ԿԱՏ
Գերմաններին,
Սլալներին,
մտաւ
Արևելք և
տարածուեցալ
ամէն
կողմ։ Աչս
կարծիքը
սակայն
ամէնքից
րն ղունոլած
չէ և կան
տարբեր
ենթա դրո ւթիւնն ե ր ՀՀմմտ
Ւէշհո,
Ւնւ1էսւ–ոք13Ո26Ո
6
452, 477, 589,
Բւշէշէ I
381,
ձ.
Ճհ1գատէ, 016 րՀս1էսւ՜^6է՜է6ք ճ6ք
^6Տէւհ"1Ո.
Տթ1՝.
Տէրվ. Երկրագունտ
1894,
էջ 100,
1՝
հ1ՄՈ6յ՚Տ6Ո, 1<61է01՝0Ո13ՈւՏ(։հ6Տ,
էջ
62,
Բ6-Ձ116Ճ100Ո 412,
Գ/շւա
141, 86
Ո16-
590,11-
ՁսեՈՁՈՈ 120, ա ս § 6
246,
Բ օ
1(
Օայ՛ I,
էջ 338 — 9 ևն), Հայերէնի
մէջ
կա­
տու
բառր գործածուած
է
յետ֊ոսկեղարեան
շրջանին.
(
Ոսկեդարում
րնտանի
կատուն
կոչւում էր \ռ\<Հ). և յայտնի չէթէ ո՞ր լե ֊
գոլից է վախ առեալ։ Մեր բառին
ամենամօ֊
տիկ
ձևերն են լատինը և ասորին, և
Հալա֊
նական է որ հայձևր փոխառեալ է
ասորե֊
րէնից և մեզնից էլ տարածուած
է
ամբողջ
կովկ՛ասեան
լեզուների
մէջ։—Հիւբշ. էջ 307։
Հներից
Վրդն. ծն. բ. 19 մեկնում է
«
Կատուն ի տանն
կալոյն
(
անուանեալ
է)))։
Այսպէս նաև Տաթև.
Հըց՝
220։
ՒՀ1ՁթՐՕէհ, Ճտ13 բ01.
էջ
102
կցում է
գերմ. 1Հշլ\շէ և լտ.
ՇՅէստ
բառերին։
ՆՀԲ իբր լծորդ է դնում իտալ. լտ. և
ռուս,
ձևերր,
Ցօէէւշհ.
Խ
\
ՇՃ
66, 81
սանս.
՚
օէԱ,
պրս.§ձձ\,
գՅՏ,
օսս. §ձճշ,
լտ.
ՇՅէստ
են։
Լ
Յ § . Սւ
"
§6Տշհ.
745
լտ.
ԸՅէսՏ,
լիթ.
եՅէՅՏ
ևն։ Մ. Մսերեան,
ճռաքաղ 1861, էջ 55 ներշնչուելով
Վրդն.
ծն. մեկնութիւնից՝
ոտանաւորով
ստու­
գաբանում է՝
Ւ կենդանիս
յաւէտ
կատուն
Ընտանի է, զի
կ ա յ ի տ ո ւ ն ։ —
կ կենդանի
բնութեամբ
կ ա յ թ ո տ
կամ
կ ա յ թու–.
Մկանց
դժնեայ
դահիճ, այն իսկ է
կատու։
ա «
Տա.ա
42, 250
և
48, 429
զնդ.
քքՅՕ^Յ
որ«շուն» է թարդմանլոլմ։
Լ
Յ § .
0 6
Տ 3 1 Ո .
ճեհԺ.
80, 13
ասոր.
զձ\\՜ն
ձևի հետ։
Հիւնք. լտ.
ՕՅէսՏ
և թրք.
քէ–
ա ի ։
Հիւբշ. 307 փոխառեալ
ասորերէ֊
նից, որովհետև
հայերր
«
առհասարակ
ավելի
փոխառու են եղած
(
ասորինե­
րից) քան թէ փոխատու»։
ԲՅէւ՜սեՅՈ>՛
ՀԱ 1905, 253 ենթադրում է թէ հայերր
5 4 0
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^
դեռ Եւրոպայում
եղած
ժամանակ փոխ
առին այս բառր
կելտերից և Ասիա
անցնելուց
յետոյ՝
նոյնր վախ առին Ա֊
սորինեըը
հայերից՝
Մ. Ս.
Գաւիթ֊Բէկի
այլանդակ
մեկնոլթիլնր
(
Յուշարձ. էջ
397)
տե՛ ս
կ ա տ աղ
բառի
տակ։
ԳԻՌ.–֊Ագլ. Ախց. Գոր. Երև. Կր. Ղրբ.
Մկ. Մրղ. Ջղ. Սլմ. Վն. Տփ.
կատու,
Ալշ.
Մշ.
կ աղա ,
Խրբ. Հճ. Հմշ. Ննխ. Պ
վ
.
Ռ. Սեբ.
ղաոու,
Ասլ.
ղա դ իլ ,
Տիզ.
գ ա դ ու,
Ոզմ.
կա–,
տօ,
Սվեդ.
գ ՚ ա դ օ ։ —
Զ ա ր մ ա ն ա լ ի
կերպով
ջնջուած է Զէյթունում.
ուր գործածական է
միայն
փ ո ՝ ս ր ՝ ղ
ձևը, որ է
փ ի ս ի կ
(
այլուր
միայն
փաղաքշական)։
Նոր բառեր են
ար­
ջակատու, կատուաւք՛, կ ա տ ո ւ ա լ ո ւ ա յ
(
որ և
կ ա տ նլ ա ա յ^ ,
կ ա տ ո ւ ա խ աղող, կ ա տ ուա կ,
լ ա տ ո ւ ա կ ծ կ ա ն ծ ,
կ ա տ ու ա ո ո ոի, կ ա տ ուա–
նուտ, կ ա տ ա ա մո րի , կ ա տ ո ւ ա նո ւ ա ո տալ.
կ ա տ ո ւ ա ս ա տ կ տալ, կ ա տ ուա տ էր, կ ա տ ուա–
ք ա ն, կ ա տ ա ենի, կ ա տ ոլկ ախ, կ ա տ ո ւ ա թ ա թ
ևն։ — Միջին
հյ. ունինք
կ ա տ ու
«
ԲԶ
ձայնին
պատկանող
մի եղանակի
անուն»
Մանրոլս.
(
տե՛ս Ամատ. Հայ. բառ ու բան, էջ
ՅՅՅա)։
ՓՈԽ. — Թուշ, մինգր.
կատու,
լագ.
կատու,
ղա տ ոլ,
վրաց.
կատա, կ ա տ անի,
ինգիլ.
կա–
տայ,
ակուշ.
կատա,
աւար,
կետա, կետա,
անդի քշձԱ, դիդ.
ճշէս, կայ. խիւր.
§ Յ է Յ ,
կար.
§6(1ս,
աբազ.
կ հ տ ո ւ ո ւխ ,
կ ե տ ո ւնձ,
չէՈտր,
արչ.
§3(1ս,
տաբաս.
§3(1ս, եւ13էս,
չերքէզ.
կիտ տ ա, չատու,
բոլորն էլ նշանա­
կում են «կատու» և վրացերէնի կամ
մինդ֊
րելէնի
միջոցով
տարածուած
են ամբողջ
Կովկասեան
սահմաններում։
—
ԿԱՏՍԱՅ
տե ս Կաթսաբ
*
ԿԱՏՐԱ1Ա
«
մի տեսակ նաւ կամ նաւակ»։
Բառս
ունի
միայն ԱԲ. աղբիւըը
անծանօթ
է։
= Թրք.
ձՋ\ -•-
ԳՁ<391"(
3
«
ցռկանալ,
§Յ
1
Շ
Ր6^
բառից, որ փոխառեալ է յն.
*01
էՏթ–
ք6>
բառից։
Այս բառր
հին յն.
նշանակում
է «գործ,
աշխատանք»
և ծագում է
մասնիկով
ՏՕքՕ^ւ
«
գործ»
բառից,
բիւզան֊
գական
յունարէնում
ստացաւ նաև
«
նաւի
սարք»
նշանակութիւնր
քՏօթհօշ16Տ 652),
իսկ նոր յունարէնում
ունի
միայն
«
ցռկա­
նալ»
նշանակութիւնր
(
Լ6§քՅՈ(1,
Օւշէ.
§1".
տօճ. քք. Բ
Յ
ՈՏ,
էշ 432)։ Երևի նոր յն.
յոգ–
Fonds A.R.A.M