ԿԱԿ
489
ԳԻՌ.֊Կր.
Ոզմ. Վն.
կակաչ,
Ախց. Մկ.
կական,
Ալշ.
կաղա֊,
Մշ.
կաղան,
Ասլ.
գա–
ղաչ,
գագաշ. ֊ ը ս տ Արրտ. 1915, 585 Ալշ.
կարկաչա
«
կակաչ»։
Ժողովրդական
լեզւով
կակաչ
նշանակում է նաև«խաշխաշ,
թ 3 0 3 –
\՚6
Ր
1"
Ո063Տ
Լ)> (Տիրացուեան,
Շօոէոեսէօ
§ 170), Ատ.«պուտ, հարսնուկ,
Շ0գԱ61ւՇ0էյ>,
«
հալի կատար,
ԸքշէՇ;»
(
նուպարեան, Բառ.
ֆր. 237), Մշ.
կակաչ
կամ
կակաչին
«
մի
տեսակ
ուտելի
վայրի բանջար»
(
բոլորն
էլ
նմանութեամբ
)։
ՓՈԽ. — Վրաց. զտզձոո
ղ ՚ ա ղ ՚ ա չ ո
«
վայրի
խաշխաշ»,
յյ;>յյ ՝ Տած;)
ղ՚ ա ղ՚ ա չ ո ր ա
«
սպի­
տակ խաշխաշ»,
Յ՜ւյյ^օՏր՜&ձ մոկակաչոբա
«
խաշխաշի պէս ծաղկիլ»
(
Աղայեան,
Աղ­
բիւր 1889, էջ6 իբրև հայերէնից
փոխառեալ
դնում է և վրաց.
կակաչի,
բայց այսձևը
չգիտէ Չուբինով
2
)։
Հայերէնի
գաւառական
նշանակութիւնից
է թրք. ՀՀՀՏ՛ \֊\\Վ «մի
տեսակ
վայրի մանանեխ», որ չկայ բառա­
րաններում,
բայց գործածուած է Կամ ուսի
թրք. թրգմ. Բ. 320, տող 27։
ԿԱԿԱԻԻԼ
«
խւաչափայտ
րոյսր. լտ.
բ Յ Շ Օ
Ո13#
Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 1258։
ԳԻՌ, — նոյն է
կակափլ
Երզ. «մի տեսակ
ուտելի
վայրի բանջար»։ Սրա հետ նոյն է
երևում՝
ԿԱԿԱԻԻԿ
«
մի տեսակ
անծանօթ
բոյս»
Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 1259,
ԿԱԿԵԼ
կամ
ԿԵԿԵԼ
«
կաթոգնիլ,
կողկո­
ղիլ», ունի միայն Բառ. երեմ, էջ 153և 160,
(
եթե չէ վրիպակ
գրչութիւն՝ փխ.
կղկղել.
տե՛ս
կղել
բառի
տակ)։
՛
ԿԱԿԺԻՐԱԿ
«
մի տեսակ ներկատու
բոյս
է. ասպուր, լտ.
ԸՅքհէՅքՈԱՏ է աշէ օ Ո Ա Տ Լ »
Բժշ. որ և գրուած է
կակծիրակ, կակսիրակ,
կասկիրսւկ, ծակժիրակ, կասկրակ, ոա կօփ֊
րսւկ
և
ոասկիրակ։
֊
Իրանեան
փոխառութիւն
է. ենթադրում
է պհլ.
*1
<Յ1
<2
ՄՅ1<
ձևը, որի ժառանգն է պրս.
0 ֊
> յ 1 ք
1
<32ՄՅ
կամ կրճատ
Ճ
՜
Ճ7.ՈՂ
«
ասպուր»
հոմանիշը։
Իրանեան բառը բար­
դուած պէտք է լինի
Կ Յ Ա
և
2
ՄՅ1<
բառերից,
հմմտ. պրս. ՀՀ ՝ճձ՝ճ (որից թրք–
1
է(€եւ1ք)
«
ծոթրին»,
Տ՝^
1
<Յև՜ԱՈ1
«
ծոթ­
րին»,
1
<Յ1
\1\՚
ՅՈ
«
ասպուր», օ
յՄՅ
«
ասպուր»,
օ^յ՜յ
2
^ 3
կամ
օ ^ յ յ 2 ^ 3
«
մի տեսակ չաման, տճկ. քիմյօն»։ Պարս­
կերէնի
յ1քՅ
և
2
Մ Յ
ձևերի պատճառով է որ
հայերէնի մէջ էլ գտնում ենք
կակժիրակ,
կակնիրակ
ևն։
Բ~ռարաններր մեկնած
էին այս բա–
ռր շատ զանազան
ձևերով.
ինչպէս
«
կասիա, խաչափայտ, ասպուրի
հունդ,
խիարշամ՛պա,
սալիխա
ևն»։
Առաջին
անգամ նորայր. Բազմ. 1905, 227 հա­
մեմատելով
պրս.
ք ե աժիյր է
ձևի հետ՝
դրաւ «ասպուր,
Շ31"էՒւՅՈ1&.»,
որից յե­
տոյ
նոյնր
Արթինեան,
Տունկերը էջ
3
—
7
և Ածաշնչի տունկերը, էջ 75։
ԳԻՌ. — Վն.
կաննրակ,
Մկ.
կանջոոկ,
Մշ.
կանջարաղ։
ԿԱԿԻԱ
տե՛ս Ախախիա,
՚
ԿԱԿԻԿԱՅ
«
մի տեսակ գեղ է. աղի ծա.
ղիկ». մէկ անգամ
ունի Մխ. բժշ. 74, որ
Տշ՝ւձշ\ § 208 ճշտիւ
նոյնացնում է արաբ.
^ յ լ յ ք օ ^ յ շսհՐՅէ-31-աԱ
1
;,
յն. օճհզ &՝>Խձ
լտ.
ք1ՕՏ ՏՁ1
1
Տ
բառերին,
որոնք
նշանակում
են «անմաքուր սօդա» (բառացի
իմաստն է
«
աղի
ծաղիկ»)
։
–
Արաբ.
\
յք1$
բառն է, որի
ընթերցու­
մը չի նշանակում
Կամ ուս, թրք. թրգմ. Գ.
էջ 329 (իբր զ՜Տզկգ,
զշլզ\շլգյ,
զյ ս լ Ա տ ^
ևն)
և մեկնում է օշնանի նման մի խոտ է աղի,
որ ուղտր սիրում է ուտել, թրք. ձշ՚ԳՇ
ՕէՅ,
«
ուղտի խոտ», րստ
ԼշշԽւ
՜
Օ
(
քեսՈ13Տ ՇՅեւ1օ
Ն», որստ. լտ. տառադարձոլած է 0.\\2ւ)ճ\շ՚.
(
Այս
բոյսի մէկ ուրիշ տեսակը՝
0
ԱՈ13Տ
0
Ո6Ոէ31ւՏ Լ,
կոչւում է հյ.
կծւուկ,
ըստ Խ ֊
Ա&ւաՕԾ՚ե֊ի
Բուսաբանական
բառարանի,
էջ 73ա)։
Անշուշտ
հայ ձևր աղճատուած է
և պէտք է ուղղել
կակիլայ:
Ուղիղ մեկնեց Տշ\ձշ\
անդ։
ԿԱԿՈԻԼ
«
հոռմցի
ցորեան»
Ամիրտ. ունի
միայն
ՀԲուս. § 1264,
՛
ԿԱԿՈՒԼԱ
կամ
ՂԱՂ Ո ԻԼԷ
«
մի տեսակ
բոյս, լտ.
Շ Յ Ր Օ ՚ 3 1 1 1 0 Ո 1 Ա Ո
՜ 1
յ յ
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս. § 1265։
= Արաբ. ձՀձՀ
զ՜ՏզսԱՅ,
որից թրք.
էձձ–
ԳՅզԱւՅ,
գՅգսԽ.
աւելի հնից ենասոր. \\
ո Ո
ց
Գ3
§ս13,
ասուր.
ցՅՀ
|ս1ս.
բոլորն էլ նոյն
Fonds A.R.A.M