.
Վն.
կարաք
1
,
Ղրբ–
կա՛րաք
1
.
Տիգ.
գարաք,
Սվեգ.
քարիդ
(
Իբր–
կարադ-եղ^ւ
ՓՈԽ.–Կապադովկ. յն.
1
օքՅեւ, 1<ԶI՜Ձ՜՚
1
>
"
Ր
1
<31՜օԱճ6Տ, 1Ա.
Յ ՚ ^ / Օ .
41, 167
այսպէս է
բացատ րամ՝.
«6 4
> 1՝՛
Յ
՚
ո՜օՅօ/
ա ԿՀ հ՝փ՚\օճԱ՝/.՚.՚ձՀ.
8։7/
ք/ւ՝/6|յւտ՝/օց
՝/
տյ.Կ7.՚.(<ոօ
\
Հյզ *
Ա\ օ
.
Ն1
՜.1
~ղգ
«
օւօ՚ո^օտ
(
Յօօ՚ւՍթէ^.».
ուրեմ՛ն պատրաստութեամբ
Հ^ւ%–
գերձ ճիշտ մեր կարագն է. ուստի ի զուր
ւ
^31
՜
օԱօ16Տ
հանում է բառս սանս.
§Ւ
Մ
«
մաք­
րել,
Ձ§հՅքՅ
«
կարագ», քրդ,
§հ61՜1,
իռլ.
§€է"է
«
կաթ» ևն բառերից, փոխանակ գնելու
ուղղակի հայերէնից, ինչպէս են նաև վրաց,
^ծծծ^օ կարսւքի
«
հացի վրայ քսելով ուտելու
կարագ», սվան,
կարաք,
ինգիլ.
կարաղ,
կայ.
կարսւգսակ,
քրդ.
քԱՈ6 Ա^ՅՐՅ^
«
կարագ֊
եղ» (Աճառ. ի\ՏԼ
16, 365),
ուտ,
«
կա­
րագ»։
ԿԱՐԱԽ
«
քաջ, նահատակ, րնտիր, կորո­
վի», ունին միայն Բառ. երեմ, էջ
157
և ՓԲ.
որից
կաՐաիւել
«
քաջանալ, զօրանալ», որ
չգիտէ Բառ. երեմ., բայց ունի ՓԲ։
ԿԱՐԱԿԱՐԵՂ.ԻԱՆ
կամ
ԿՈՐԱՀԱԶԻՐԵԿա.
«
ինչք», ունի միայն Բառ. երեմ, էջ
158։
ԿԱՐԱԿԻ
«
յոյժ»,
ունի միայն Բառ. երեմ,
էջ
158։
Գուցէ կազմուած
կարի
«
յոյժ» բա­
ռից՝
֊
ա կ ի
մասնիկով, ինչ.
կրկնակի
ևն։
ԿԱՐԱԿԻՄ
«
փ ոսատ», անստոյգ բառ, որ
մի քանի անգամ յիշուած է Բառ, երեմ, էջ
158, 161
(
երկիցս) և
169՝
ամէն անգամ
տարբեր ձևով. այսպէս՝
կարակիմ
«
փո֊
սատ»,
կերակրիմ
«
փոստամ»,
կերակրիմ
«
փոսմատ»,
կրակիմ
«
փոսատ»։
Ի՛նչ լինելր
յայտնի չէ։
*
ԿԱՐԱԿԻՆ, ի-ա
հլ. «հիւսնի մի գործիք
է. մկրատ կամ աքցան և կամ եռանկիւնի
քանոն» Փիլ. ժ. բան, «շրջանակ
գծելու
գործիք, տճկ. փէրկէլ» Եփր. ծն. էջ
4.
«
շէն֊
քի կամար» Արիստ, աշխ, Գէ, ես, որից
կարակնեալ
«
կամարաձև պար զած» (սիրա­
մարգի տտունի համար աս ուած) Ոսկ, փի­
լիպ. է.
կարակնահատ
«
կարծես կարկինով
գծուած ձևուած, իբր կլոր» Շիր. էջ
52.
Կնիք
հալ.
էջ
17.
կարակնաձԱ
Խոր-Զքր-կթ– Գնձ.
կարակնանձնակ
«
կորաքամակ»
Շիր.
կա­
րակ նաւդ Էււ
«
կրս-կլոր»
ԱԲ՝.
կարակնակերտ
Մագ. Օրրել,
կարակնակերտութիւն
Սագ. ո֊
րովհետև բառիս ուղ.֊հյց. ձևր գործածուած
չէ, ուստի յայտնի չէ թէ արմատը
կարա՞կն
ձևն ունէր, թէ"
կարակին։
ՆՀԲ և ՋԲ դրած
ձօ կարակն.
ԱԲ դրած ՛է
կարակին,
ինչպէս
ընդունում է նաև Բագր, Քեր. զրգց. էջ
60։
Ուղիղ է միայն վերջինր, ինչպէս ցոյց են
տալիս վրացին, յունարէնը,
ինչպէս՛ նաև
հայ– բառի երկրորդ ձևր՝
՛
կարկին, ՜ի- ա
հլ.
Ոսկ. ես.
264.
Գէ. ես. Տոմար, որից էլ կազ­
մուած են
կարկնաբոլոր
Եղիշ. ծն.
կարկնա–
ձե
Զքբ. կթ–։
•-՝••
= 3ն.
–
աթձ՝)(ւՀ
«
ունելի,
դարբինի աք­
ցան.
2.
շրջանակ քաշելու կարկին» (որ և
ՈքՈձէՕՀ՝՝ «կարկին», լտ.
Աւ՜շաԱՏ) .
որից
՜
ձ7
.0
%1
՝/
ձօ.
«
ծռիլ, կորանալ»։ — Բառի առաջին
իմաստն է «խեցգետին» և այս իմաստով
ունինք
կարկինոս,
միւս նշանակութիւններր
(«
ունելի» ևն) բխում են առաջինից՝ խեց֊
գետնի ճանկերի փոխաբերութեամբ։—Հիւբշ.
355։
»41 ՚
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։ Պասմա֊
ճեան, Մասիս,
1893, 251
ակկագ.
գէսր–
դինա
«
կարկին» բառի հետ՝ իբր թու֊
րանեան։
Հիւբշ.
355
թէև րնդուն ում է
վերի մեկնութիլնր,
բայց կասկածով,
որովհետև՝ հետւևելով բառարաններին,
արմ
ատ
ր դնում է
կարակն,
որ ձևով չի
յարմ արում յունականին։
Ւ^Յէտէ,
Յու­
շարձան
404
սումեր.
§31՜§1ՈՅ
«
քանոն»։
Բառիս ձևի մասին խօսում են Վարդա֊
նեան ՀԱ
1922, 585
և Տաշեան ՀԱ
1925,
62,
ԳԻՌ.–Բլ. Վն.
կարկին,
Մշ.
կարդին
«
ջա.
ղացքի քարերի
հ
ա լա
ս ար ութիւն ր
որոշող
փայտը» (տե՛ս իմ Գւռ. բառ. էջ
557
բ). ո֊
րից
կարկինը դտնել
Տ.
«
կործանիլ, քայքա–
ւ
յուի լ»,
Fonds A.R.A.M