նակի լեզւով
1
<Ձքթ1
«
ձեռք», և հյ.
կոսւն,
կալայ
բառերին, հմմտ. նաև ռուս
Ճթ31
«
անգամ»։
Պ ատահական
նմանութիւն
ունին կաբարդին
1
էՅւ՚Ա
«
ուժ» և արաբ.
Հյ/
\.
Ճ\Ղ
«
շատ» (Կամուս, թրք. թրգմ.
Գ.
913)։
—
Ուղիղ մեկնութիւնր տուաւ
ւ ^ ճ ա ա Ն 19 (1916),
էջ
128։
ԳԻՌ.֊Ղրբ.
կա՚րէլ,
Գոր. Շմ.
կարիլ,
Ագլ
ց՛ա՛ւ՛իլ,
Աժդ.
կարանալ,
Երև.
կարէնալ,
Աչ
դարնալ,
ննխ.
դարնալ, գրնալ,
Տվյ.
կարամ
չիմ կանա, կարէնալ, թէ կանէնամ,
Ակն
դրրամ, դրնամ,
Սվեդ.
գ՚արնիլ,
Ասլ. Պլ. Ռ
Սեբ.
գրնալ,
Տիգ.
դրնալ,
Ախց–կ
՝՝
Կ\,
Ալշ
Մշ.
կոնալ,
Խրբ.
գոնալ,
Հմշ.
գայնօմ, գ այ–
ցի,
Մկ.
կանալ,
Վն.
կանամ
(
կար.
կացա,
կարցա^,
Հճ.
գանօլ,
Զթ՛
գանըլ
(
կար.
զան­
ցիդ»—
նոր բառեր են
անկարանալ, զկար
«
տկար». հետաքրքրական է Ջղ.
կարեվոր
«
կարելի»,
անկարեվոր
«
անհնար»։
ԿԱՐ
«
պէտք, հարկաւորութիւն», արմատ
առանձին անգործածական, որից ռւնինք
կա­
րիք
«
պէտք, պիտոյք» Եսթ. ժդ.
16.
Ոսկ.
կարևոր
«
հարկաւոր, պէտքի, անհրաժեշտ»
ՍԳր. (ի պէտս կարևորս. կարևոր համարել,
կարևոր անդամք), որև «սիրելի, մերձա­
ւոր» Գծ. ժ.
24
(
Զազգատոհմն իւր և զկա֊
րևոր (բարեկամսն). Եւս. քր, ա, (Ազգակա֊
նօք և կարևոր բարեկամօք),
նոյնր դար­
ձեալ նշանակում է «ամորձիք» Բար.
150, 151
(
այլ խմբ.
երկուորիք,
161
(
ձ. լս.
կ օ կ լ վ ինյ ՛
Արմատական ձևր պահում է
անկար
«
անկա­
րօտ» Կիր.
172։
Կարծում ենք որ նոյն ար­
մատիւք է նաև
կարօտ
«
պետք ունեցող, չքա­
ւոր» ՍԳր. Ոսկ. Եզն.
կարօտիլ
ՍԳր.
կ ա ր օ ­
տանալ
ՍԳր. Եփր. նոր գրականում
կ ա ր օ –
տադին, կարօտակէզ, կարօաաւոր։
նՀԲ լծ. թրք.
Ջ&ՀՇՃ
«
պէտքի, պիտոյ,
պէտք է»։ Հիւնք. լտ.
ՇՅՐՇՕ
«
կարիք ու­
նենալ, կարօտ լինել»։
Ւ^ՅքՏւ,
Յուշար­
ձան
420
ալթայ.
1
<61՜,
,
եաքուտ.
1
<ՅՈՈ,
ույգուր.
չաղաթ.
1
<Մ61<,
օսմ.
§6Րշ1<
«
հարկաւոր»։ Սովորաբար
անբաժան է համարւում նախորդ և յա­
ջորդ արմատներից։
ԳԻՌ.— Պահուած է միայն
կարիք
«
պէտք»
ձևով և միայն կովկասեան բարբառներում,
որոնցից էլ անցել է արևելեան գրականին։
(
Արևմտեանր
չունի)։ նոր բառեր են
կարի–
քաւոր
«
աղքատ, թշուառ»,
անկարիք
«
ան­
կարօտ»։
ԿԱՐ
«
ցաւ, վիշտ», արմատ առանձին ան­
գործածական, որից
ռւնինք
կարիք
«
ցաւ,
վիշտ» ՍԳր. Եզն.
կարեկից
«
ցաւակից, մխի­
թարիչ» Պիտ. Մանդ.
կարեկցութիւն
Պիտ
Խոր.
անկարեկան
Սերեր,
անկարեկից
Պիտ.
անկարեկիր
Յհ. կթ. ևն։ Ոճով ասւում է
կա­
րի աոնել
«
ցաւիլ, տրտմիլ» Բուղ, և խղ. Բ
մկ. դ.
35.
Ոսկ. երր.
479.
Պտմ. հր. եգիպ.
252— 3
(
տե ս նորայր, Կոր. վբղ.
374)։
ՇՅՈ1Ո1, Ըէ. 6էյՈՈ.
էջ
12
արաբ.
§ԱՀՁ.
«
վէրք»
բառի հետ։
Ր
^ՅՐՏէ,
եուշարձ.
400
ասուր.
է^ՅՐ-էս, եւՄԱ
«
տառապանք,
ցաւ»։ Բառիս հետշատ համապատաս­
խան են դալիս հսլ.
^ՕՐՇ,
ռուս.
ՐՕթՏ,
ոլկր.
հօ Ր 6
«
ցաւ, վիշտ», բայց այս բո֊
լորր պատահական են, րստ որում ծա­
գում են հսլ.
§01՚6էւ,
ռուս.
1՝
օբ61ե
«
վա­
ռել» բայից, հնխ. արմատն է
ք^՚հՇւ՚Շ,
որ տալիս է հյ.
ջեր, ջեր-մն
ևն
( 8
շ Ո 1 6 –
ետՐ
333)։
Պ ատահական
նմանութիւն
ունին նոյնպէս ասուր.
1
ա1"Ա,
ասոր.
^
է—՚՚յ-Օ
ե317ԱէՅ,
արամ.
Տ Ո ՚ Ր ՜ Օ
էօՈԱէճ
«
ցաւ, վիշտ»։
"
ԿԱՐԱԳ
«
կոգի», իբր ռամիկ բառ ունի
միայն ԱԲ. հին մատենագրութեան մէջ չէ
գործածուած և կայ միայն յետին հա յերէ–
նում.հմմտ. Թլկր.
34
(«
է՛ մեղր ու կարագ
և կեղևած նուշ»), Քուչ.
52
(
ճերմակ է գէտ
կարագ եղ)։
= Ենթադրում է պհլ.
*\.
ձՀ2ձՀ.
հոմանիշը,
որի ներկայացուցիչն է պրս.
օ^Տ՜
1
<ՅքՅ
«
կա­
րագ», սրանից են փոխառեալ նաև թրք.
էտ–
; /
3
1
9
(
ՓՒ–
7
3
1
3
)
և
քրդ–
- • - • ֊ ֊ -
^Յք՛
«
կարագ»։ Մեր բառը ծագում է հին
՛
կ ա ր ա կ
ձևից։
Այտնեան, Քնն. քեր. էջ
72
ււտուգա–
բանում է հպրս. «կովու
իւղ», որով
հասկանում է հպրս.
§ՁԱ
«
կով» + զնդ.
ՀՏւՕ^ՈՃ,
պհլ.
1՜
օ1<ՅՈ,
պրս.
1՜
ԼդՅՈ
«
իւղ»։
Եազրճեան, Արևելք
1884
նոյ"
16
սանս.
\&1՝՜
ճ\գ&
«
կարագ»
ձևից։ Հիւնք.
կա­
րապ
բառից։
Թիրեաքեան, Պատկեր
Fonds A.R.A.M