ԿԱՊ
֊
Կ Ա Պ ՆԴ Ե Ղ
«
մի տեսակ
բոյս
է. լտ.
Ա§ստէւօսա ^ւտէւշսա.»
Բժշ.
֊
Բառիս
վերջին
մասն է
դեղ
«
խոտ»,
հմմտ.
խաշնդեղ, ճակնդեղ,
աոաջին
մասն
էչ համարում եմ
կապ,
իբրև «կապի դեղ
կամ խոտ», ըստ որում այս բոյսի
արմատն
ու սերմերը միզակապութեան
դեղ են։ Ներ֊
մուծւած
ն
ձայնի համար հմմտ. ղլռ.
կապ–
սուիլ
վյխ.
կապուիլ։
Պատահաբար
անշուշտ
այս բառի գերմ. հոմանիշն էլ
(83
Ո(1ե1ս–
1՜
Ո6) ,
նշանակում է բուն
«
կապի
ծաղիկ»
(
տե՛ս
Ճտ86ա<08՚ե–/ւ
Բուս, բառարանը, էջ
193),
ինչպէս և գիտական լտ.
է1
՜
Օ0Ո1ՏԸՅՈէ–
1
՜16
Տ
Ո0<ա101՜ԱՏ
(
լտ.
ՈՕՃԱՏ
«
կապ»
բառից),
իսկ
բուն լտ.
Ա
§Ատէ1ՇԱա
ձևը կապ
չունի
լտ.
1
ւ§0
«
կապել»
բառի հետ և ծագում է
յ յ
§ Ա Ո Ձ
երկրանունից
(
Լւ
§Ատէ1ՇԱՈ1
բուն
«
Լիգուրիացի»
)։ —
Աճ.
ԱԲ դնում է
կապ
«
տտիպ»
բառից։
՛
ԿԱՊՈՅՏ
(
յետնաբար
ո
հլ.)
«
կապոյտ
դոյնը» Ծն. լ. 35 = 40. Ադաթ, որից
կապու­
տագոյն
Ագաթ, աւելի սովորական է
կա­
պուտակ
«
կապոյտ»
ՍԳր. «ասր
ներկեալ
կապուտակաւ և ակն պատուական,
յակինթ»
ՍԳր. Վեցօր. որից
կապուտակադոյն
Ագաթ.
կապուտակացա՝ծ
Ոսկ. ես.
կապուտակիլ
Եվ.
իե. 5, լե. 7, 22.
կապուտակեայ
ՍԳր. ևն։
Նոր գրական ում արմատ
ընդունելով
կա­
պուտ
ձևը, շինուած են
կաատագոյն, կապ­
տականաչ, կապտակարմիր, կապտաներկ,
կապտերանգ
ևն։ Հներից էլ ունինր առանց
սղման
կապոյտերանգ
Տ<աղ։
= Պհլ.
1
<3թ0է
«
կապոյտ»,
պաղենդ.
1
<3–
ԲՕՕ,
պրս. ձ՚յ֊ճ՛
1(
ՅեԱ(1,
քրդ. Խ՝Ա, գիլանի
ևօե՚Աճ,
մազանդարանի
1(
ՅԱ,
§3
՜1
Ա
«
կապոյտ», նորագիւտ պարսկական
բևեռա֊
գրերից հպրս.
1
<ՅբՅԱէ31<3
«
մի տեսակ կա­
պոյտ ա զն իւ քար», որից տառադարձոլած է ե֊
լամ.
գՅեՅԱ...
կիսատ գրուած բառը
( 8
Տ Լ ,
հտ.
30, & 89,
էջ 61
^–Կապուտակ
ծագում է
պհլ.
*1
<300էՅր;
«
կապուտակ»
բառից, որ
հաստատում է պրս. օձ^ճ՜
1
օեԱ0՚3
«
կա­
պուտակ»։ Այս բոլորի հետ հմմտ. սանս.
1
<Յթ0էՅ–
կամ
եՅթօէՅ–
«
գորշ,
գորշակա֊
պոյտ, կապտագորշ,
աղաւնեգոյն և աղաւնի
թռչունը», որի համեմատ էլ պհլ.
1
<Յթօէ31՜.
526
ԿԱՊ
պրս. յձ^ճ՛
1
օեսէՅք
«
աղաւնի»
(
Ւ1օ1՜Ո
§ 842)։֊
Հ՛իւբշ. 166,
Ուղիղ մեկնեց նախ
ՒԱՅբաէհ, Ճ.Տ13
բօ1.
99
որ դնում է պրս.
ԿՁԷ
)
ԱՃ։
Նոյնը
և ԳԴ ՆՀԲ լծ, թրք\
քէպուտ, քեապա–
տի։ ՕօՏՇհտ
36
պրս, և քրդ. ձևերը։ Սը֊
րանց պէս նաև միւսները։ Մառ,
/
^Փ"
Շճօբ–
2, 142
յաբեթական
1
<ՅՈ1
«
եր­
կինք» արմատից,
որից նաև
կամար,
վրաց.
ցա
«
երկինք» ևն։
ԳՒՌ.֊Ախց. Կր. Մկ. Մրղ. Ոզմ. Ջղ. Ալմ.
Տփ.
կապուտ,
Ալշ. Մշ.
կարոլդ,
Ակն. Ննխ.
Պ լ. Ռ. Սեբ. Սչ.
գարուդ,
Վն.
կապոտ,
Խրբ.
գաբօգ,
Ագլ. Գոր. Ղրբ.
կ՝ա՚պիւտ,
Շմ.
կապիւտ,
Հւր.
կապիտ,
Երև.
կապիտ,
Տիգ.
գարուդ,
Ասլ.
գաբիւդ, գաբիւ*,
Հճ.
գաբիդ,
Սվեգ.
դաբրէդ։
Նոր բառեր են
կապոյտկեկ,
կապուտիկ, կապուտկենի,
կապոաւկիլ,
կապատւոր, կապուտքար
«
դժո՛խաքար»,
կապտագլուխ, կապտաժեո, կապտակոխ,
կապտախոտ, կապտիլ։
ՓՈԽ. — Վրաց.
յօՅ(ոՈ(«)0 կապոետի
«
մի
տեսակ քար. 2. մի տեսակ
բոյս. 3. մի տե­
սակ
ձուկ. 4. միամեայ
թռչուն»,
յօՅօ(|յՈւ
հապիտո
«
մի տեսակ խաղող»,
յօՅ(ոԸ^)<ո&օ
կապոետոբա
«
թռչունների
փետրաւորումը»,
^ ց օ ^ ծ Յ - լ յ յ ^ օ քվա-կապոետի
«
զմրուխտ»,
վրացին փոխառեալ է հայերէնից,
ինչպէս
ցոյց է տալիս
ե
ձայնը՝ որ մեր
յ
ձայնն է
փոխանակում։
Նշանակութեանց
կողմից էլ
հմմտ.
կապուտակ
«
յակինթ», գւռ.
կապտա–
քար, կապոյտ
«
մի տեսակ
ձուկ»,
կապոյտ
կոիկ
«
ներկարար
թռչունը»,
կապտախոտ,
կապուտկենի
«
մի տեսակ
խաղող» ևն։
ԿԱՊՈԻՏ (ի
հլ. ըստ ԱԲ) «աւար, կողո–
պուտ» ԱԳր. «կապտեալ, կողոպտուած» Բ.
մակ. թ, 16. Վեցօր. Եւս. քր. Եփր. ծն. որից
կապտել
«
աւարել,
կողոպտել»
Ես. ը. 3.
Պիտ. Խոսր.
մեհենակապուտ
Գծ. ժթ. 37.
տանարլսկապատ
Բ. մակ. գ. 42. Ոսկ. ես
դիակապուտ
Կոչ. 402. Եղիշ. Խոր.
անկա­
պուտ
Առակ. իր. 23.
եկեղեցակապուտ
ճառրնտ.
սեղանակապուտ
Ոսկ. ես. և յհ. բ.
25.
հանդերձակապուտ
Բրս. սղ։
ՆՀԲ լծ. լտ.
03
թ10, ՇՅթէՕ
«
բռնել»,
թրք.
զււբտււզ
«
յափշտակել»
Շ9ե13գ
Fonds A.R.A.M