ԿԱՌ
529
ԿԱՌ
ռեալ
զկառագոյժն՝
հար ի բերան
թագա֊
լորին»։
ԿԱՌԱԺՈԻ՚Լ
(
կամ
կառածաղ, կարսւծաղ^
«
մժեղ,
մժղուկ», մէկ անգամ
ունի
Փիլ, նխ.
բ, 75. ձևն անստոյգ
է. Բառ. երեմ, էշ 156 —
7
գրում է
կաոածոլխ
և
կարածոլխ։
ՆՀԲ մեկնելով
«
փշաւոր կամ
խայթո­
ցաւոր
մժեղ»,
ուղում է անշուշտ
հանել
՚ ՛
կառ
«
փուշ»
բառից։
ԿԱՌԱԼ,
անստոյգ բառ, մէկ անգամ
ունի
Ոսկիփ.
«
Մեղայ
խաղալով,
կառալով,
շօ -
շափելով»,
թերևս
նշանակում է
«
գիջանալ,
մարմնաշարժութիւն
անել»։
ՆՀԲ հանում է անգոյ
կայռին
«
արա­
կան
անդամ»
բառից։
ԿԱՌԱՀԱՍ
«
կագ շան»,
ունի
միայն Բառ.
երեմ, էջ 156։
"
ԿԱՌԱՆ (փ-ա
հլ. ըստ ՆՀԲ, թէև առանց
վկայութեան)
«
հաստ
չուան,
սլաբան» Վրք.
հց. Բ. էջ 150։
= Արաբ. 0\յՏ զ՚ձ՚՚տո
կամ (յ յ$
^^^3ո
բառից, որ նշանակում է «մի տեսակ
ծառի
կեղևից
շինուած
չուան, որով
լուծի
եզների
վզերր
իրար են կապում,
յետոյ էլ լուծը
անց
կացնելու
համար. 2,* երկու
ուղտ մօտ
մօտի
իրար
կապելու
չուան». այս բառը
բն՛իկ սեմական է և մեկնւում է արաբ.
֊
^ յ–
(
|31՜Ո
«
կցեի
միանալ»
արմատով.
հմմտ.
,՚
ի1
ք
Տ գՁՈ Ո
«
ընկեր,
մերձաւոր,
տարեկից,
2.
լուծի մի զոյգ
եզներից
իւրաքանչիւրը»,
Ս^ֆ\,
֊
գւ՜ՁՈ
«
կցայօն,
ունքախառ,
յօնքերը
իրար
միացած»,
Օյ.1–օ 1Ո1զ1
՜
ՁՈ
«
եզան
լուծ»,՛
Օ ՚ ^ - է 1(^311
«
երկու
բանտարկեալ
մէկ չուանով կապած
տանիլ» ևն (տե՛ս Կա֊
մուս, թրք. թրգմ. Գ.
688),֊
Աճ.
€Ձ
Ո1Ո1, Տէ. 6է>՚ա.
120
ունի
հյ.
կառ՛
«
չուան»
բառր, որ կցում է հյ.
քօղ,
քուղ,
դերմ.
§31՜Ո
և հոլլ.
§31՜6Ո
«
թել»
բառերին։
Հիւնք.
կարան
բառից։
Տշհշք–
է61օս՚ւէշ 8 8 28, 308
յն. Հօխ աճը–
պոտ»,
՝
Հգհէյ՝է «ճպոտներով
հիւսուած»
բառերին
ցեղակից։
Աճառ. ՀԱ 1909,
160
իւ
և
կ
ձայների
լծորդութեան
օրէն­
քով
հյ.
իւառան
հոմանիշի հետ
նոյն։
Արմատական բառարան—34
ԿԱՌԱՆ
«
վայրի
փեգենայ,
1՜
սէՅ §1՜Ձ\^60–
ԽոՏ
^Յ
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս. § 1326։
©ԿԱՌԱՆՉ
(
յետնաբար
ո, ի
հլ).
«
լացի,
ճիչ» Եփր. վկ. արև. 87(այլ ձ. \\\սւ\աչ),
Մանդ,
Յհ, կթ. 205. որից
կառանչել
«
հա­
ռաչել»
Մանդ, սրա հետ նոյն է
0
ԿԱՌԱՉ
«
ողբի և լացի
բարձր
ձայն»
Սիր. լբ. 18. Ոսկ. ես. 162. երր. և մաթ,
Փարպ. որից
կառաչել
«
ողբալ,
ճչալ» Լաստ.
Լմբ. սղ.
կառաչիւն
«
լացի
ձայն»
Մանդ,
ճառընտ.
կառաչումն
«
կռունկների
կամ վա­
րազների
ձայն»
Մազ.
մազակաոաչ
«
մեռնե­
լուն մազ մնացած,
հոգեվարք,
մ ա
զկռինչ»
էծ.
կոչ։
= Բնաձայն
բառեր
են. երկուսն էլ
կազմր֊
լած են պարզական
կ
ձայնից՝
ռ
սաստկա­
կանով և
ն, չ
ածանցիչներով
հմմտ.
բաչել,
բառաչել, բառանչել։ —
Աճ.
ՆՀԲ
լծ. յն. –/.օօււղ՚կ,
թրք–
եայղաոա
«
ճիչ»։
Հիւնք.
կռնչել
բայից։
3.
Վ. Յա֊
կորեան,
Ծաղիկ
1899,
՚
նոյ. 4
կառաչ,
ւ կառանչ, գոռող; գոչ, գոռալ, կռշել,
կանչել, խօսիլ, թառաչ, ոաոաչ, կււիշ,
քարող,
բոլորն էլ կցում է պրս.
խա­
րուս
«
աքլոր» ևն ձևերին։
Վերի
մեկ­
նութիւնս
հրատարակուած
է նախ ՀԱ
• 1899,
էջ 204։
Տժաքէ©10Հ^ւէ2 8 8
27,
307
լիթ.
§Յ.ՏՁ՚Տ
«
աղմուկ»,
հիով.
§3–
՚
ՄՄ1,
կիմր.
§ՅՈՈ
«
գոչիւն» •
բառերին
ցեղակից։
Թիրեաքեան,
Արիահայ բռ,
99
բաչ
արմատից։՝
ԿԱՌԱՓՆ, ն
հլ.
Հ- փին , ֊ փ հ ւ ն ք , ֊ փ ա կ ;
«
գլուխ,
գանկ» ՍԳր. Եւս, պտմ.Եփր. ծն,
էջ 106, որից
ընդ կառափն հանել
«
գլխա­
տել» Սարդ,
կառափնատել
Մրկ.՝ժբ. 4. Եփր.
թգ. 441.
կառափնատ
Բ.մակ. դ. 42,
կա–
ոափնել
Բրս. մրկ.
նրբակաոափն
Ոսկ. պօղ.
ա.29 (չունի
ՆՀԲ). ունինք նաև
կաոափել
Մտթ.
իե. 33,
կառափետղ
Անյ. բարձր,
կա­
ռափիչ
Գոր. և շմ. էջ 86—89, որոնք
ծագում
են
կառափ
արմատաձևից։
\
^աԺւՏՇհ.
8
յն.
՚ 7.0
Փ<Տ,
.
լտ.
061՜6
եքԱՄԼ
«
գանկ»
բառերի
հետ։
86
էէ1օհ.
2
ԾԸ\(ձ
1850, 356, •
ՃՈՇՅ
68, 125,
Լ
Յ
§ . Ս.–
§6ՏՇհ. 6*6*6՛
սանս.
1
<31՜բՅքՅ
«
գանկ» բա­
ռի հետ, որ ինքը Խտ.
Տէսճ. §
1113
Fonds A.R.A.M