ԿԱԾԻՆ
«
գրիչ ». ունի
միայն Բառ. երեմ,
էջ 152, որից առնելով նաևՓԲ. այս բառից
է
կածնական
«
գրչագրական»
Մա գ. թղ. 120.
237.
նոյն է թւում նաև
կածել
կամ
կայծել
«
դրոշմել,
գծել,
գրել» Բառ. երեմ. էջ
153 — 4,
ԿԱԾՆԻԶԱք՝
«
կարմիր
կառաս».
այսպէս
ունի Բառ. երեմ, էջ 153։
ԿԱԿԱԶ, (ի
կամ
ի-ա
հլ. րստ ՆՀԲ, բայց
առանց
վկայութեան)
«
լեզուն ծանր,
ծան֊
րաիյօս, գժոլարախօս»
Սրճ. տապան. 397.
Վրդն. ել. Մարթին.
որից
կակազել
Խոր.
Վրդն. ել.
կակազոտ
Եփր. ել. էջ 139, 156.
Իրեն. հերձ. 114. Վրդն. ել. և Թուոց։
֊
Կրկնուած է
կազ
պարզական
արմատից,
որ առանձին աւանդուած
չէ։
ՆՀԲ թրք. պրս.
կէկէջ, քէքէչ։
Հիւնք.
յն.
7
.՝՚
ձ՝/.՝/՚Հ «կարապ»
բառից։
Գաւիթ֊
Բէկ, Բանաս. 1900, 28
կական, կանչել
ևն ձևերի հետ՝ հնխ.
§ 3 ,
§ Յ Ո
արմա֊
տից, Վերի ձևով Աճառ. ՀԱ 1899, 232։
Պատահական
նմանութիւն
ունին թրք–
1
<61<6,
.
Լ֊ձճ), գնչ.
1
<61<6Տ,
պրս. ճձ)
23–
ե ՅՈ
հոմ
անիշները։
ԳԻՌ.–Երև. Կր. Տփ.
կակազ,
Ալշ. Մշ.
կա–
զազ,
Ննխ.
զազազ,
բայական
ձևով՝ Ախց.
կակազէլ,
Վն.
կակըզել,
Կր.
կակրզէլ,
Ոզմ.
կակըզիլ,
Մկ.
կակազիլ.
սաստկականր՝
Արբ. Սչ.
գագզդալ,
Ննխ.
զագրզդըվիլ,
Ս
ւ–
գրգ
ո
ԴԴ
ա
ւ.
Դ
Վ–
Ե
Բ
և
–
ՆԲ–
ԿԳԿՓՊ՛
Մշ.
կնգրզդալ,
Սվ.
գազուզ-գուգոլզ
(
ա֊
նել),
Տիգ. ԳՂԳՂ
տ
Ն
ո
ՐԻ9
կզկզան
«
կա­
կազ»,
կզկզացնել
«
կմկմալ»։
—
Հմշ.
քէքէզ՝
փոխառեալ
է տեղական
թուրքերէն ից, որ
թւում է թէ իր հերթին ձևափոխուած է հյ.
կակազ
բառի
ազգեցութեամբ։
©ԿԱԿԱՆ (ի- ա
հիրստ ՆՀԲ, թէև առանց
վկայութեան)
«
ճիչ, լացի
ձայն, ողբ» Բ.
թագ. ժթ. 4. որից
կականել
Ողբ. ե. 13.
կականաբարձ
Ագաթ. Մանդ,
կականաւքն
Խոր. Պիտ.
կականաւոր
Մամբր.
մեծակական
ճ առրնտ
։
֊
Բնաձայն
բառ, կրկնուած
կան
արմա­
տից, որ առանձին չէ՛ գործածուած,
հմմտ.
ռուս.
ՐՅՐՅ Տ ա ե ,
սերբ.
§ 3 § 3 1 Ո , §3§3է1,
նսլ.
§ Ց § Յ Ա
,
§3§աէւ,
չեխ.
§3§3է1,
լեհ.
§ 3 § 3 ձ ,
Մ
ԲԳ–
§ 3
§ 6 Ո ,
§ 3 § 6 ա ,
գերմ.
§Յշ1<61՜Ո,
հոլլ.
§ 3
§ 6 1 6 Ո ,
լիթ.
§ 3 § 6 է 1 , § 3 § Ո 0 է 1 ,
§ 3 § 6 Ո է 1 ,
լեթթ,
§ 3 § | | է
ևն, որոնք նշանակում են «սա­
գի նման
ձայներ հանել»
(
Ըշ1՝ՈշԽ1ւ
290,
319
և
7
քՅԱէաՅՈՈ
74).
ուրիշ
լեզոլախմբե–
րից վրաց.
ղ՛ազ՛անի
«
աղմուկ»,
կականի,
կականեբա
«
գորտի կռկռոց, հալի կարկաչ»
շթակիկինեբա
«
մէկ անգամ
մայել» ևն։
Տէրվ. Նախալ, էջ 68 և 76 համարում
է կրկնուած
կան
արմատից, որ էջ 68
սանս,
1
<ՅՈ
«
հնչել»,
յն. •/.0.՝,0.՚.ա «շաչել»,
լտ.
03
Ո616
«
հնչել, երգել»
ձևերի հետ՝
հնխ.
1(311
արմատից է հանում, իսկ էջ
76
հնխ.
Տ Յ Ո
արմատից, որի վրայ տես
ծաղր
բառի տակ։
Հիւնք. յն.
–
Հ(07.՚յա;
Մառ.
3 8 0
X I X ,
155
իբր յաբեթական
ձև՝ կցում է վրաց.
ղ՛ազ՛անի
«
աղմուկ»
բառին
։
ԳԻՌ.–—Կայ Խտջ.
զա զ ան ալ
«
թխսմայր
հաւի կարկաչելը»,
զագանան
«
շատ կարկրն–
չող (հաւ)», Տր.
գազանէս
«
հաւի կարկաչ»,
որոնք նոյնպիսի
բնաձայն բառեր են։
ԿԱԿԱՆՍ
«
անխօնս».
ունի միայն Իառ. օ–
րեմ. էջ 153. ի նչ լինելը յայտնի չէ։
©ԿԱԿԱՉ
«
ջրերի
կարկաչահոս
տեղ)»
Եպիփ. բարոյ. (հրտր. Մառ,
Փ«310յ10Ո>,
էջ
29 «
Ի բարձու աւանւդակի և ի կակաջս և ի
քարանձաւս և ի կատարս
լերանց»).
որից
կակաչել
«
աքլորի երգելր» Ոսկ. եվւես.806.
կակաչիւն
«
ճոլալը,
բղաւելր» Ոսկ. եփես.
833.
կակաչան
«
ճոլացող,
լացող,
բղալող»
Ոսկ. եբր. 479։
֊
Բնաձայն
բառ, որ ծագում է պարզ
կա
ձայնից
կրկնոլթեամ բ և
չ
ածանցականով,
հմմտ.
բաչել, թաչել, հաչել
և
պապաչել,
խախա չել։ —
Աճ.
Այս
մեկնութիւնս
հրատարակուած է
նախ ՀԱ 1899, 204 բ,
ԿԱԿԱՉ
կամ
ԿԱԿԱՋ
(
սեռ. ֊ի) «մի տե­
սակ կարմիր ծաղիկ, լտ.
էսԱբՅ,
տճկ.
լալէ»
.
առակ.
0
ՅՈ
11՜
Ա
,
Տէ. 6է^՚ա.
213
արմ ատ ր դր֊
նում է
կաչ,
որի հետ հմմտ. չեխ.
§ 3 –
ՇՇԿ. «յակինթ»։
Հիւնք. հանում է
կակազ
բառից։
ՀԲուս. § 1260
կարկաջել
բա.
1
Ի՞9
։
Մխ
Fonds A.R.A.M