ԿԱՄ
501
ԿԱՄ
ալբան. հսՈ\ԱՏ, նյն.
/.
ՕՕյյեձօէ (861
՜
Ո.
643) : —
ՆՀԲ կցում է հյ.
նամակ,
արաբ,
գա––
մըս,
իաալ.
ՇՅՄԱՇ13,
պրս.
|՜31Ո, յ Յ –
1
ՈՅ
«
զգեստ»
բառերին։
Հիւբշ. 2.ԵՒձ.(յ.
36(1882), 131
արաբ.
§ ս աՅՏ
բառից
փոխառեալ, իսկ
ՃՈՈ.
(
ձՀ&ա.
268
կասկածով արաբ.
զՅՈ՜1էտ
ձևից փոխա­
ռեալ։ Առաջին անգամ
Մ առ
3 8 0
13,
31
համեմատեց
յն. ձևի հետ, բայց հա­
յերէն բառր
գնում է ասորական փո­
խառութիւն։
ՓՈԽ.— Վրաց.
յօՅօեօ կամասի
«
կապայ»,
որից
աՅռե՝
յ ՚ Յ ՚ ե օ թմիսա կամասի
«
մազէ
կամաս» փոխառեալ է հայերէնից ըստ Մա ռ
(
անդ)։
՛
ԿԱՄԱՐ, ի-ա
հլ. «մէջքի
գօտի» ՍԳր.
Ոսկ. ես. 439. որից
կամարածու
«
դօտի
կապող» Ագաթ,
կամարաւոր
«
գօտի կա­
պած» Ոսկ. մ. ա.23. Վրք. հց.
լայնա կ ա­
մար
Ոսկ. յհ.
ա.
1.
աստուածակամար
«
ծիածան»
(
ինչպէս գւռ.
ծիրանի գօտի, կա­
նաչ-կարմիր գօտի՝
նոյն
նշանակութեամբ)
Շիր. էջ 45։
= Պհլ. ԼՔ գ
^ՅՐՈՅՐ
«
գօտի»
բառից, որի
հետ
նոյն են պրս2
\
<.ՅւՈ1ՃՀ
և զնդ.
1
<31Ո3–
ւ
՜
Յ–
«
գօտի»։
Պրս. բառը փոխ են առել նաև
քրդ.
եշաշւ՜,
աֆղան,
^ՅՐՈՅՐ,
թրք.
Խյւոշւ՛,
օսս.
1
<ՅՈ13Ո,
վրաց.
յ օ Յ օ ծ ՝ կամարա, յշՅձծօ
քամարի,
ասոր.
,
յ-յօՏ»
<*ՅՈ11՜3,
§91ՈՅ–
ՀՏւ «կամար»,
որից յետ դառնալով
նորից
պրս. Գ
1
է8ւաէ2ւ «գօտի, մէջքի կամար»։
—
Հիւբշ. 164,
Այսպէս, բայց
յաջորդի հետ միաց­
նելով են մեկնում ԳԴ, ՆՀԲ, Տէրվ.ձ\–
էՅՈՈ.
3 1 ։
Առանձին են դնում
Լ Յ § .
Սւ
–
§6տժւ.
936,
Բւշէշէ I I
273,247
ևն,
ԳԻՌ. — Գործածական են թուրքերէնից և
պա րսկերէն ից վւոխառեալ նոր ձևեր, այս­
պէս օր.Ջղ.
քամար
«
դօտի», մինչդեռ
կա­
մար
«
շէնքի կամ ար»։
՛
ԿԱՄԱՐ, ի-ա
հլ. «շէնքի կոր ճակատ,
կամարակապ
շինուածք» ՍԳր. որից
կամա­
րանի
«
կամարներ» Մագ.մեծ են, էջ 27, 72.
կամարակապ
ՍԳր.
կամարաձև
Ա. եզր. դ.
34.
կ ամարա կիցք
Արծր.
կամարապատ
Ե֊
զեկ. խ. 22.
կամարազարդ
Անան. եկեղ.
լուսակամար
Գնձ.
միջակամար
ԱԲ,
երկնա­
կամար
Անան. եկեղ.
կամարարէն
(
նոր
բառ)
ևն։
= 3ն. %3.ը.պյ7. «կամար, կամարաձև
ծած֊
քով որևիցէ շէնք,
կամարաւոր
սենեակ»
բառից վւոխառեալ։ Այս բառը շատ հին է.
Հերողոտոս
Ա. 199 գործածում է
*0
դւ0էՕ7յ
ձե~
ւով. փոխառութեամբ
անցել է շատ
բազմա֊
թիւ
լեզուների,
ինչպէս լատ.
ՇՅՈ16քՅ, Ը Յ ֊
քՈՅքՅ
«
կամարաւոր ծածք, կամար, սենեա­
կի կամար»,
իտալ.
Շ31՜Ո6քՅ
«
սենեակ»,
սպան.
ՇՅքՈՅքՅ,
ֆրանս.
(
± 3 1 1 1 ^ 6 ,
հիռլ.
ՇՅՈՄՅ,
հբգ.
ՇՈՅՄ13քՅ,
գերմ.
Ւ
^31ՈքՈ6ք
(
բո­
լորովին
ուրիշ բառ է և սրանց հետ կապ
չունի
2
ա1Ո6ք
«
սենեակ»
ՒՀ1ս
^0
544, \\
^Յ1Ճ
6
242,
որի հին ձևն է հհիլս.
Սահէ՜,
գոթ.
էւՈ՚Մ–
յՅ Ո
«
կառուցել»),
հսլ.
1
<0Ո13քՅ,
բուլգար.
1
<6ՐՈԸք
(
ուրիշ
բազմաթիւ
սլաւական
ձևեր
տե՛ս
8
շ1
՜
Ո6ւ<6ք
556),
լիթ–
1
է31Ո31՜Ձ,
ալբան.
1
<31ՈՅք6,
վրաց.
յտՅ
կամարա
և թրք.
1(61
Ո6ք
«
կամար»։
Վերջիններիս,
ինչպէս
նաև հայերէնի
մէջ, ծագումով տարբեր եր­
կու բառեր մէկ ձևի են յանգել պատահա­
բար, այն է
կամար
«
գ<։տի» և
կամար
«
ա֊
ղեղնաձև»,
որոնք պէտք չէ շփոթել
իրար
հետ։
Յոյն բառը, որ այս բոլորի
աղբիւրն
է, ըստ վերջին դիտական
բացատրութեան,
հնդերոպական
ծագում
ունի,
ցեղակիցներն
են լտ.
ՇՅՄ1ԼՄԱՏ
«
կոր, կամարաձև», սանս.
ԿտԽտւէւ «կորանալ»,
հբգ.
հԽւԱ
«
սենեակի
կտուրը, երկինք», գերմ.
Ւ1ւ1Ո1Ո61
«
երկինք»,
հոլլ.
Ո6Ո161
«
կտուր» ևն
(
^ 3 1 0 6
120, 801–
ՏՁԸ
գ
401—2,
աս
§6
238,
ԲօԽ ա ^ 1, 349՝
հնխ.
գՅՄ1–, գ61Ո–
«
կորացնել, ծռել» արմա­
տի տակ)։ — Հիւբշ. 164։
Առհասարակ
խառնել են
նախորդի
հետ. այսպէս ԳԴ պրս.
քէմէր,
ՆՀԲ թրք–
քէմէր,
յն.
գւսմա՚րա,
լատ.
դ ա ՚մէրա ,
վրաց.
կամարա։
—
Լ Յ § , ՃՈՈՇՈ
.
Տէսժ.
§ 1089 յն.
/3(1
Տ07.
դնելով իրանեան
փո­
խառութիւն, իրանեան է համարում նաև
հայր։ Տէրվ.
Ճ Ա Յ Ո Ո .
31
և նախ ալ. 68
բոլորն էլ իրար է միացնում և հանում
հնխ.
1
օ1
՜
Ո
«
կորանալ»
արմատից։
Հիւբշ. 164 դրաւ երկուսի
տարբերոլթիւ–
նր, առաջինր
իբրև իրանեանից,
երկ֊
Fonds A.R.A.M