ԿԱՏ
539
ԿԱՏ
որ երկու
անգամ
գտնում
եմ
գործածուած
Վբք.
սեղր. 707
((
Առցես կատինար,
այս
է
փակս.,, ձդեսցես
առ
քեզ
ինքն
զղրոլնսն
և
յօղամանեակսն
մուծցես
զշղթայս
կատինա֊
րին
և փակեալ
ասասցես,,,»։
= 3ն. 7.ՂՀկ՝10.
«
շղթայ»,
որ փոխառեալ
է
լտ.
ՇՅւՇՈՅ
«
շղթայ»
բառից։—Աճ.
Հրատարակիչը՝
Մեսրոպ
հպս.
Տ.
Մովսէսեան
յիշում
է միայն
թէ
բնա­
գիրն
ունի
7.
Ղ~՝.՜՚յ.՝ւ\ ըստ
իս ուղղել
վե֊
րի
ձևով։
"
ԿԱՏԻՇԻՏԻՏ
«
քրի ստոնէական
վարղապե
-
տութեան
ուսուցիչ»,
նորագիւտ
բառ,
որ մէկ
անգամ
գործածուած
է Վրք. հց. Բ. 396 ((էր
ոմն քահանայ
կատիշիտիտ,
այսինքն
մկրր֊
տութեան»։
= 3ն. 7.0..1^Լքր.՜՚կ՜
նոյն
նշ. որից փոխա­
ռեալ
է նաև
ֆրանս.
ՇՅէշշհնէշ.
ծագում
է
յն.
՝/.0.՞–7
ք/ՏԱ>
«
հնչեցնել»
բայից։
Ըստ
Նո֊
րայրի,
Հայկ, բառաք.
էջ 58 և Բառ.
ֆր.
207
բ հայ ձևր պէտք
է ուղղել
կաաիշիտ։
ԿԱՏՆԵԼ
«
յոգնիլ,
վաստակիլ»,
գիտէ մ ի ֊
այն ՓԲ.
նոյն բառն
է որ Բառ.
երեմ, էջ 157
գրում
է
կատնէի
«
օգնիւր»։
—
Անստոյգ
բառ։
"
ԿԱՏՈվՂԷՊՍ
((
ափրիկեան
մի կենդան
ի
։
որի համար
ասում
էին թէ իրեն
տեսնողնե­
րին սպանում
էր»՝֊
մի անգամ
ունի
Պիսիդ.
վեց օր, 932,
ո
րից
առնում
է նաև Վրգն. ծնէ
Սխալ
գրչութեամ
բ Է
կապովղեփռս
Յայսմ,
մրտ,
21, ((
Կապովղեփոսն՝
որ կոչի
վայրա­
հայեաց,
զհուրն
բերանովն
յարկիր
թափէ))։
= 3ն.
7.5՚.1
ա3^տ՚1ւ
«
մի տեսակ
ափրիկեան
մեծ
ՅՈէւ1օթ6յյ.
բուն նշանակում
է
«
վայրա֊
հայեաց»
և ծագում
է
7.01
X0)
«
վայր, ցածր»
և
3/.
Տ7ԱՕ
«
նայիլ»
թառերից։
Գտաւ
ու մեկնեց
նախ Տաշեան,
Մա֊
տեն.
մանր
ուսումն,
հտ,
Բ, էջ
355,
որից
յետոյ
Հ. Ս. Երեմեան,
Բազմ.
1902,
էջ
344։
*
ԿԱՏՈԻ, ո
հլ. (րստ
ՆՀԲ և ՋԲ նաև
ի-ա
հլ. բայց առանց
վկայութեան)
«
կատու»
Փիլ.
լիւս. Մխ. առակ. Վրդն. ծն. որից
կատուա­
պաշտութիւն
Յհ. իմ. պալլ.
կ ա տ ո լ ա կ
խոտ,
կատուականջ
«
բոյսի
անուններ»
Բժշ. (տե՛ս
ՀԲ ուս. § 1345—6).
նոր բառեր
են
կ ա տ ո ւ ա ­
ձուկ, կատուախոտ։
= Աշխ արհիս
գրեթէ
ամէն
կողմը
տ արա­
ծուած
մի բառ
է. հմմտ.
յն. 7.0.'Հ.Յ.,
նյն.
%&\0.,
Հ0..0Լ, լատ.
ՇՅէէսՏ,
մլատ,
ՇՅւԱՏ,
հֆրանս.
Շճէ, ֆրանս. շհճէ,
իտալ.
§ Յ է է օ ,
սպան. §ճԽ,
անգլ. Շճէ, հբգ.
(
± 3 2 2 3 ,
գերմ.
1
^3126,
հոլլ.
1
<3է,
ԿճէէՇ, շվէդ֊ Կճէէ,
եՅէէՅ.
հսլ. ԿօէեԿճ,
բուլգ.
1
<0էեՅ,
ռուս.
«0
Ո>,
Ճ0ԼԱ1<3,
ոլկր. ՝ՃԼ լիթ.
1
<3է6,
լեթթ. Կճճ՛ Շ,
հպրուս. Շճէէօ
ևն. այս
բոլորը
հնդևրոպա֊
կան
լեզուների
մէջ։
Միւս
լեզոլախմբերից
ոլնինք՝ արաբ.ք\Ա
ասոր. 0֊շՀ–°
գՅէէԱ, ֊<•
ասոր,
ետէս,
ֆինն.
եւտՏՁ, 1<3էէւ,
էստն.
1
<
Յ
5.
Կճէ, վօթ. ԿճէԱ, վեպս. Կճձ1, լիվ֊ ԿճՏ1, լապոն.
1
<Յւէօ, §Յէէօ,
չերեմիս.
ԽԱ, վոտյակ
1
<օէՏւՏ,
"
իրյ֊
Կճ՚Տ, վօգոլլ.
1
<
Ձ
Ժ1, 1<1
Տ
1
<3,
օստյակ.
Կճ–
է1,
մորդվին. Կճէճ, թրք.
Կշձւ ևն։
Հին
դա­
սական
աշխարհր
րնտանի
կատու
չէր
ճա­
նաչում
և չգիտենք
թէ այս բոլորր
ի նչ
ճամ֊
բով յառաջացած
ու տարածուած
են ՀՒ1\.շ\\\շ\,
Ըտգ.
13
ւ1Ո6 2 7 7 ) ։
Նախապէս
գիտուններր
կարծում
էին թէ կատուի
հայրենիքը
Եգիպ֊
աոսն
է, որտեղից
բերուել
է Եւրոպա
և
այդ֊
տեղից
էլ տարածուել
ամէն
կողմ.
հմմտ.
նուբիական
Կճձ1Տ և արաբ. զ\\\ (վերջինը
ԺԴ
դարից
աւանդւած
)։
Արդի
լեզուաբաններից
ոմանք
այն
կարծիքն
ունին
թէ
կատուն
՞
նդևրոպական
բառ
է. բուն
արմատն
է
հնխ. զճէ, որ նշանակում
Է «ցնկնել».
հմմտ.
ռուս.
1
<Օ10յեՇՏ1
«
ցնկնել»,
գւռ.
«
Օ Ո ^ Ց
«
գառնուկ»,
սերբ. կօէ «թուխս»,
1
<օէւէւ
«
ցրնկ֊
նել»,
լտ.
ՇՅէս1սՏ
«
ձագուկ
և
յատկապէս
շան լակոտ»,
հիսլ.
ւ130ՈՅ
«
ուլ»,
մբգ.
\\
ճ–
է©1|6
և միռլ.
Շ
Յ
Ճ1
Յ, Շ Յ ճ հ Խ
«
այծ»։
Այս
ար֊
մատից
է ծագել
հնխ. զճէօՏ,
որ
նախապէս
նշանակում
էր
րնդհանրապէս
«
րնտանի
կենդանիների
ձագ»,
իսկ
յ
ռ տ
ո յ
զանազան
լեզուների
մէջ
յատկացոլեց
մի որոշ
ա–
նասունի
ձագին։
Առաջին
անգամ
կելտա­
կան
լեգուաճիւղում
ստացաւ
«
կատու»
նշա֊
նակութիւնր.
հմմտ. գալլ.
ՇՅւէօՏ,
միռլ.
ՇՅէէ,
կիմր.
ՇՅէհ,
կորն. Կճէ, բրըտ. Կճ2,
մանգլ.
Կ1էէՇ «կատու»
ևն։ Այստեղից
անցաւ
նախ
հարաւ, լատ.
ՇՅէէսՏ
աւանդուած
Է մեզ 3. Ք.
350
թուին,
որից վւոխ առնուեցաւ
յն. 7.Ղ~.~Կ<Լ
3.
֊
Ք. 600
թուին,
այնուհետև
անցաւ
Fonds A.R.A.M