ԿԱՆ
514
ԿԱՆ
ԿԱՆԹ
«
կոթ (որևէ
ամանի)))
Երգն. քեր.
ուրիշ վկայութիւն
չկայ
հնից։
Եազըճեան, Արևելք 1884 նոյ" 16
սանս. ՝վ2ւձ1Զ
(
վանթա)
ձևից։
—
8
ս
§ § 6
1
^2
32, 84
կոթ
հոմանիշի հետ կասկա֊
ծով ուտ.
կոց
հոմանիշից
փոխառեալ;
ՏշՈ6քէ61օաէ2 8 8
28, 303
և 29, 23
գոթ.
հ Խ # Յ Ո
«
բռնեբ,
ՈՅՈՕ՚ԱՏ,
հիսլ.
հօոճ,
գերմ. 1Ղձոձ
«
ձեռք)), իբր հնխ.
եՅոէս։ Բտէ6ՐՏՏՕՈ ՒՀ2
47, 262
մերժե֊
լով
այս՝
համեմատում է կա մ յն.
՚
Հ
Խ
ՀՕ
«
բռնել»,
ռուս.
217161*13
«
բուռ»,
իռլ.
§6Ո16ե,
կ՚իմր. §շկո
«
շղթայ, կա–
պանք» բառերի հետ, իբր հնխ.
§6111–
կամ աճած
§61Ոեհ–
արմատից՝ –Ա–
մ առնիկով, և կամ լիթ.
§6Ո1ե6
«
կեռ,
ճանկ)), հբգ.
եՈ6եԱ
«
կապանք», շվէդ.
Կ.ՈԱ՝յշ\ «ցից», դան.
1
աՅթ
«
կոճակ»
ևն բառերի հետ՝ հնխ.
§6Ո0հ1ւ–
արմա֊
տի սղեալ
§6Ո1ե1ւ–
ձևից։
ԳՒՌ.
֊
Ալշ.
Երև. Մկ. Ալմ. Վն.
կանթ,
Մշ.
կանտ,
Հմշ.
գօնթ
«
ամանի կոթ». որից
կան–
թել
Ղրբ՛ «փոքրիկ
օղակ կպցնել (օր. դրա֊
մին)»,
Խ. Հնխ. «թևերը
ծալել
կողքերի
վրայ»,
կանթոլկզիկ
Վն.
«
հողէ
ամաններ
(
ընդհանուր
անուն)», կայ նաև
կնթա
Մրղ.
8
ունկ»։
՛
ԿԱՆԹԵՂ, ի-ա
հլ. «իւղի ճրագ, ջահ, վա֊
ոած
մոմ» Կորիւն. Ագաթ. Փարպ.
որից
կանթեղաբորբոք
Նար. խչ.
կանթեղակիր
Փիլ. լիւս.
կանթեղաւոր
ճառընտ.
կանթեղ­
խոտ
«
հողմափայտ
բոյսը. լա.
շհ61ւԺ0Ո1ԱՈ1»
Բժշ. (հմմտ. արաբ.
վ - յ լ լ Տ §3ոճս1
և թրք.
է(ԶՈճ11 3"ք&19
«
կանթեղի ծառ» Կամաս, թրք,
թրգմ. Գ. 332). բառս յետնաբար
դարձել է
նաև
կանթեղն,
որից սեռ.
կանթեղան
Մեկն,
ղկ, և
կանթեղն աւոր
Պտմ. աղէքս։
–
=3ն,
՝
Հ
«՝;
օ7յ).5է
«
կանթեղ, ջահ, կախուած
ճրագ»
բառից փոխառեալ, որ փոխառեալ
է իր հերթին լտ.
03
ՈՃ
61
Յ
«
ջահ, մոմ» բա­
ռից, լատին բառր ծագած է
6311(1616
«
փայ­
լիլ, ցոլալ»
բայից և փոխառութեամբ
տա֊
րածոլած է շատ լեզուների
մէջ. ինչ. իտալ.
63
ՈՃ61Յ,
ֆրանս.
0
հՅՈ
(16116,
անգլ.
ՕՅՈճԽ,
ռում.
1
<ՁՈճ61ւ,
հսլ.
1
<ՅՈսճԱօ,
ռուս.
1
ՕՏ
,/
այ10
(861՜
Ո61<61 4 8 0 ) ,
ալբան.
1
օոճԱյ
՚6,
ասոր.
V*/**՛
§311(1113,
արաբ, ձգյտւձ
§3ոա1,
թրք.
քրդ.
1
<ՁՈՃ11,
վրաց.
կանղելի,
թուշ,
կանդել
ևն,
նոյն նշանակութեամբ։
—
Հիւբշ.
354։
Աւետիքեան, Քերակ. 1815, էշ 313 — 4
տեսնելով
հանդերձ լտ.
63
ՈՃ
61
Յ
ևն բա֊
ռերի
նմանութիւնր,
մերժում է սրանք
և ըստ հին քերականների
մեկնում է
կ անթ- եղ
«
կանթ
ունեցող» կամ
կ այ
անթեղ
«
կրակ
ունեցող» և կամ
կ այ
անդ եղ։
Աւգերեան, Բցտր. չփ. և կշռ.
107
գնում է պրս.
գանտիյլ։
Աւելի ու­
ղիղ ԳԴ արաբ.
գանտիյլ
(
բառ
յուն.)։
ՆՀԲ թրք. և լտ. ձևերր։
Բ6է6ՈՈ.
20
լտ.
63
ՈՃ
61
Յ։
Մսերեան, ճռաքաղ
1861,
էջ
383
ոտանաւորով.
Բան ասացալ
զկանթեղէ,
Թէ լայնափոր ու
կանթեղ Է,
Ասաց և ոմն, թէ ուր կանթեղ
Առկախեալ կայ,
կա՛յ անդ
և
եղ։
Սրանով հանում է
կանթեղ
«
կանթ ու­
նեցող» կամ
կայ անդ եղ
ձևերից։
Լ Յ § .
Խտ.
Տէսձ. § 1 1 0 0
յն.
֊,.%՝
ձ֊քխ֊ից;
Հիւնք.
լատինից։
ԳՒՌ.
֊
Ոզմ.
Ջղ. Սլմ. Վն.
կանթեղ,
Ագլ.
Ախց. Երև. Մկ. Շմ.
կանթէղ,
Հճ. Սչ.
գան–
յտեղ,
ննխ. Սեբ,
գանթէղ,
Ասլ.
դ ա նթ է ՚ղ,
Տփ.
կա՛նթիդ,
Ալշ. Մշ.
կանաեղ։
ՓՈԽ. —Ուտ.
կանթեղ
«
եկեղեցու
կանթեղ»;
ԿԱՆԹՐՂ
«
կոճատ»,
ունի միայն Բառ. ե֊
րեմ, էջ 155։
*
ԿԱՆԿԱԼ
«
կ ատակ, խաղ», նորագիւտ բառ,
որ երեք անգամ
ունի Վրդ. առ. 172։
= Պրս.
յ
^ յ յ " § Յ Ո
§ 3 1
«
կատակ, հա֊
նաք»
։
Ուղիղ մեկնեց Մառ, անդ I, 272։
ԿԱՆԿԱՏՈԻՆԿ
«
կառափուշ,
մի տեսակ
փուշ», մէկ անգամ
ունի Փիլ. նխ. Բ. 104
(
Մոլաձիթենիք և կան կա տունք և քսուկք);
Սրա
մեկնութիւնր
տալիս է էծ. փիլ. հետե­
ւեալ ձևով. « կան կա տ ուն կք կառավւուշն է»
(
ըստ
ՆՀԲ, հտ. Ա.էջ 1058 ա) կամ «դժնիկ
է, կամ փուշ մի որ
կւսնկատ
ասեն» (ըստ
ՀԲուս. § 1301);
Հ. Ե. Հիւրմիւզ, Վրուրի Որ֊
մրզգանայ
Բուրաստանք, էջ 56 համարում
է «ՇձԺսՏ»;
Անստոյգ բառ; Եթէ ուղիղ է
Fonds A.R.A.M