ԿԱՄ
498
ԿԱՄ
կամաց
Կոչ.
կամք են էէ
ո ւզո ւս է» ՍԳր. Եւս.
քր.
յանկ ամս
Ոսկ. ա. թես.
յուկամ
Եւս. քր,
կամիլ
ՍԳր. (յետնաբար նաև
կամենալ
Յհ.
կթ. Սարգ.)
կ ամե ցող
Եզն.
կամող
Ոսկ. ա.
կոր,
կամելի
Ոսկ. մ, գ. 27,
կամաւոր
Ոսկ.
մ. ա. 19.
կ ամա գնաց
Ագաթ.
կամածին
Մծբ. Եզն.
կամակ
«
մեղմ» Պտմ.
աղէքս.
22.
կամական
Եզն.
կամակատար
Ագաթ.
Եզն. Փարպ.
կամակցեալ
Սերեր,
չկամութիւն
Բուղ,
ինքնա կ ամ
ՍԳր. Ագաթ. Ոսկ. Կոչ.
բարեկամ
ՍԳր.
լաւակամ
Խոր.
գ|որակամ
Մծբ.
դժոխակամութիւն
Յհ. իմ. ատ.
դիւա­
կամ
Ագաթ,
թշնամանակամ
Խոր. Փիլ.
չա­
րակամ
Առակ, ժե. 11, 13, Եզն. Ոսկ. ես.
ևն։ նոր բառեր են
կամագոլրկ, կ ամայա–
կանոլթիւն, չկամ
ևն։
–
Պհլ.
–
^֊Օ շ 1«ա1
«
կամք,
կամեցողու­
թիւն» բառից, որի հետ նոյն են հպրս. զնղ.
սանս. ճ՜ՃՈՂՏւ, պրս.
«
կամք»,
հինդ.
1
<Ձա
«
փափագ, նպատակ», գնչ.
1
\
ՅՈ13Մ13
«
փափագիլ»,
օսս.
1
< ՚ 0 1 է 1
«
կամք», պազենղ.
եՅւատէՅՈ
«
կամիլ, ցանկալ»,
պհլ.
ե՚31ՈւէՅՈ
«
կամիլ»
ևն։
նոյն
՛
արմատին են պատ­
կանում նաև
կա՛մ, կամակ, կամակար, կա­
մայ, ա կ ամայ
բառերր,
որոնք տե՛ս առան­
ձին։ Իրան.
1
(31113
համարւոլմ է կազմուած
–
աՕ
մասնիկով՝
պարզական
զՏ–
«
դԻ֊ՐԸ
գալ, հաճիլ» արմատից
(
ինչ. զնդ.
1
ՀՅ–
«
տեն­
չալ, ցանկալ»),
որից -Հ0- մասնիկով էլ
լա.
ՇՅՈ1Տ
«
սիրելի», գոթ.
հօ1՜Տ,
հբգ.
հսօւ
՚
Յ,
գերմ.
Ւ11Մ6
«
բոզ»,
լեթթ.
1
ք31
"
Տ
«
որ շատ է
սիրում, ցանկութեամբ
լի, որկրամոլ», իռլ.
ՕՅքՅ
և կիմր.
ՇՅՐ
«
բարեկամ»,
իռլ.
Շ31՜3 1Մ1
«
սիրել» ևն
(
ԲօւՀօա^
1, 325,
Տւ–ոօսէ–/\\6ւ1–
Խէ 1 5 3 ) ։
—
Կ ամա ց
բառի կազմութեան
հա­
մար
հմմտ. հպրս.
\
քՅՏ31^
«
շատ», պհլ.
\73
Տ,
պրս.
Ե Յ Տ
«
շատ, բաւական»,
որոնք
ծագում են «կամք» բառից և նշանակում են
բուն «րստ
կամաց»։—Հիւբշ,
163։
Կամք
բառի համար
հետաքրքրական
է հներից Երգն. մտթ. 144 «Կամք ա–
սելն բազմաւորական
է անուն... վասն
թերութեան
լեզուիս, զի չունիմք եզա­
կան անուն կամացն՝ որպէս
բնութեա֊
նրն. զի գտաք իլատին բարբառ եզա­
կան
լինել զբառս
զայս և ոչ բազմաւո­
րական, վասն
որոյ հարկեալ
թարգմա­
նիչքն վասն ոչ ունելոյ
եզակի
անուն,
բազմաւորական
եդին»։ — Ուղիղ
մեկնեց
նախ ԳԴ, որ կցում է պրս.
1
Հ31Ո
բա
ռ ին, նՀԲ սրա հետ նաև սանս.
1՛
ամա:
Ուղիղ են մեկնում նաև
Բ6է6ՈՈ. 25, 30,
34,
^աճւտժւ. 8, (յօտժւշ
24 (
վերջինս
ալելացնում է և փռիւգ.
Հ.1Ա
.
Տ.00Հ «հաս­
կացողութիւն»),
Ցօէէւշհ.
Լ Յ ^ Յ Ո
1 6
են։
Դաւիթ֊Բէգ,
Յուշարձան
397
ն. գալլ
Շ31Ո,
արմ որ.
ՇՅէՈ,
ն. իռլ.
ՇՅՄ1,
հիռլ.
Շ31Ո1Ո,
հբրըտ.
03
Ո1
«
հակ, ծուռ, զի­
ջում»։
ԻՀցք
տէ,
Յուշարձան 404 սումեր.
§31Ո,
1
<3ա
«
ծռիլ»,
§3171
«
հակում,
միտք»,
§ ա ֊ § Յ Ո
«
փափագ»։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Երև. Կր. Մրղ. Տփ.
կամք,
Մշ.
կամկ,
Ակն. Խրբ. Աչ.
գամք,
Տիգ.
գամք,
Զթ.
գօմք, գ ոմք.–
Ալշ. Ախց. Երև. Կր. Ալմ.
Տփ.
կամէնալ,
Մշ.
կամիլ, կամէնալ,
Մկ.
կամէնալ,
Ոզմ.
կամանալ,
ննխ. Ռ. Սչ.
գա–
մէնալ,
Տիգ.
դամէնալ,
Զթ–
գ ամինօլ։—
Հե ­
տաքրքրական
ձև է Տփ.
կ ա մարկա ՛ տ ա ր ՝
փխ.
«
կամակատար»։
—
Այստեղ են պատկանում
նաև
կամաց
«
յամր, մեղմ» (այս բառի
վրայ
տե ս
գ ամ
բառի տակ. սրանից է
էնկիւրիի
թրքախօս
հայոց բարբառով
ք^ՅքՈՅՏ
«
կա­
մաց»),
կամով
Ոզմ. «կամաց»,
կամ գալ
Երև. «համաձայնիլ»,
կամալոՐուիլ
Երև. Տփ.
«
հաւանիլ,
համաձայնիլ,
հաճիլ»
կ ամք տալ
Երև. «հաճիլ, հաւանութիւն տալ»,
կամկրուկ
«
կամացուկ»
(
տե՛ս
կ ամա կ ար)։
Առանձնա­
պէս նկատողութեան
արժանի են Հմշ.
գօ-
մօո,
Ակն.
գըմէր թր
«
քիչ մնաց որ» (օր
Կմէր թր պիտի աոնէր, Կօմօո գլէի պ ի
տ
ի ) •
երկուսն էլ ծագում են
կամէր
անկատար ձե–
ւից, որ այստեղ
իբրև
անցեալ
ապառնիի
մասնիկ է գործածոլեվ
(
ճանիկեան,
Հնութ.
Ակնայ, էջ 399),
*
ԿԱՄ.-
շաղկապ,
որից
կ ա ՛ մ թէ, ն. կամ,
ե. կամ թէ.
բոլորն էլ ոսկեդարեան
հայերէն։
֊
Ն ո յ ն է նախորդ
կամ
«
ուզել» բառի հետ
և նշանակում է բուն «ուզե՛ս»,
հմմտ. աշխ.
կուդես աս, կոլդես ան
(
իբր թէ «կա՛մ այս,
կա՛մ այն»)։
Այսպէս է նաև ուրիշ
լեզուների
մէջ, ուր
կ ա մ
շաղկապր ծագում է
«
ուզել»
բայից, ինչ պրս.
օքյ.» X3^1
«
կա՛մ»
(
բուն
Fonds A.R.A.M