ԿԱՍ
534
Ոսկ. «կասկածոտ»
Ագաթ. § 1. Մծբ. որիը
կ ա ս կ ա ծ ե լ
ՍԳր. Փարա,
կ ա ս կ ա ծ ա գ ո յն
Ոսկ.
մտթ.
կ ա ս կ ա ծ ա նք
Ես. իր. 13. լբ. 9. Ոսկ.
յհ. բ. 12. Ագաթ,
կ ա ս կ ա ծ օ տ
Բ. մակ.դ.
34.
Եզն.
ա ն կ ա ս կ ա ծ
Եզն. Ոսկ.
չ ա ր ա կ ա ս ­
կ ա ծ
Աարկ. քհ.
տ ա ր ա կ ա ս կ ա ծ
Ոսկ,
յհ. ա.
41,
նոր բառեր
են
կ ա ս կ ա ծ ա կ ան, կ աս կ ա­
ծ ամի տ , կ ա ս կ ա ծ ա մ տ ո ւ թի ւ ն
ևն։
= Կրկնուած
է
կա ծ
ձևից, որի
վերջաձայ­
նը կրկնութեան
մէջ բաղաձայնի
մօտ
պա­
տահելով՝
վերածուա ծէս.
հմմտ.
կ ս կ ի ծ <
*
կ ի ծ կ ի ծ , –կած
ձևն էլ
կ ա ր ծ
«
կարծիք»
բա­
սից
պարզուելով
է
յառաջացած։
ձիւնք,
կ ս կ ի ծ
բառից։
Վերի
մեկնութիւ֊
նր տուաւ
1897
թ.
(
անձնական)։
Կրկնութեան
մասին
խօսում
է Աճառ.
ՀԱ 1899, 233։
Թիրեաքեան,
Բազմ.
1908, 504
կրկնուած
կ ա ր ծ
արմատից;
ԳԻՌ. — Ախց.
կասկած,
Ալշ. Մշ.
կ ասկ աձ,
Երև. Ղրբ–
կածկած.
որից
անկ ա ս կ ա ծ ի, ան–
կ ը ս կ ծ ի
«
յանկարծակի,
չսպասած
տեղր»
Մ շ.
Վն. Տփ. (վերջինր
ա ն գ ը ս կ ա ծ ի
ձևով)։
ԿԱՍԿԱԾ
(
գրուած
նաև
կ արկ աժ, արկ ա ծ,
կ ա ժ յ
«
մի տեսակ
բոյս.
աՁւՁեՅէհւ՜Աա, - -
բաբ.
ս ա տ է ն »
Բժշ.
ունի
միայն
ՀԲուս.
§ 216, § 1250 և § 1337, Նորայբ ՀԱ 1921,
617
ուղղագոյն
ձևր համարում
է
կ ա ր կ ա ժ
և
այս
էլ թերևս
ուղղելի
կ ա ս լ ա յ ։
ԿԱՍԿԱՄ
«
բուիճակ,
մի տեսակ
բու». Մխ.
առակ,
նոյն է
կ ա ս ո լ կ ա մ
Տաղ.
(
Կասոլկամն
կախոլել
բնդ ծառն ի վար,
Յաչիցն
արիւն
կոլ կաթկթայր,
Կու կանչէր
հազար
զինա­
հար, Մէկ մի չերթայր
առնոյր
ի վար։
Ա֊
մատ. Հայ. բառ ու բան
ք
էջ 322 ա)։
Ուրիշ
վկայութիւն
չկայ։
Հներից
Մխիթար
Գօշ
բառախաղով
գրում է. «Բուիճակ
աղաղակէ
կ ա ս
և
միւսն ասէ
կամ.
սակայն
ոչ կ
ա
յ, այլ
թռուցեալ
այլուր
երթայ»։
ՆՀԲ
յիշում
է պրս.
ք է ս է ք
(
իմա՛
է ձ Լ ^ " 1<ՅՏՅե)
«
անծեղ»։
ԳԻՌ. — Ակն
գ ա ս դ ա մ
«
մի տեսակ
բու>
2.
թղթախաղի
մի տեսակէ».
Մշ.
կ ա ս կ ամ,
որ
գործածական
է միայն
«
Կասկամ
հաւոլ
պէս
կկանչէ»
դարձուածի
մէջ. իմաստն
է
«
կող֊
բայ»։
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^
ԿԱՍ
ԿԱՍԿԱՄՈՆ
տե ս Սակ ամ
ոնի։
"
ԿԱՍԿԱՐԱՅ, ի
հլ. «միս խորովելու
վան­
դակաձև
գործիք. 2, կաթսայի
եռոտանի»
ՍԳր. Ոսկ, ա, թես, հնապէս
գործած ուած է
միայն
անեզաբար,
ներկայ
գրականի
մէջ
երկու
թուով էլ կարող
է գործածուիլ։
Ըստ
Վրդ. և Տաթև. հրց. 357
(
քկասկար
է պու­
տուկ
պղնձի»։
= Ասորական
փոխառութիւն
է,
ինչպէո
ցոյց է տալիս
-
ա յ
վերջաւո
ր ո ւթիւն ր.
բայց
ասորերէնում
այս
նշանակութեամբ
գոր­
ծածուած
չէ. կայ
միայն
ք
^յՐ>օՏ>
1
<ՅՏե31՜3
«
կողով»,
որ բնիկ սեմական
բառ չէ և
նոյն­
պէս փոխառեալ
է մի ուրիշ
լեզոլից։
«
Կաս­
կարայ»
և «կողով»
իմաստներր
տարբեր չեն
իրարից
և երկուսն
էլ բխում
են
«
հիւսկէն»
գաղափարից,
(
կասկարան
իր առաջին
ձևով
այն
երկաթի
հիւսկէն
ցանցն
է, որ դրւում է
կրակի
վրայ),
հմմտ. լտ.
ՇքՅէւՇԱհւ
«
կաս­
կարայ», որ ծագում է
ՇքՅէւՏ
«
հիւսկէն»
բա­
ռից,
հյ,
վ անդ ա կ ,
որ նշանակում
է
«
ցանց,
կասկարայ,
կողով»։ — Յայտնի
չէ թէ ասո­
րի բառը կապ
ունի՞ յն, ՏՉ^լօւօԱ
«
վառարան,
խարոյկ,
կասկարայ»
բառի հետ, որից փո­
խառեալ
են
թալմ.
^|՚~ւ0–$
ՅՏԳ
Յ
1
Յ
և
թրք–
օ ^ ձ ^ է ՅՏգՅքՅ
(
ռմկ.
ը ս խ ա ր ա յ
«
կաս­
կարայ»։
(
Յն. բառր ըստ
8
օ1ՏՅՇզ 290
բնիկ
հնդևրոպական
է և
կցւում է հսլ.
1
տ1<քՅ,
ռուս.
ա շւ ՓՅ,
լեհ–
տէւքՅ
«
կայծ»
բառերին։
ւՀՇւ՝ՈՇՃՇ1՝ 433 չի րնդոլնում
այս
համեմա֊
աո ւթիւնր)։֊Հիւբշ.
306։
ՆՀԲ թրք.
ի ս գ ա ր ա
և
յն.
Է ս ի ւ ա ՚ ր ա
ձևերին է կցում,
Լ
3
ց. ճաւ. Տէ. § 1116
դրաւ ասորի
բառի
հետ։ Տէրվ.
,/\1
է31"ս՜1.
106
և նախալ. 112 յն. եդՀա
բառի և
ուրիշ
ձևերի
հետ՝
դնում է հնխ.
տ1<3ք
«
խարել»
արմատից,
իբր բնիկ
Հայ
(
սրա
վրայ
տե՛ս
իյ ա ր ե լ
բառի
տակ);
ԲշձշէՏՇՈ,
Հայ. դր. լեզ. 225
ասորի
բառր
դնում է հայերէնից
փոխառեալ,
իսկ
կ ա ս կ ա ր ա յ
կցում է
կ ա ս կ
«
շագա­
նակ»
բառին։
ԳԻՌ.֊Ախց.
Կր. Մշ. Վն.
կ ասկ արա ,
Տփ.
կ ա ս կ ա ր անք ,
Մշ.
կ ա ս կ արէ դ ,
Խրբ. գո\սգ1Ո–
ւ՝ա<յ,
Զթ.
գէսՕքէրուք,
Ակն, Ելդ.
գ ա ս գըրա գ ,
Ղրբ–
ք ս կ ա ՚ ր է նք Տ .—
ն ո ր բառեր
են
կ ասկ ա–
Fonds A.R.A.M