ԿԱՏ
538
ԿԱՏ
խորհրդակատար
Ագաթ,
կամակատար
Ա–
ւլաթ. Եղն.
յանձնակատար, գործակատար
(
նոր բառեր)
ևն։
Հներից Առաք. լծ. սահմ. 478
անկա­
տար
բառր
մեկնում է
անկայ, տա՞ր
կամ
ան-կայան, տա՛ր
ևն։ ՆՀԲ
կատար
լծ.
հյ.
ծայր
և թրք. ^ձձՏւ^
«
չափ»։
Բագրատունի,
Քեր. զարգար. 686 և 691,
Տէրվ. Մասիս 1882 հոկտ. 5և Լեզու էջ
121
արմատր
համարում
են
կատ,
որ
աւելի լալ է պահում
նաւակատիք,
իբր
«
նորոգ
կատարումն».
Շ
Յ
Ո
1
Ո
1,
Տէ.
6 ֊
կտ. էջ90
կատարել =
Հ
ա.
^Ձ(^ՅV6^
«
դիակ»։
—
Հիւնք.
յն.
՝
Հ7^1է6(0
«
կարգա­
դրել, ի կատար
ածել»։
Կուրտիկեան,
Արևելք 1899 յուլիս 22 պրս.
§3ւ1
«
տեղ»
և
էՅք
«
կատար»
բառերից
բարդուած։
Յակորեան,
Ծագի՚կ 1899նոյ" 4 պրս.
քիւթար
«
լեռան
գլուխ»
(
իմա՛
1
<սհ–էՅՐ)
և
յն.
%
Ա֊ՀՂ(յ~.Շ(ճ։
^Յք§օ1ւսէհ,
թրգմ.
Բիւր. 1900, 335 երր. ՜ՀՀՀշ \ձՀ «շըր–
ջապատել»,
1
^6է6ք
«
պսակ» բա–
ռերի հետ,
Տշհ€ւէ61օաէշ 8 8 28, 303
ալբան.
ԱօճՐ8
«
բլուր,
բարձունք»
բառի
հետ։ (Այս մեկնոլթիւնր
մերժում է
Ր 6 -
ԺնքՏ6Ո
1
Հ2 40, 212, հաստատելով որ
ալբան,
1
<0
(1
քՏ
փոխառեալ է ռում.
ՇօԺ–
1
՜
Ա
«
անտառ»
բառից)։
ԲՅւ1
՝
սեՅՈ>՛
ՀԱ
1910, 93
հնխ.
§3(1
«
նայիլ»
արմատից։
Մ. Ս. Դաւիթ֊Բէկ,
Յուշարձան 397
նգալլ. ՇՇձՕւ՝ «արբունքի
մազ»,
արմոր.
1
<36201Մ6ե
«
արբունքի
հասած»,
նիռլ.
031
էհ,
հբրրտ.
Շ31է0Մ
«
արբունքի հա­
սած»,
հիռլ.
ՇՅէհՅքՅՇ
նոյն նշ։
Ւ^ՅքՏէ,
Յուշարձ. 404 սումեր.
§3 է ս
«
բարձրաց­
նել», 428թթր. հպ,
եՅէ, Եշէ
«
բարձր»։
Պատահական
նմանութիւն
ունի արաբ.
յ."ճ՜
1
<3էք
«
փառք,
արժանիք»
(
Կամ
ուս,
թրք. թրգմ. Բ. 93),
ԳՒՌ.–Երև. Մկ. Րզմ. Ջղ. Սլմ. Վն. Տփ.
կատար
«
աքլորի կատար»,
Գոր. Ղրբ–
կա՛­
տար
«
աքլորի կատար, փխբ. մարդու
գլուխ»,
Ագլ.
կա՛տար
«
գագաթ»,
Ալշ.
կադար,
Մշ.
կադարք, կադարկ,
Եւղ.
գազարք,
Ննխ.
գա–
ոաոք,
Հճ.
գադօր (<*կաաաո.)
«
աքլորի կա֊
տւսր».—բայական
ձևով՝ Ջղ. Սլմ,
կատա­
րել,
Կր. Մրղ.
կատարէլ,
Ոզմ. Տփ.
կատա­
րի),
Մի
կադարել,
Շմ.
կադարիլ,
Սչ.
դադա–
րե,
Ննխ.
դադարէ),
Զթ– Խրբ.
դադարիլ,
Տիգ.
դադրիլ,
իսկ Պլ. մի՛միայն
(
կարգ)
դադա­
րէի
«
եկեղեցական
պաշտամունք
կատարել»։
ՓՈԽ.— Վրաց.
յ^փօծօ կատարի
«
ծառի
կատարր՝
ծայրր»,
քրդ. ^\.՚յ\.ք
1(3
է31
«
թռչու֊
նի բբուկ»,
1
<Յւ31՚–Ձ
Ո
՜
ՈՈ21
<ՅՈ
«
հալի կա­
տար» (տե՛ս
յստէւ, Օաէ. 1<Ա1՜ճ6,
էք 321)։ —
Կայ նաև ոլտ.
կաւոաշ
«
գանկ, կատար»,
1
ՀՅ–
\3.\՝ «
պ
ա
լի,
կանացի
գլխարկի
մասերից
մե–
կր» լագ.
կոտուլա, կուտալա
«
գլխի
գագաթ»։
ԿԱՏԱԻԱՆ
«
զուիրակ
բոյսը,
ուրց,
0
Ո§3–
ՈԱ1Ո Vս1§3^6
Լ» (ըստ Տիրացուեան,
Օօոէ–
Ր1եսէ0
§417)
Գաղիան։
*
ԿԱՏԼ՝ԴԻՍ
(
իմա՛
կատեգիս)
«
վերևից
յան­
կարծակի
բաղխող
քամի,
մրրիկ»
Արիսւո.
աշխ. (ՀՀԲ տալիս է
կատագիս
ձևր)։
֊
Յ ն .
X յէէշւ՜ք է՚Տ
«
փոթորիկ,
ուրական»,
ծագում է
7.
ՂՀ.օձօ
30)
«
վերևից ցած խոյա­
նալ»
բայից,
հմմտ.
հեղինակի
տուած բա­
զա տ բութիւն
ր. «Կա տ էգի ս
էինի
ասացեալ,
որ է մրրիկ,
այն՝ որի վերուստ
բախէ
յան֊
կարծակի»։
—
Հիւբշ.
355։
ՀՀԲ համարում է բառ յն։ ՆՀԲ դնում
՚/֊
ՂՀ՜ղ՝/՝կ՞
բառից, որ նշանակում է
«
հնչող»,
հայ բառը
մեկնում է
«
հնչո­
ղական, տ ո ւող արձա գան գա ց». բա յց այս
իմաստը
բնաւ չի յարմ արւում
հեղինա­
կի տուած
բացատրութեան,
ան յարմ ար
է նաև տ ա ռա գա րձութիլն
ր, որրստ օ ֊
րինի պիտի տար
*
կսւտեքէս։
ԿԱՏԻԿ
«
մակալեզու,
6
քՈ§1օէէ6.»,
որ և
գր -
ռիկ.
երկուսն էլիբրև
մհյ. բառ ունի Նո­
րայր, Բառ.–ֆր. 481 ա.
կենդանի է արդի
զաւառականներում
նոյն
ձևով.
ինչ. Դվ.
Երե. Կր, Ղզ– Ղրբ– (Ալշ–
կադիգ
ձևով)։
ՓՈԽ, — Ուտ.
կատիկ
«
մակալեզու»։
ԿԱՏԻՃԱԿԵԼ
«
կատակել»,
այս բառր
ունի
միայն ՓԲ. չգիտէ Բառ. երեմ, սակայն
վեր­
ջինս էլ՝ էջ157 ունի
կատիսակօղ
«
կատա–
քումն կամ ցիխ», որ անտարակոյս
նախոր­
դի հետ նոյն
է։
—
Ր
և
կ
տառերի
տարրերու֊
թիւնր
իմաստը
բոլորովին
փոխում է և մը֊
նում է անստոյգ՝ թէ ղրանցից ո րն է
ուղիզ։
*
ԿԱՏԻՆԱՐ
«
փականք»,
նորագիւտ բառ,
Fonds A.R.A.M