ԿԱՊ
524
կապերտոց
«
դրօշակ
կամ
դրօշակի
շորր»
(
նորագիւտ
բառ) Ուխտ. Ա.
83.
կապերտա–
ւ|ւ՝աք՚ւ
«
թաղիքէ
վրան,
ալաչուխ»
Զքր՛
սարկ. Ո.
105.
—
բառիս
ռամկական
ձևն է
կարպետ
Ոսկիփ, Վրդ– առ.
71։
նՀԲ «փերթ կապայի
կամ
քէպէի»։
Վ. Ա. Ա. (Ազգասէր Արարատեան, Կալ–
կաթա
1848,
էջ
96)
հանում է
կա, կայ,
կաց,
կայան
«
տեղ»
–
|–պերտ = փերթ
«
կտոր» բառերից,
կափերթ
է բնիկ հայ
բառ, որ ցոյց է տալիս թէ այս
արհես֊
տր նախ ծաղկեցալ
Հայաստանում,
ո֊
րից
նիւթն ու անունր փոխ առին օտա֊
րազգիներր։
Հիւնք.
կապարն
բառից։
Հացուն ի, Պատմ, տարազի, էջ
7
կապ
բառից։
ԳԻՌ.֊Սլմ.
Վն.
կարպետ,
Ախց. Գոր.
Երև. Կր. Շմ. Տփ.
կարպէտ,
Ղրբ–
կա՚րպրէտ,
Ալշ.
Մշ.
կարբեո,
Խրբ. Սեբ.
գարբէդ,
Ասլ.
գարբէ դ, գարբէ՝*,
Հմշ.
զարբիդ,
Տիգ.
դամ­
բիդ,
Զթ.
"
այբիդ , գարբիդ.
բոլորն ե նշա–
նակում
են
«
անմազ
գորգ»։
ՓՈԽ.—Հայերէն
գաւառական
ձևի հետ
բոլորովին
նոյն
են անգլ.
ՇՅէ՚բշէ
«
գորգ»,
հֆր.
ՇՁւ՜բԱշ,
ֆրանս.
ՇՁէ
–
բճէէ6
«
սենեակի
քառանկիւնի գորգ», գերմ.
րՀ31
՜
թ6է,
իտալ.
ՇՅւ՜բՕՅ
«
մի տեսակ թալ կերպաս», հունդ.
ո131՚բւէ
«
վարագոյր»,
սերբ.
1
<31
՚
բւէ
«
վա֊
րա՚գոյր»,
1
<է՜բ6էՅ
«
սեղանի վրայ փռելու գորգ»
(
Ըշաշճ^
628),
որոնք բոլոր
հանում են
եւրոպացիք
ստ. լտ.
Ը31՝բւ13
«
բրդէ
ձորձ»
բառից, իսկ այս էլ ծագած
լտ.
ՕՅՐթՕ
«
բուրդ կամ թել մանել»
բայից,
բայց դեռ
քննելի է թէ արդեօք
նոյն
ի
ս
կ
ա
յ
ս
ստ.
լատ. բառր փոխառեալ
չէ յետին
հայերէն
կարպետ
ձևից,
նիւթի հետ վաճառականու­
թեամբ անցած
Եւրոպա։ — Օրրէլի
(
տե՛ս
Մառ,
761
ՀԸ7ե1
«
թ Յ Յ .
ՈՕ
ւՀՅն.
Փ՚է**՝ ՚ ՝ "
7
–
I
(1925),
էջ
111)
հայերէնից
փոխառեալ
է
համարում նաև ռուս.
|<086բէ>
«
գորգ»։ Այս
բառր՝ որի ցեղակիցնե
րն են ուկր.
1
<6\^6է,
^:0V6^6^',
չեխ.
ԱօեշՐՇՇ,
լեհ.
ճօհճՇՈՇ֊,
բուլ­
ղար.
§սե6Ր
և սերբ.
§սԵ61՜,
դեռ բացատրր–
ւած չէ։ Րստ
ԸշաՇ
^&ւ՝
592
ոմանք փոխա­
ռեալ են դնում անգլ.
Շ0\^6ք
«
ծածկոց»
բա­
ռից,
ուրիշներ
հիսլ.
եՕ^Աքք
«
գորգ»
բառից,
ուրիշներ էլ ֆրանս.
001
^1՜Մ,
սպան.
Օօեւ՜Մ.
իտալ.
ՇՕթՈւ'6,
ռում.
00
թ6ք
«
ծածկել»
բա­
՛
լից. Սակայն
բոլորն էլ անճիշտ են։
"
ԿԱՊԷՆ, ի-ա
հլ. (միայն անեզական
կսւ–
պէնք
ձևով)
«
շնութեան
վարձք» ՍԳր. Ոսկ.
երր.
514.
Պիտ.
Լմբ. առակ, որից
կրկնա -
կապէն
նար. լզ. էջ
98։
= Պհլ.
*1
<Յթ6Ո
ձևից, որ աւանդուած չէ,
բայց որ հաստատում
է պրս.
Հյյ֊յճ
1
(
ՅեւՈ,
ԽւհւՈ,
Հյ֊էշք– –֊–VII. «նշանակէ
զայն
ամենայն
որ տուեալ
լինի հարսին նախա­
գոյն, թէ դրամ իցե և թէ այլ ինչ»,
սրանից
ւիոխառեալ
են քրդ.
Հյ-Հ–՛
\–
Ձ.նԽ «նշանա­
դրութեան, ժամանակ
հարսին տրուած
նոլէ–
րր, տուայր», թրք.
1
<շէ)1
Ո
«
մահմետականի
պսակադրութիւն»
և րսւո
1
^31X6՛ Ս ^ 1 Շ
ֆրանս.
1
<Ձ է)
1
Ո
«
գաւառացի
նալաստիների
ժամանակաւոր
ամ ուսնութիւնր՝
Արշիպեղա­
գոսի
յոյն կանանց հետ»։ — Հիւբշ.
165։
նՀԲ
կապեալ
բառից։
Ուղիղ
մեկնու–
թիւնր տուաւ
նախ
Հիւբշ.
շւ ա Օ.
36
(1882), 131,
յետոյ
նորայր, Բառ. ֆր–
բանս.
( 1
օ ե ա
բառի տակ)։
Ուղիղ են
նաև Թիրեաքեան, Պատկեր աշխ. դրակ.
195
և Հիւն\ք։
ԿԱՊԷՆԴԱՔՏԻՈՆ
«
մի տեսակ
խոտ
է»
Բժշկ. ունի
միայն
ՀԲուս, §
1311։
ՀԲուս. համարում է յն.
"
ՀՕԱէ՚^էՕ
«
որթ»
և
նւ
՝/.
Հսճօ
՝
Տ «մատ»
բառերից,
իբր
հյ,
այգու մատնի
կոչուած
բոյսը։
Բայց յն.
7.0
^1օ;
նշանակում է
«
քսաՅ–
ւ՜13
բոյսր»
և ո՛չ
«
այգի»։
"
ԿԱՊԻԷՈՍ
«
շահտարէ»
(
որ է «անձխոտ,
Խո\ձւ
՚13.»),
ունի միայն Բառ. երեմ,
յաւել,
էջ
567,
–3
ն.
7.0
է7ւ՝/՚.Օ;
«
անձխոտ»
բառից աղա­
ւաղ
գրչութեամբ։
—
Աճ.
"
ԿԱՊԻԿ, ի-ա
հլ. «կապիկ
անասունր,
մ՚այմոլն»
Գ.թա՛գ. ժ.
22.
Բ, մնաց. թ.
21.
Եզն. էջ
69.
որից
ձիակապիկ
Անյ. պորփ.
նոր բառեր են
կապկամարդ, կապկանման,
կապկական, կապկութիւն
ևն։ — Վրդն. առ
120
գրում է. «Կապիկն, որ է
ապոլզնայն,
սովորութիւն
ունի...» սրանից երևում է, որ
Վարդանի ժամանակ
կապիկ
բառր
ծանօթ
Fonds A.R.A.M