ԿԱԼ
484
ԿԱԼ
ՍԳր. Ագաթ. Եզն.
ոխակալ
Եզեկ. իե.
12.
Եւագր.
ձերբակալ
ՍԳր. Ագաթ,
ձեռըն–
կալոլ
ՍԳր,
Ժուժկալ
ՍԳր. Բուզ. Սերեր.
խնամակալ
Եսթ. զ.
10.
Ա. տիմ. գ.
5.
Եզն.
Ագաթ. Ոսկ. ա.կոր.
խնկակալ
Ել. իե.
17,
լ.
1.
լուսակալ
Ել. լէ.
17,
ժառանգակալ
Բ.
թագ. ժ\դ.
7.
Մծբ.
բերդակալ
Բուզ.
բռնա­
կալ
Եւս. քր.
երկրակալ
Ագաթ,
դիմակալ
Ա. մակ. ե.
40,
ժգ.
29.
ժամակալ
Բ.
մկ.
ժբ.
7.
Բուզ.
երախակալ
Դատ. գ.
22.
ինք ­
նակալ
Ագաթ. Եւս.քր.
թագակալ
Ագաթ.
գործակալ
ՍԳր,
դարանակալ
ՍԳր.
դարգճա­
կալ
Կոչ.
դիակալ
Ոսկ. մտթ.
դարշունակալ
Մծբ.
ետեդակալ
Ա. եզր. գ.
2.
Երեմ. իւր.
18.
Եզն.
ընկալուչ
Ոսկ. ես.և մ. ա.
4.
ուշա–
կալոլ
Ոսկ մ. բ.
28
են։ Այստեղ է պատկա­
նում նաև
կա՛
«
ա՛ռ, ա՛ռ քեզ» Ղկ. ժղ.
6,
7՝
իբր համառօտութիւն
կա լ
բառի, որ մին­
չև այսօր էլ գործածական
է
՚
էարարաղի
բարբառում։
նոր բառեր են՝
հերակալ, քե–
նեկալ, պատկերակալ, կալուածագիր, կա­
լուածատէր, կալանաւորել, կալուածական,
կալուածատիրութիւն, կաալածատիրական,
ընկալագիր, թերթակալ
ևն։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
§
5
Ա–9ւ–
ձևից, որի
հետ
հմմտ. յն.
Տք-քՕՕ^է^էՕ
«
ձեռքի մէջ դր֊
նել, յանձնել», լտ.
\
^Օ1Յ
«
ափ, բուռ»։
Հնիս՝
§
2
Ա6ւ–
աճած է պարզական
^
2
6
Ա–
«
կորանալ,
կոր
լինել» արմատից՝ \ աճականով։
Պարզ
արմատր
ցոյց են տալիս
զնգ.
§3՚\ք–, §3՝\^3–
«
ձեռք»,
§Ա–Ո301է1
«
հայթայթել»,
§30ՈՅ–
«
ձեռք բերուած
շահը»,
յն.
ՏքքԱ՛*)
«
գրաւ,
գրաւական»,
Տ–^Սօէ<օ
«
գրաւ տալ»,
ս^Օ-քԱՕւ;
«
առձեռն պատրաստ»,
լիթ.
§ՅԱՈԱ,
§31111
«
ձեռք բերել», լեթթ.
§ԱյԱ,
§11է
«
ձեռք գցել»,
իսկ
«
կորութեան»
գաղափարով
ունինք՝
յն
՜
Հաճօ
-
Հ «կորութիւն, խոռոչ», հիսլ.
1
ա13
«
գըն֊
գակ», մբգ.
1
ա16
«
փոս», սանս.
§Օ1Յ–
«
գըն֊
դակ» ևն
( \ \
^ 1 ճ 6
853,
8
օւՏՅՇզ
157, 211,
Բօէօւ-ո^ 1, 556, Տւ–ոօսա6ւ116է 1085,
վեր.
ջինս վստահ չէ լատին բառի
համեմատու­
թյան վրա
յ։
Տօէէահ.
2
Ը ա
1850, 356
կալանք
համեմատ
ում է սանս.
1
<ՅքՅ
ձևի հետ։
յ՜ԱՏէւ,
26
Ո(1տք>.
102
զնգ.
ք՚3է&ք8
«
բանտ»
Ջեք. 5,140
սանս.
1
ՀՅՐՅ։ 6 ս
§ § 6
1
Հ2
32, 56
յն.
Օ.Ճ1օ՝/.գ
%1
«
բռնոլիլ» բա­
յի հետ, որ ծագում է
քօէ/,–
արմատից։
աւա
ա շ ա
5, 267,
Ի\շու&է ատւ
8, 290
և
Ը
֊
ձշէՏՇՈ
ՒՀ2
38, 203
համե­
մատում են լիթ.
Օ՜ՅԱԱ
«
կարողանալ»
բառի հետ. իմաստի
զարգացման հա֊
մար
հմմտ. յն. կյ<) և սանս.
ՏՅՒ1316,
գոթ.
ՒւՅեՅՈ
և լատ.
ՕՅթա,
լատ.
ՒւՅ–
ե
&
Օ
և հին
իռլ.
§Յե31Ո1,
հսլ.
յւ1ՈՅՈ11.
նաև
հյ,
ձերբակալ, կալուած
և յն.
քտ**Ո1
«
ունել, բռնել»,
հիռլ.
ք13ւէհ,
հսլ.
\ ՚ 1
Յ Տ
1 1 ,
գոթ.
^ Յ
1
Ժ Յ Ո ։
Սրանց հա­
կառակ են
Ի\շւ
\1
շէ,
Տտգատտ6 102
և
Լւձ
-
Ո,
ձառ.
Տէսճ.
Էջ 125։
Հիւնք. պրս.
քէլէնտէր
«
կոճղ կամ կոճեղք՝
յորս
պնդեն զոտս բանտելոց» և տճկ.
քէլէպ–
&
է։ Տշհ6քէ61օաւէշ 8 6
28, 302
և
29,
48
սանս.
1
օ13է6
«
վարել,
բռնել» բա­
ռի ցեղակից։
Վերի մեկնութիւնը
տուաւ
նախ
ԱձշՈ,
ձՈՈ. Տէ. §
86։
1
ՀՁՐՏէ,
Յու­
շարձան
404
սումեր.
§ Յ
1
«
ունենալ»,
420
թթր.
գ31՚,
զօէ, զօ\ «թև», չաղաթ.
Հ\0\
«
թև, ձեռք»,
գօ1131ՈՅզ
«
բռնել»,
429
թթր.
ույգուր. չաղաթ. օսմ.
31–1
ՈՅգ
«
առնել»։
ԲշքՏՏՕՈ,
661
է1՚. /
538
(
տե՛ս
601
ՏՅՇգ
1104)
հյ. կա^ՀԼհնխ.
§–°1ս
ձևից, պարզ արմատը
§
2
օ1,
որից և իռլ,
§ւ\
«
ձեռք», հբգ.
&
Աա
.
Ձ,
1
<1օՅ
«
ճանկ»։
Մառ
3 6 0
22, 77
հյ.
կուռն /, կարել
բառերի հետ՝ կցում
Է
վրաց.
ներսւյ,
իկավա
«
բռնել», ափխազ.
ա կ ր ա
«
բըռ֊
նել», երկրորդ
սիւնակին.տլլ
՚
ը1
«
ձե՞ռք»
և
վրաց,
խելի,
լագ.
խե
«
ձեռք» բառե­
րին՝ իբր յաբեթական
արմատէ։
նոյն
ա.»,
թ.
1911,
էջ
469
վրաց.
խելի
«
ձեռք»,
ա ա
1920, 134
և
%3.
»
Ոա.
I
228
բասկ.
31
«
ձեռք», լա զ.
խա
«
ճիւղ»
ևն։
Նոյն
3 6 0
1924, 187
կալնում =
բասք.
1
ւ31
«
ուժ»։
ԳԻՌ.-Ակն.
գալլէլ
«
ունենալ,
ձեռք բերել,
ստանալ», Տփ.
կալնիլ
«
առնել»
(
օր.
հոտ
կալնիլ),
Ագլ.
վ ի ր կափլ
«
վերցնել,
առնել»,
Հճ.
գալյյնել
«
վերցնել տանիլ», Արբ–
գալլալ
«
ունենալ»
(
օր.
յորի՞ գաւակ չես կալլար),
Ջթ.
գալնէլ
«
հաւաքել,
վերցնել».—բայց
Fonds A.R.A.M