ԿԱ՛Լ
497
ԿԱՄ
ձուկ», իսկ
կաղտի
Հ. Գ. նահապետեան,
Բազմ. 1908, 399 կարդում է
կազտի
և կր֊
ցում գւռ.
կզտի
«
քամած
լոռ, ժաժիկ,
խիժ»
րառին, որ ինձ այլուստ
անծանօթ է։
ԿԱ՚ԼՏԻԼ
«
լեզուն
կապոլիլ».
նորագիւտ
բառ, որ մէկ անգամ գտնում եմ գործած­
ուած Ժէ դարից մի տաղի մէջ
(
Կարողու­
թիւն
մարմնոյս
կորեաւ, արագ
լեզուս
իմ
կաղտեցալ.— Պալեան, Հայ աշուղն եր, Ա. էջ
279.
եթէ չէ վրիպակ, փոխանակ
կապտե–
ց ա լ ) ։
Բառիս համար մի երկրորդ
վկայու­
թիւն
ունի Հայապատում, էջ 600 ա.
(
Կաղ֊
տեցաւ արաջ լեզուս),
սրանից է կազմ ուած
կաղտակիշ
«
լեզուն կապող». «Կաղտակիչ է
ամէն
լեզուոյ».
Տաղ. հրտր. Հայապատում,
էջ 600 բ։ (Նկատողութիւն
Ատ.
Մալխա֊
սեանի
)։
ԿԱՃ, ի
հլ. (գրուած նաև
կայճ^
«
թաղիք»
Խոր. Անյ. պորփ. որից
կաճակուռ
«
թաղիքէ
շինուած» Վթգն. պտմ, (տպ. Վենետ. էջ 45
կհաակոլո,
հրտր. էմ. էջ 64
կճակուո). կա­
ճեայ
«
թաղիքից
շինուած»
Խոր. (որ
ՀՀԲ
սխալմամբ
մեկնում է «պատող»),
կաճեդի­
պակ
Մխ. դատ. (ՆՀԲ առանձին
առանձին
գրում է
կաճէ դիպակ,
իսկ ԱԲ իբր մէկ
բառ),
այծ ենա կ աճ
«
այծի
բրդից
շինուած
թաղիք»
Անյ. պորփ։
ՆՀԲ (որից և Հիւնք.)
համեմատում
են թրք.
քէշէ
հոմանիշի
հետ։ Թիրեա–
քեան, Արիահայ բռ. 195 դնում է պրս.
֊
Հ՜
՚
ք
տ ա ռա ղարձոլթե ա մբ \.Տւ\
(
այս֊
պէ ս և ո չ \<,2ւօ)
,
առանց
նշանակութիւ­
նը որոշելու։
Բայց այսպիսի բառ չկայ.
ԳԴ և Բոլրհան գիտեն
միայն
֊
Հ ՜
1
աօ
«
թեփ
ձկան»։
ՓՈԽ. — Հայերէնից
փոխառեալ
պէտք է
համարել
թրք. ձ.օւք
1
<6Շ6
«
թաղիք»,
արև.
ԲՐՔ– –Հ֊-ճ՛
-.-֊֊ «
թաղիք», չաղաթ. Լ-֊Հ՜
Ը Յ
«
գորգ», իսկ թուրքերէնի
միջոցով վրաց.
քեճա,
ն,ն.
7.6
X02՜,
լեհ.
1
( 1 6
Շ 2 Ձ ,
հանգ.
ւ
\ 6
Շ Տ 6 ,
խրվաթ. սերբ. Կշ֊ջլ,
Շ 6 0 3 ,
գնչ.
1
<6–
Շ Յ Տ ,
բոլորն
էլ «թաղիք» կամ
«
եափունջիի
նման վերարկու»
(
հշՈՂՇւՀ^
4 9 8 ) ։
Թաղե–
գործոլթիլնր
հայոց մէջ մշակուած
արհեստ
էր, ինչպէս որ է այժմ
էլ. հմմտ.
թաղիք,
որ
Արմատական բառարան— 32
նոյնպէս անցած է զանազան, օաաբ
լեզու­
ների։
ԿԱՃ
«
ն ուրբ» Հին բռ.=Բառ. երեմ–, էջ
153.
յիշում է միայն
ՆՀԲ,
կաճ
«
թաղիք»
բառի տակ։ — Տե՛ս և
կաճիտ։
ԿԱՃԱՊ
«
նուիկ խոտր»
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս. § 1279,
ԳԻՌ.
—
Ղրբ–
կա՛ճապ
«
լեռնային
մի
բոյս
է, որ չորացնելով՝
պահոց
կերակուր են
պատրաստում»։
ԿԱՃԱՌ, ի, ի-ա
հլ. «հանդէս, ժողով,
բազ֊
մութիւն,
համախմբութիւն»
Պիտ.,
Մամբր.
Կղնկտ, որից
կաճառանոց
Ոսկ. եփես–
782.
կանաոորդ
«
խմբուած
մարդիկ»
Ոսկ.
եբր. 552.
կահաոիլ
«
մ իաբանիլ,
կենակցիլ»
Ոսկ. յաւետ. 636. «հետը
խօսքի
բռնուիլ»
Ոսկ. դծ. և ի կոյսն. Պղատ. օրին,
կաճա­
ռախիտ.
Կղնկտ.
կանաոական
Մագ.
բիւրա­
կաճառ
«
բազմախումբ»
նար. խչ.
երկնա­
կաճառ
Լաստ։ Գրուած կայ նաև
կ այճ ա ո։
Արդի գրականի
մէջ նշանակում է «գիտուն­
ների ժողով,
ակադեմիա»։
նՀԲ
«
ուր
կայ/–^– ճառ...
որպէս թէ
կան
(
թաղիք)
առեալ, խիտ,,
հոծեալ»։
–\֊\
Հ0\ւձշՏ,
1 \
օպ
՚
Հյ. 87 կապադովկ.
ևՅՏ1Մ6\՚0
«
գողանալ»։
Հիւնք.
ճառ
կամ
ճամարտակ
բառից։
ԿԱՃԻՆ
տե ս Կարճին։
ԿԱՃԻՏ
կամ
ԿԱՏԻՃ
«
սուրբ կամ նուրբ»,
ունի միայն Բառ. երեմ, էջ 153 և 157։
Յիշեցնում է եբր.
զ֊ւձշՏ,
«
սուրբ»։
Հմմտ. նաև
կաճ
«
նուրբ»։
ԿԱՃՈԻԿ
«
խանձարուր»
Հին բռ. և Բառ.
երեմ, էջ 154. ունի միայն ՀՀԲ. իսկ ՆՀԲ յի­
շում է
կաճ
«
թաղիք»
բառի տակ։
Կոյլաւ,
Բառ. գերմ. 680 դնում է իբր «%3,ՈՂ֊\ՏՇհ֊,,
սռնապան»։
ԿԱՃՈԻՏ
տե՛ս
Կնճիթն։
*
ԿԱՄ, ի-ա
հլ. (մանաւանդ
անեզաբար
գործածուած.
—
ռ
հլ, են ցոյց տալիս
կա–
մովք
Աղ. ճխդ. 16,
կամով
Ոսկ. ես. 419).
«
ուզելը,
յօժարութիւն,
ցանկութիւն»
ԱԳր.
Եփր. թգ. Ոսկ. ես. և փիլիպ. որից
կամաւ
ՍԳր. Ոսկ. ես.
կամով
Ոսկ. ես.
կամովին
Գնձ. Շնորհ, եղես,
րստ կամի
Փարպ.
ի կա­
մաց
Ծն. խթ. 5. Յհ. ա. 13. Ոսկ. ես.
յո չ
Fonds A.R.A.M