ԿԱԹ
483
ԿԱԼ
տուել է նախ
"
կադսայ,
ուր
դ
ձայնը ազ–
ղոլելով
յաջորդ
ս֊ից՝
վերաձոլած
է խու­
լի։—Հիւբշ.
306։
Ուղիղ
մեկնեց
Լտւ§.
ճոՈ.
Տէսճ.
§ 1077։
Հիւնք.
յն. –ՀԱ֊ՂՈԱ «գոգաւոր
ամ ան»։
ԿԱԹՓԵԼ
«
չամիչը
մաքրել».
նորագիւտ
բառ, որ մէկ անգամ
գտնում եմ գործա֊
ծուած Մխ. բժշ.
147
«
Ա՛ռ սպիտակ
չամիչ
կաթփած
10
գրամ»։
ՏշւճտԼ
հրար. Մխ. հեք
413
ուղ­
ղում է
կտված
և էջ
104
թարգմանում
է
«
ՇՈէԽաէ,
կուտերբ
հանած»։
ԿԱԺ.
անծանօթ և անստոյգ բառ, որ գըտ֊
ն բլում Է միայն նորագիւտ
գլխակաժ
բարդի
մ Էշ. այս բառր մէկ անգամ գործածում է
Պիսիղ. վեցօր. տող
481
«
Այլ
կենցաղոյս
գլխակաժ վշտ ա զն ութիւն ք» = յն.
6.
ՃՃ՛
0»
՝1
.՝
լ9
Ա
՝
Լ
Թ
1
՚
էս
1
ՏՏք»ք<յէ–0Տ1Հ
«
կեանքի
թշուառ
հան գամ անքն երբ», ուր
գլխակաժ
բառի
համապատասխանն
է
1
էՏ\ւէյչնՕ<;
«
աղքատ,
թշուառ»։
՝
ԿԱԺ
տե՛ս Կասկած։
ԿԱԼ, ո
հլ. (յետնաբար նաև սեռ. ֊ի) «ցո­
րեն
կամնելու տեղ.
2.
որաների
բարդոց»
ՍԳր. Մծբ. «լուսնի կամ արևի շուրջը բակ»
Արիստ. աշխ. (այս իմաստով
թբգմ. յն.
0.)*
Ա);
բառից, որ ունի սոյն երկու նշանա­
կութիւնն երր), որից
կալորայ
«
կալեր» Ա.
թագ, իգ.
1.
կալոտի
«
կալ
քաշող» ՍԳր.
կալատեղ
Վստկ.
կալապետ
նար. յովէդ.—
կալոտի
բառի վերջի մասը տես
տի
«
կա­
պել» ձևի տակ։
նՀԲ
լծ. յն. ճ
՝
ա՝՛,
Թւօ;,
վրաց.
կա–
լօ։ Բւշէ6է
2, 1-5
սանս.
1
<
Ո
31
Յ
«
կալ»,
պրս.
ԱՁ11ՃՁՈ
«
ոտնակոխ
անել,
ցրոլել,
կոտրատել».
(
բայց այս բառը
նշա­
նակում է «պարտիլ ի մարտի»)։
Հիւնք.
յն.
ՏՃ(Տ)Հ բառից։
Ի\ս\\^,
ճւ՜ւՈՇՈ. V I ,
էջ
3
կցում է նոյնպէս սանս.
1
<ՈՅ1Յ
«
կալ» բառին, որ մերժում է Հիւբշ.
457,
որովհետև
հյ.
կ
և սնս.
իրար չեն
համ ասլ ա տա ոխանում
։
20
^0.
59, 707
և
8 8 28, 302
յն. աճա
«
հիւղ, բոյն», սանս.
ևս13)՚3
«
բոյն»,
հպրոլս.
Ը Յ Խ Ո Շ
«
կալ»
բառերի
հետ։
Բ60՚6քՏ6Ո,
նպաստ
15
մերժելով
յն.
*
օՕ.(.Ա և սանս.
1
<
ՈՅ
1
Յ
ձևերը,
ուզում
-
Կ0
ե
ւ Գ
կալնում, կալայ
բային։
ԳԻՌ.֊Ալշ. Ախց. Գոր.
Երև.
Ղրբ– Կր
Մկ. Մշ. Մրղ. Շմ. Ոզմ.
Սլմ. Վն. Տփ.
կալ,
Ակն. Ասլ. Խրբ. Հմշ. ննխ. Սեբ.
գալ,
Տիգ.
գալ,
Զթ.
գօլ, գոլ,
Հճ.
գօլ,
Ագլ.
կօյլ,
Ավեդ.
գուլ։
նոր բառեր են՝
կալաթի, կալանաց, կա­
լաձև., կալամաս
կամ
կալմաս
(
Վն.
կալա­
մաս տ,
Մրղ.
կալա մա ծ) , կալամօտ, կալա–
մէջ, կալաչափ, կալապան, կա լա ցեխ, կա­
յաւ ել, կալաքաշ, կալաք՛աշել, կալմուխ, կա­
լեկ,
կալմաղ, կալոց, կալուկ, կալուկուտ,
կալար, կալաւոլրդ, կալթակ, կալակորկոտ,
կալատակ, կալատէր, կալնորդ, կալատիդ
(
հյց.
կալոտիս
ձևից), իսկ
կալսել
կազ­
մուած է
կալ
և
կասուլ
ձևերի
միութեամբ։
ՓՈԽ. —Վրաց.
յ;>–ոո կալո
«
կալ»,
ձ֊Տ2
ո
~
շծծ կալոեբա
«
կամնել, կալսել»,
–
Զձ~–Հ2
ո
ՅՁ
մեկալովե
«
կամնող,
կալսող»,
յտշոՅտհօ
կալմախի, ^––ո-Յձհր-օծ կ ալմախոբա
«
յօգուտ
վանքի
ցորեն հաւաքելր»
(
Չուբինով
2
590).
վերջի
երկու
բառերը
յառաջանոլմ են
հյ.
կալմաս
բառից և ըստ իր յառաջա­
ցած են վրաց. օ
խ
և
և ս
տառաձևերի
շփոթմամբ, րստ այսմ
ուղղելի են ձ~ՀՏ~
3.
ևօ կալմասի,
^օ–ոՅ՝ե––ձօ կալմասոօա,
ինչպէս
ցոյց է տալիս նաև
և-յ-յշոՅյևր՜ յօ
սակալմասոդ
«
վանքի համար ցորեն և գի­
նի հաւաքելու»
(
Չուբինով
2
1076).
—
թուշ.
ձ-՜Հո
կալո
«
կալ»։
–(–
ԿԱԼ
«
բռնելու
գործողութիւնը»,
արմատ
առանձին անգործածական,
"
րից ձևացած
են
կալալ
«
բռնել, տիրել» Ցուդթ. դ. 6. Ա֊
ղաթ. յետնաբար
կալնուլ
կամ
կալլոլլ
«
բրռ–
նել» Վրք.հց. Մագ. (ածանցներում
կալել.
ինչ.
կուսակալել
Եւս.
քր.
ակնկալել
Օր. լբ.
2
ևն).
ունիմ
և
րնդունիմ
բայերի
զանազան
ձևերր
(
ինչ.
կա՛լ, կալայ, կալեալ, րնկա՚լ,
ոնկալայ, ընկալեալ), կալանք
«
կապանք,
բռնուիլ
բանտարկուիլր»
ՍԳր.
կալակսւն
«
բանտարկեալ»
Ադաթ.
կալանաւոր
ՍԳր.
Կորիւն.
կալանաւորակապ
ԱԳր.
կալանել
«
ձերբակալել»
Մծբ.
կալևկապ
Բուղ. դ.
5.
Ոսկ. յհ. բ.
կալակառոյց
Ոսկ. յհ. ա.
6.
կա–
|ուած
ՍԳր. Եւս.
քր.
ակնակալութիւն
Fonds A.R.A.M