Կ ԱՄ
500
ԿԱՄ
բառիս
աւելի հին գործածութիւնն
ունին
Փոնց, 137, Առաք, պտմ. 72 և 84 (Կամկար
գնացիւք
եհ աս ի Թարվէզ, Կամկար և հան֊
դարա գնացիւք հասին
մինչև
յևրկիրն Ղ
ա
՚
~
րաբաղույ,
Գր. Աղթամարցուց
վկայութիւն֊
ներ տե ս Ամ ա տ ուն ի, Հայոց բառ ու բան,
էջ 326 բ, ուր ունինք նաև
կամկարագնաց
«
հան դարտաքա
յլ» Տ աղ։
-
ԿԱՄԱԿՈՐ, ի-ա
հլ. «ծուռմուռ»
ԱԳր.
Ոսկ. ես. մտթ. դա էլ, արմ. Եզն. որից
կա­
մակորս
«
թիւրութեամբ»
Սիր. դ. 18.
կա­
մակորախօս
Եփր. Գ. կոր. 117.
կամակորել
«
ծռմռկել, խանգարել»
ՍԳր. Ոսկ. ա. աիմ
և ես. Կոչ. Եզն,
կամակորութիւն
«
ծամա­
ծռութիւն,
թիւրութիւն»
Երեմ. զ. 28. Ոսկ.
ես։ (Յետ՛ին
հեղինւակներր սխալմամբ
բառս
կարծելով
կամք
և
կ որ
բառերից
բարդուած՝
գործածում
են «յամառ» իմաստով, և այս
սխալ
նշանակութիւնր
անցել Է նաև արգի
գրականին
)։
––
Կազմուած
Է
կամ-ք-կոր
բառից, առա­
ջինը թարմատար
մասնիկ Է, որ ձևացած Է
կոր
«
ծուռ» բառի նախաձայնով
և
մ
յաւե­
լուածով, և իբրև սաստկացուցիչ
աւելացել
Է
կոր
ածականի
վրայ։ Այս ոճով են կազ­
մուած հին հայերէնի
մէջ
սափասուտ
«
շատ
սուտ»,
ծամածուո
«
բոլորովին
ծուռ» և նոր
գաւառականն
եր ում
նէփ-ներմակ, կաս-կար­
միր, նոփ-նոր,
թրք. ձսռւ֊ձա
կամ
ճսբ
–(1
սշ,
տւթ-տԽո
ևն։
նՀԲ դնում է
կամ
արմատր՝ որից հա­
նում է հյ.
կամակոր, կարկամ, կամար,
կամուրջ,
լծ. յն.
դա՛մբի,
զ ա մ բ ի ՚ լ օ ս ,
պրս.
քէման,
թրք.
գամպուր, եամփու–
րի, քէմէր
և հյ.
ծամ,
որից
ծամածուո։
Հիւնք.
կամակոր = կ ո ր ա կ ո ր ,
պրս.
խ է մ
«
ծուռ» բառից։
8
ս
§ § 6
1
Հ2. 32, 51
կամ
«
ծուռ» արմատը
գտնում է նաև
կար­
կամ
բառի մէջ և մեկնում է իբր հիռլ.
031711
Ո
«
ծուռ»,
կիմր.
Շ3171
«
ծուռ,
սուտ», յն.
<37.«|ւՏ6տ
«
ծուռ»։
Բ՚6(16քՏ6Ո,
Հայ. դր. լեզ. 75 մերժելով
այս, կցում
է յն.
ք7ս.փօ<;
«
կոր» բառին։
ր^ՁքՏէ,
Յու­
շարձան 404 սումեր.
§;ՅՈ՜1,
ւՀՃՈւ «ծռել»։
—
Ո
լ
գք՚Դ մեկնութիւնը
տուաւ նախ Այ֊
տրնեան, Քննական
քեր. էջ 310, որից
անկախաբար
նաև Աճառ,
(
անտիպ)։
ԳԻՌ. — Ալշ, Մշ՛
կամազոր
«
յամառ»։
ԿԱՄԱՀԱՐեԼ
«
արտահարել»,
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 154. ի՛նչ լինելը յայտնի չէ։
ԿԱՄԱՄ
«
ձիու տեսակ
կամ անուն», նո­
րագիւտ բառ, որ մէկ անգամ
գտնում եմ
գործածուած
Ուռհ. 143 «Ել տեսեալ
զայն
Գաւատանոսն,
ձայն տուեալ
ձիոյ և ասէր
թէ «զկամամն
մ ատուցէք
ինձ»։
՛՛
ԿԱՄԱՅ, ի
հլ. (նաև յգ. սեռ.
֊
ա յ ս )
«
կա­
մաւոր, կամաւ, տզատ կամքով»
Ա. մակ.
ժգ. 29. Ոսկ. մ. ա. 6 և Կող. որից
կ ամայա­
կան
«
կամաւոր» Ագաթ,
կ ամայա կ անք
«
կա­
մաւոր
նուէրներ»
ՍԳր.
կամայականութիւն
(
նոր բառ), հմմտ. նաև
ակամայ,
որ տե՛ս
առանձին։
֊
Պհլ.
գւռ,
*1
յՅՈ13
«
կամաւ»
ձևից,
ինչ֊
պէս
ա կ ամայ
գալիս է պհլ. գւռ.
*
Յև31ՈՅ
ձևից. հմմտ. պա զենդ.
Յ
1
Հ
31՜
Ո
«
ակամայ»,
սանս,
1\
ՅՍ13 3&ՅՄ13
«
կամայ
ակամայ»։
Գրական
պահլաւերէնը գիտէ
1
ՀՅ
՜171
Յ
1
<,
Յ
1
ՀՅ–
Ո
1
Յ
1
<
ձևերը, որոնցից սակայն
չեն կարող
յառաջանալ
հյ,
կամայ, ա կ ամայ։
Տե՛ս նաև
կ ա մ ք ։ –
Աճ.
նՀԲ սանս,
քամամ
«
կամաւ»։
աս\
•
Խ
\ \ ՚ 2
ա
10, 354
ա յ
վերջաւորութիւ­
նը համարում
է սեռ.֊բաց. հոլովի նր֊
շան, ինչպէս գտնում ենք շատ
մակբայ­
ների
վրայ։
*
ԿԱՄԱՍ
«
մի տեսակ կապայ»
Վրք՛ Հց–
Ա. 709. որից
մազե կ ամաս
«
մազեղէն ըզ֊
գեստ» Վրք– հց– Բ. էջ 289. ուրիշ
վկայու­
թիւն չկայ,
֊
Յ ն .
ա^.0.3Հյ՝1,
•
աըշօւօ՝)
«
մի տեսակ
դրսի զգեստ՝ մի կողմր
միայն
գործուած»
(
Տ0բհ0Շ16Տ
624
բ). հմմտ.
Վրք. հց.
Հթւյլւ՝*.՝* 7.0.\ւ&31՝տ
ճ.ւ)7.ձ՝) «սպիտակ
մազե­
կամաս»։
Յն. բառի
հետ
նոյն է արաբ.
Հ^յ֊֊-^է
Գ&ա՜\՚Հ «բամբակեայ
թելէ շապիկ»
(
Կամուս, թրք.թրգմ. Բ. 396), որ արա
մե֊
րէնից փոխառեալ պէտք է լինի։ Սրա
հետ
հմմտ. նաև արաբ. լ ճ ֊ \ ^
գԱքՈՅՏ
«
կեր֊
պաս», որից փոխառեալ
են
արևել. թրք՛
լ ճ Ա ւ գաոՅտ,
֊
Հ ^ զստտւյ, թրք. և քրդ.
ձ է ^ յ գԱւՈՅՏ,
բուլղար.
1
ս11ՈՅՏ,
սերբ.
1
<Ա–
էՈՅՏ,
ռում.
Շ31ՈՅյ,
ռուս. պԱՏ^՚հ, պԱձւԱհ,
Fonds A.R.A.M