ԿԱՌ
528
ԿԱՌ
բեր. Ոսկ. Եփր. ել. «դիզել»
Մ ա գ. Լմբ,
Արծր.
կարկաոիլ
ՍԳր.
քարակարկառ
Բուղ.
լեռնակարկառ,
նար.
խեցակարկառ
Ագաթ.
կարկառակոյտ
Տես. գ. 13.
Ղևոնղ.
ստուա–
րսւկարկաո
նար. էջ 268 (տպ.
ստուարա­
կարկատ
ի
—
Վ ե ր ջ ինիս
իբրև
գաւառական
մի
ձեր,
Ր > շ
ձայնափոխոլթեամբ՝
կաշկաո
«
քարակոյտ»,
որի վրայ տե ս
առանձին։
նՀԲ
կ աոացանել = ^ձ.
թրք.
զսոոտւզ
«
կառուցանել»,
կաււչի.լ = յ<հ
կառն
«
փուշ» և
կււոլիլ
«
կառչիլ»։
Հիւնք. եր­
կուսն էլ
կառք
բառից։
Տօհշք էշԽաէճ
8 8
28, 303
լիթ. ԽՈՍ «կախել»,
լեթթ.
թՅ ^ Յ Ր Տ
«
կեռ,
ճանկ»։
Բշճ^ՏՇՈ,
Հայ.
դր. լեզ. 27 նոյն է դնում
կարել
բայի
հետ.
հմմտ.
ռուս.
8
յ13Տ)՚1՝է>
«
Ւ՚րԻւ
մը֊
նալ» և
8 3 3 3 1
ե
«
կապել»,
սանս.
եՅճհ–
ՈՁ1Ո1
«
կապել» և լտ.
օքքշոճօ
«
ընդ֊
հարկանիլ»։
1
ՀՁքՏէ,
Յուշարձան 420
կառուցանել, կառչիլ, կռուիլ, կռուան,
կռիւ
և
կուռ
կցում է թրք.
զ1Մ–քՈՅզ
«
շինել,
կառուցանել»
բային, իսկ 425
կառչիլ
կապում է հյ.
սառն
և թրք. զ2Լ՝՝
«
ձիւն»
բառերի
հետ։ Տե՛ս նաև
կարկառ։
ԳԻՌ. — Կայ
կառչիյ
Լ. «մէկի
օձիքից
կըպ֊
չիլ, դադար չտալ»,
բայց
մանաւանդ
«
այ֊
րիլ, վառիլ»,
այսպէս՝
կառչիչ
Լ.
Ղզ՛
«
վա­
ռուիլ»,
կաոիլ
Ղզ՛
( (
ա
յ ր ի լ ,
Վ
առ
ի՝Լւ
ծարա֊
ւից պապակիլ»,
կառ գցել
Ղզ՛
«
վառել,
բռնկցնել»,
կառ տալ
Լ, «ազրել»,
կառ ընկ­
նել
Լ, Ղզ՛ &Է՚
«
կրակ
առնել,
այրուիլ», այս
բոլորի մէջ նշանակութեան
զարգացումը
ճիշտ
այնպէս է, ինչպէս՝
կպիլ, կպցնել
«
փակցնել.
2.
վառել»,
բռնել
և
բռնկիլ,
թրք.
էսէէՈՁզ
«
բռնել» և
էսէԱՏՄ13զ
«
բորբոքուիլ»։
ԿԱՌ
«
ծառի մեծ ճիւղ», անստոպ բառ.
մէկ
անգամ
ունի
Կղնկտ.
«
Անկանէր ի
գետն մեծ Կոլր, անդ ի միջոյ
գետ՚ոյն
դիպ֊
եալ կառ. մի ի կղզոջ, և ի լուդ
անցանէր՝
ելեալ ի ծառն»։ Ըստ նՀԲ թերևս
սխալ
գըր–
չոլթիւն փխ,
ծառ։
ԿԱՌ
«
փուշ»
գտնում
ենք միայն
ա֊
ծանցման
մէջ. ինչ.
կառափուշ
«
մի տեսակ
վ՛ուշ»
էծ. փիլ.
առանձին
գործածութեան
մէջ
ունինք
կառն
ձևով (սեռ.
կառինդ
«
փուշ»
Երզն. քեր. Վրդն. ծն. սղ. էջ 278. Մխ. ա֊
ռակ.
որից
կաոնուա
«
վւշոտ» Վստկ. 175։
նՀԲ լծ. պրս. ճԽ «փուշ», լտ.
Շ Յ Ր –
ՃԱԱՏ
«
ուղտափուշ»,
հյ.
կառք, կառչիլ,
կռուիլ։
Աճ. կցում է հնխ. %™Ո0–
ձևին,
հմմտ,
կրետ. ՀԱՕՕԱ «ցուպ,
գաւա­
զան»,
*
<
Հ
6.
ըՅԱ՝)Ա «մացառ»,
յն.
քՏթ(30՝>
«
ուռուց
հիւսուած բան,
ցանկապատ,
ցից, սլաք ևն», հհիւս,
^ Յ է ք
«
թաւուտ,
մացառուտք»
(801
ՏՅՇզ 145)՜.
ԳԻՌ.–Ալշ,
Լ.
Ղզ.
Մկ.
Վն.
կառ,
Ղըբ՛
կա ոնը
«
մի տեսակ
փշոտ Բ
ո
1
ս
է– երկար
ցօղունի
գլխում կայ կանկառի
նման
մի
գունդ, որ կեղլելով
ուտում են», որից
կա Ո–
նուա
Ղզ֊
«
փշոտ»։
ԿԱՌ
((
դափնի)) տե ս
՛
Հար/
*
ԿԱՌԱԲՈՍ
«
մի տեսակ
խեցգետին» նե֊
մես, էջ59, Վրդ, պտմ, էջ4, Ցայսմ,
ձեռա֊
գիրներում
սովորաբար
սխալմամբ
գրուած
է
կառաբոյս
և ըստ այսմ էլ տպուած ու
մտած
բառարանների
մէջ, բայց
ուղիղն է
կաոաբոս,
իբրև՝
= յն.
–
ձ7Հյ(էխշ «խեցգետին,
ֆր,
1
Յ
Ո§0ԱՏ–
էշ», որ գտնում
ենք նեմեսիոսի
Տ
ո
Տ
ս
բնագրում.
այստեղից
տառաղարձուած
Է
հայը և յետոյ
մտած
ուրիշ
ԳՐՔ^րՒ
^Էջ>
հմմտ. նաև
կարբ:
Հին ժամանակներից
սկսեալ
դրուելով
կառաբոյս,
մեկնուած է
կառ
«
փուշ»–\–
բ ոյս
բառերից
իբրև
բարդութիւն,
նոյն
իսկ Առաքել
Սիւնեցին
Սահմանաց
գրր֊
քի մեկնութեան
մէջ գրում է,
«
Կենդա֊
նաբոյսն՝
այսինքն
կաւ՝աբոյսն՝
որ ի
ծովեզերքն
լինի, որ
բուսեալ
է ի
քարն
և արմատացեալ
է ի նմա»։
Վերի
ձևով
ուղիղ
մեկնեց
նորայր ՀԱ 1921, 236։
ԿԱՌԱԳՈՅԺ
«
բերանակապ,
գայլ»,
նորա­
գիւտ բառ, որ երկու
անգամ
գտնում եմ
գործածուած
Վրք, և վկ, Բ, 448
«
Հրամա֊
յեաց
արկանել
դայլ ի բերան
նորա, զի ար֊
գելցէ
զբանս
ճշմարտութեան,..
և
եդե՚Ալ
զայլ ի բերան
վկային և հըամայեաց
տա֊
նել ի բանտ։
Տեսանէր
սուրբն
յաջմէ
կող­
մանէ
զհրեշտակ
Աստուծոյ և ասէ. Մի՛ եր֊
կընչիր... զի նչ հաճոյ է քեզ. առնում ի քէն
զկառադոյժդ
և դնեմ
եղբօրն
քում... և ա֊
Fonds A.R.A.M