ԿԱՌ
530
ԿԱՌ
մերժում է, ա\\&
5, 268
մեր֊
ժում է յն. ՀԱՐյԱ ձևը և փոխառեալ է
դնում
քաղդ.
^ " 1 ^ Գ
-
Գ
Բ,
ասոր.
<±յ>՚յ֊օ
զ - զ հ ձևից։
8
պ յ § 6
\
Լ1 32,
48—49
սանս.
1
է31՜բՅքՅ,
հարուս.
1
<61՜–
րքէւՏ,
հսլ.
^էթԱ,
հբգ.
ՏՇեԵ՚կ
գերմ.
ՏշՒւ61՜ե6,
ռուս.
ց6թ6Ո
՜
ե
«
գանկը» բա֊
ռերի հետ, իբրև
բնիկ
հայ բառ։
Հիլբշ.
458
հնիւ, նախաձևը
դնելով
*
տ1է61՚բօ–,
*1
<6քբՕ–,
անապահով է գտնում
հայերէ֊
նի համեմատութիւնը,
որովհետև բա֊
ռիս
բուն արմատն է
կառ,
իսկ
–
ափն
մասնիկ
է. հմմտ.
կլ-ափն։
ձիւնք, յն.
/
Օէթնփօ՛;
«
նաւ»
բառից։
ձշՈՏՇՈ ՀԱ
1904, 275
ասուր,
1
<31՜բՅէս
«
պտուկ» և
՛
ա՛սոր.
գ Յք ց Յք է Յ
«
գագաթ»
բառերից է
հանում,
Տօհ6քէ61օաւէշ
8 8 28
(1904),
149
և 29, 69 կցում է սանս.
1 ( 3 1
^ 3 ^
«
գոգաւոր
աման,
գանկ».
1
<հ31՚բՅքՅ
«
պտուկ»,
յն. *.ձճյէպ «կուժ»,
լտ.
0
Յ
1–
թՅք
«
աման» ևն բառերին և
բոլորր
միասին
փոխառեալ
Է դնում
ասուր.
1
<31"ԲԱ, 1<31՜թՅէԱ
«
պտուկ»
բառից։
Բշ–
ճ6քՏ6Ո,
Հայ. դր. լեզ. 74 նոյն
Է
Հիւբշ֊
մանի հետ, որոնց
հետևում
Է նաև
ԲօԽա)/
I I
580։
ԳԻՐ–, — Ալքս. Ախք.
կառափ,
9
ն.
գաոափ,
Մշ.
կաււապ
«
գլուխ»,
թերևս նաև
կաոափել
Խտջ.
«
լեզուն
քիմքին
զարնելով
շաչեցնել»։
ԿԱՌԷԼ
«
վառել կամ յամառիլ»,
ունի մ ի ֊
այն
Բառ.
երեմ. Էշ 156. առաջին
իմաստով
տե՛ս
կառ
արմատի տակ
գւռ.
կաս աալ,
կառ գցել, կառ ընկնել
ևն ձևերը, իսկ երկ֊
րորդ իմաստով՝
անյայտ
Է։
ԿԱՌԿՈԻՌ
«
ստեպ, յաճախ, շատ անգամ»,
նորագիւտ բառ, որմէկ անգամ
գտնում
եմ
գործածուած
Վստկ. էջ 1 «Իւր տէրն
ստէպ
հայի իյինքն և կառկուռ
երթայ տեսանէ և
պէտ
առնէ»։
ԿԱՌՄՆԻ
«
փանդռնահարաց
մրմունջ»,
ու­
նի
միայն Բառ. երեմ, էջ 157։
ԿԱՌՆ
«
թաղիք»
Գաղիան։
ԿԱՌՆ
«
թարախ»,
արմատ
առանձին ան֊
գործածական,
որից
կազմ ուած է
կառնա­
ջուր
«
վէրքից
վազած
թարախոտ և արիւնոտ
ջուրը»
Մարթին։
տե՛ս
Կառ։
նՀԲ լծ. լտ.
ՕքԱՕք
«
հոսող
արիւն»։
ԿԱՌՆՈԻԼ
«
վախենալ»,
նորագիւտ բառ, որ
մէկ
անգամ
գտնում եմ գործածուած
նոր
Վկ. 535 (Ժէ գարու
վերջից).
«
Խնդալով վա­
զէր ի գնացս և ոչ կառնոյր ի
մահուանէ»։
ԿԱՌՈՒՑԱՆԵԼ
ԿԱՌՉԻԼ
"
ԿԱՌՔ, ի-ա
հլ.(անեզաբար
միայն
գոր­
ծածուած)
«
կառք»
ՍԳր. Եզն. Ագաթ. (Տաթև.
ձմ. ճծ. մի քանի անգամ
գործ է ածում ե–
ղակի
ձևով. ինչ.
կառի, կառիւ^),
որից
կա­
ռավար
ՍԳր. Եզն. Ոսկ. Փիլիպ.
կառավարել
«
կառքր
քշել, կառքով
կռուիլ» Խոր, նար.
«
վարել
առաջնորդել
ըն\դհանրապէս,
երկիր
ևն կառավարիլ»
նար. Լմբ.
կառաւէտ
Սերեր
կառամարտիկ
Ոսկ. Փիլիպ.
կառանշան
Ագաթ,
կառապետ 9՝.
թագ. իր. 31 — 34
կառամուտ
Գ. թագ. դ. 28.
կառապան
նո­
րագիւտ
Բ. մնաց, ա.14,
կառաւոր
«
կառքով
գնացող
ճամբորդ»
Կոչ. 323.
իւաչակաոք
Անյ. բարձր,
մարտակառք
ներս.
մոկ.
ոս–
կիակաոք
ճառրնտ.
սայլա կ առք
Պտմ. ա֊
զէքս. նոր բառեր են
դիակառք, շոգեկառք,
հանրակառք, կառախումբ, կառատուն, կա–
ոավարշական, կառավարչապետ
ևն։
= Լտ.
ՇՅքքԱՏ
«
մի տեսակ
քառանիւ
կառք»
բառից
փոխառեալ է
Հռովմայեցոց
ժամանակ, իսկ այս լտ. բառն էլ փոխա­
ռեալ է Գալլերից.
հմմտ.
գալլ.
ՇՅՈ՚ՕՏ,
հիռլ. կիմր. և հրրրտ.
ԸՅքք
«
կառք»։
Գալ­
լերը Իտալիա
մաան
ն. Ք. Զ
—
Ե դարերին.
390
թուին
նրանք
հասան
Հռովմ։
նրանք
անքաղաքակիրթ
ժողովուրդ
չէին,
այ՛լ
իւ–
րացրել
էին իրենց նոլաճած
ազգերի
կուլտու­
րան։
Աչքի էինրնկնում
յատկապէս
այն
կառքերը,
որոնցով
նրանք
արշալոլմ
էին
կամ
իրենց
իրերր
վախաւգրում
գաղթակա֊
նութեան
միջոցին։
Լատինները
վերցրին
նրանցից
կառքերի
զանազան
տեսակների
անուններ,
ինչպ.
ԸՅՈ՚ԱՏ
«
քառանիւ
կառք՝
իրեր
փոխադրելու»,
Շ31՚բ6Ոէս1Ո
«
երկանիւ
կառք»,
բշ է օ ւ ՚ ո է ս ա
«
քառանիւ
կառք»
ևն
(
Ի \ շ ւ \ \ շ Լ
Տտզ.
Ժ՚ԱՈ6
հւտէ.
(16 1
Յ
1
ՅՈ
§Ա^
՚.
Յէ1Ո6,
էջ 106)։ Հռովմայեցոց
միջոցով բա֊
որ այնուհետև
տարածուեց
ամէն
կողմ, ինչ.
յն.
–/.
պյրօ՝), հբգ.
ՇեՅՈ՜Օ,
օհՅքքՅ,
գերմ.
Fonds A.R.A.M