ԿԱՆ
517
ԿԱՇ
թռչունի
անուն)) Տաղ. (Ամ ատ.
Հայոց
բառ
Ալ բան, էջ
329
ա)։
= Բնաձայն
բառ. ծագում
է պարզական
կ
ձայնից՝
ն
և չ ածանցիլն երով,
հմմտ.
կոչել, կնչել, խանչել, գանչել
ևն։—Աճ.
Տէրվ. Նախալ. տե՛ս
ծաղր
բառի
տակ։
Հիւնք.
դանգակ
բառից։
Վերի
մեկնութիւնս
տես
ՀԱ 1899, էջ 203բ–.
Մ. Ս. Դալիթ֊Բէկ,
3
ուշարձ. 397
ար֊
մոր.
Ը6Ոէ61
«
դպրոցի
դաս)), հբրըտ.
Շ6Ոէ61
«
երգել)), սանս.
յն. 7.0.՝)
Օ՚֊Ա)
«
հնչեցնել)),
լատ.
ՇՅՈՕ
«
երգել»։
ԳԻՌ.֊Մշ. Ջղ. Սլմ. Վն.
կանչել,
Ախց.
Երև. Կր. Մրղ.
կանչէլ,
Ագլ. Գոր. Ղրբ. Մկ.
Շմ. Ոզմ. Տփ.
կանչիլ,
Սչ.
գանչել,
Ննխ.
Պլ. Ռ. Սեբ. Տիգ.
գանչէլ,
Ասլ.
գանչէ՝լ,
Խրբ.
գանչիլ,
Ապ.
ղանչել,
Հճ.
գէնչել,
Ակն.
գօն–
չէլ,
Հմշ,
դօնչաշ,
Սվէդ.
գի & լ.
նշանակում
են «կանչել,
մօտր
ձայն
տալ. 2. գոչել,
աղաղակել. 3. հրաւիրել. 4. ականջր խօսիլ.
5.
աքլորի երգելը. 6. խաղ կանչել, երգ եր­
գել» (իբրև
թրգմ. թրք.
էս.1ս
ՇՃ՚թէՈՂՏւզ հո֊
մանիշի)։
Նոր բառեր ու ձևեր են
կանչ
«
ցա­
ւի աղաղակ, հարսանիքում դրա մ ա կան հան­
գանակութիւն,
հ աւախօս»,
կանչ ուղարկել
«
հրաւիրել»,
կանչան, կանչի, կանչոց, կւսնչ–
վըռտել, կանչվաոոց, կանչվոտան,
կ անչ ֊
ւ|րոտուք, կանչկան
ևն։
ԿԱՆՍԿԵՐ,
նորագիւտ բառ՝ անյայտ
նշա­
նակութեամբ,
մէկ անգամ
ունի Վստկ, 187
«
Հան և լուա ի կթոց հով ջրով աղէկ և թող
որ պաղի
ամենովն
ի կանսկեր
(
միւս ձձ.
չունին)
օր մի և գիշեր
մի»։ Թերևս նշա­
նակէ «կամաց կամաց,
հանդարտ»։
*
ԿԱՆՏԻՏԱՏ
«
յունա՛կան պալատական
մի
պաշտօնեայ»,
մէկ անգամ
ունի Սեբ. հրտր.
Պատկ.էջ 114 «Առաջին սպաթար
ի մէջ
ամենայն
սպաթարացն
և կանտիտատ»։
= 3ն.
7.
օ.՝ւն<.նօ..՚,Հ
(
Տօթհօշ16Տ 626)
հո֊
մանիշից, որ փոխառեալ
է լտ.
ՇՁՈաՕ՚ՅէսՏ
բառից։
Այս բառր
բուն նշանակում է
«
ճեր֊
մակաւոր, սպիտակազգեստ»
և յետոյ անցե/
է նշանակելու
զանազան
պաշտօնաւորներ
(
ծագումր
և ցեղակիցները
տե՛ս
խանդ
ար­
մատի տակ)։
—
11
սլաթսւր և կանտիաաա
կո­
չուած պաշտօնեան
է յատկապէս
յն.
31101–
8
Տէ(»՝ ^ 8 է ծ
*
Փ «
(
ՏօբհօշԽտ 1002)
։-
Հիւբշ.
380,
ԿԱՆՏԻՏՕՐԱՅ
(
կամ
ուրիշ
ձեռագիրների
համեմատ՝
կանւոիաօր, կանաիաայ, կանւյի–
աօրլսյ)
«
թագաւորի
զինակիրն
ու կարա֊
պետր». մէկ անգամ
ունի Մխ. դատ.
էջ
263։
Նոյն բառը Մխ, այրիվ. 4 գրում է
կեն–
ւյիաորայք,
Սմբ. դատ.
87
կանդիաարայ։
Բաստամեան, Մխ. դատ.
կցում է լտ.
Օ Ձ Ո Ճ ւ ԺՁ է Ա Տ
բառին,
որ նշանակում
է
«
ծերակոյտի
մէջ թագաւորական
հրո֊
վարտակր կարդացող
պ աշտ օն ե ան կամ
այլ պաշտօնաւորներ»։
1
ՀՁքտէ,
Գտստն.
I
87
և
I I
76
նոյնից
փոխառեալ
յն.
7.0.՝
ւնւա~Ն<Լ
ձևի հետ։ Բայց
սրանցից
ո՛չ մէկը չի ծածկում
հայերէն
ձևը։
Շատ
աւելի նման է լտ.
ՕՕՈաէՕք
«
հիմ֊
նադիր պետութեան,
հեղինակ, պատ­
մաբան, գրող», թայց սա էլ նշանակու­
թեան
կողմից անյարմար
է։
ԿԱՇԱՅԷԼ
«
կափետել»,
ունի
միայն
Բառ.
երեմ, էջ 155, որ և էջ 156 դառնում է
կա­
սիաէ
«
կափատէ»
(
ներկ, եզ, գ
դէմք)։
Եր֊
կուսր նոյն են, բայց
ի՛նչ լինելր յայտնի չէ։
ԿԱՇԱՌ, ի-ա,
ո
հլ,
«
կողմնակցութեան
համար տրուած վարձք»
ՍԳր. որից
կաշա­
ռել
Եփր. թգ.
կաշառաբեկ 9՛.
մակ. դ. 15.
Բուզ.
կաշաոագնաց
Բ. մակ. ժ. 20.
կաշա­
ռակուրծ
Բուզ. դ. 5.
կաշառառու
Առակ. ժե.
27.
Յոր. ժէ. 34.
անկաշառ
Ոսկ. յհ. ա. 13,
Բ. կոր.
կաշառանալ
«
կաշառուիլ»
Լմբ. ժբ.
մարգ, էջ 138 (ամբակ, ա. 4).
կաշառակեր,
կաշառակերութիւն
(
նոր բառեր) ևն։
Հներից Վրդն, ել. ստուգաբանում
է
«
կայ
շառ, որ է ամբոխ և շարաւանդ
ոտից»։
ՆՀԲ «որպէս թէ կշռեալ տուրք,
որպէս փրկանք»։
Սրանից նաև
Հիւնք։
ԳԻՌ. — Ջղ.
կաշառ,
Ալշ. Երև. Կր. Մրղ.
Ոզմ. Սլմ.
կաշառք,
Մշ.
կաշաոկյ
Մկ.
կաշառք՛՛,
Խրբ.
գ ՚ ա շ ա ո ք ։
ԿԱՇԻ
(֊
շլոյ,
֊
շեաց)
«
մորթ»
Ղևտ. ր.
17.
թ. 11. Կանոն,
որից
կաշանալ
«
կաշի
դառնալ»
Ոսկ. մ. ա. 5.
կաշիլ
կամ
կաշե–
նալ
«
կաշի դառնալ»
Եւագր. 6. Մագ. թղ.
133)
191.
կաշեայ
Խոր.
հաստակաշի
Վե­
ցօր. 193.
եօթնակաշեան
Պտմ. աղէքս. նոր
Fonds A.R.A.M