ԾՐԴ
470
ԾՖՈԻ
քել», 426 թրք.
Տ Յ Ո Ո Ձ 1 \
«
փաթաթել»։
ԳԻՌ.–Մշ. Ոզմ.
ծրար,
Ախց.
ծւ՝աւ՝էլ,
Ասլ. Ռ. ննխ. Սեբ.
ձրաւ՝,
Խրբ. Տիգ.
ձրաւ՝.
Ագլ. ծ^0V,
ծ ո ս ՚ ւ փլ ,
Արբ.
ձլաւ՝,
Հճ.
ձ ը ՝ յ օ յ ,
Զթ.
ձ օ յ օ յ , ձօ ա ւ ՝ ։
Հմմտ. նաև
ծւ՝աւփկ
Արբ.,
ծւ՝աւ–ոլկ
Մշ.,
ծւ՝աւ–ոց
Զթ–>
ծւ՝աւ՝ոցիկ
Կր.,
ծ ո սրնո ց
Ակն։
ԾՐԴԻ
տե՛ս
Ցիրդ։
ԾՐԴԻԼ
«
աղտեղութեան
մ էշ
թաթախուիլ,
մալակոնուիլ»
Երեմ. բ. 22. Մանդ. նար. էջ
3,
էմր. սղ. որից
ծուեալ
«
կեղտոտ»
Մառ.
թղ. 237,
նՀԲ դնում է
ծիրտ
բառից։
ԳԻՌ.—նՀԲ, ինչպէս նաև Մասեաց
աղալ֊
նի 1864, էջ 123 այս բառից են դնում Պլ.
ձթոիլ,
որ սակայն նշանակում է «իւղր հնա­
նալով կծուիլ». — ՓԲ գրում է
ձթոիլ, գթւփլ,
ա & Տ
Տ
էջ 61
ձթոիլ, ծթոնիլ։
ԾՐՈՐԻԼ
«
նեխիլ,
հոտիլ, ապականիլ» Կե
չառ. աղէքս. 190։
նՀԲ
նոյն է համարում
տրորիլ
բառի
հետ։
ԾՐՈԻՆՔ
տե ս Ծունգ։
*
Ծ0
կամ
ԾՕԼԱ
«
ա՛յ տղայ, ո՜վ դու» Հա­
րական կոչական
ձայնարկութիւն).
ունին
Մ ագ. քեր. 242և Երզն. քեր. ( ծօլա՝ արա­
կան, քալա՝ իգական, զաւակ՝ չէզոք),
իբր
նախատական
կոչական
ունի
Երզն. մտթ.
115
«
Յորժամ սաստեմ ք ծառայից և կամ
վատթար արանց, ստգտանօք ասեմք թէ ա՛յ
դու ծօլայ, քեզ ասեմ»։
֊
Վրաց,
^ " 32 " ° ձուլի
«
տղայ, մանչ, որ­
դի» բառից։
Հայերէնի
մէջ ունինք մի քանի
այսպիսի
ձա յն ա րկո ւթիւնն ե ր, որոնք
կրճա֊
տուած են գոյականներից,
ինչ.
քա՛
(
որ յա֊
ռաջանում է վրաց.
^օյոյօ քալի,
ինգ. ^–ՀՏԸ
քալ,
լագ.
քալ, քալէ
«
աղջիկ» բառից),
ա ՚ –
տա, ա՛րա
(
որ կրճատուած
(
ա յ տւլայ
ձե–
ւից),
Խ.
տ օ ՚ լ ա
«
ա՛յ
տղայ» (\
ա
՝
~ «տղայ»
բառից),
Զթ. \
ա
>
ա
(
կրճատուած
լաւօ
«
տը֊
րայ»
բառից)։
նման
համառօտութիւններ
եան նաև մեր շրջակայ
լեզուների
մէջ. ինչ.
Վրաց. ի
ք
ա
՚
«
ա՛յ աղջիկ, քա՚», տճկ.
օ 1
ՁՈ,
Ա
1
ՅՈ
«
տօ՛, ծօ՛» (կրճատուած
0"
ք13Ո
«
մանչ,
տղայ» բառից),
արև. թրք.
Յ Ճ Յ
«
ա՛յ
տղայ»
(
որ կրճատուած
Է &\/
^ Յ Ճ Յ ՛
ձևից)։
նՀԲ համ եմ ատում Է իտալ.
քեօ՚,
չնօ՛
և թրք.
ուլան, օ ՚ ղ լ ա ն
բառերի
հետ։
Տէրվ. նախալ. 120 գրում է
ծո
և հա­
մարում է թէ նախապէս
նշան ակում էր
«
ղու», այսպէս նաև
քա.
երկուսն
էլ
կցում
է սանս.
հ^ՅքՈ,
զնդ. ձ\ձ,
Ժ՜ԱքՈ,
պրս.
էս,
յն. ".՛Հ
յ՛յ,
հյ.
դու
ևն բառե­
րին, իբր
հնխ.
էս
ձևից։
Կրօնամոլ
յոյների կարկատած
առասպելն է դնել
բառս
յն.
^(007
«
անասուն» բառից (տե ս
Մրմրեան, Մասն. պտմ. հայ մեծատ.
Պօլիս 1910, էջ 12)։ Ուղիղ մեկնեց Ա–
ղոնց, Արուեստ
Գիոն. քեր. 242։ Պա­
տահական
նմանութիւն
ունին վրաց.
ձէ
«
որդի», գնչ.
ձ3\՚0, ՇՕ
«
տղայ», աֆղան.
(1206, (
յ 2 3 1
«
տղայ,
որդի»։
ԳԻՌ.–Ախց. Կր.
ծօ,
Արբ.
Զթ–
Հմշ. Պլ.
Սեբ. Սչ. Տիգ.
ձօ,
Զմ.
Խրբ.
ձա,
Ռ.
ձէ,
Խր.
ննխ.
քւաձէ՛
(
այսինքն
հա ՚ ծ է ,
ինչպէս
կայ
հ ա ք ա ՚ Հ ո ա ՚ ք ա .
գիլզերում կայնաև
ձօ՛
ձե­
ւք). Ասլ.
ձի ւ, ձէօ՛։
Բոլորն էլ գործածւում
են արական սեռի երախաներ կամ հասարակ
մարդիկ
կանչելու
համար, իսկ Վն. աւելի
այրն է իր կնոջ համար
գործածում։
Իբր
ձա(նարկոլթիւն՝
չունի յոգնակի,
բայց ննխ.
ասւում է «հածէնե՚ր,
արեցէք»։ Կայնաև
ծօ–
լաքա, քաուծօլա
«
որձ և էգ,
հշւ՜ՈւՅբհւ՚Օ֊Աէշ»
ձևր՝ րստ Խալաթեան,
ծրագ. ազգագր.
էջ 23։
ՓՈԽ. — Պօլսոլմ
հայ տղոց կանչելու
հա­
մար թուբքեբր գործածում
են
20,
իսկ
յոյնե֊
ՐԸ
յՕ.
Բայց
երկուսն
էլ գրեթէ անարգա֊
բար, ինչպէս է նաև հայոց մէջ
ծօ ։
ԾՕԾ
«
փուշ»,
ունի միայն
Բառ. երեմ, էջ
151։
Սրա հետ նոյն է րստ Ս. Մով սի սեան
(
նամակ
1929
օգոստ. 28) Բլ.
դոնծօծ
«
մի
տեսակ փուշ ռետինէ գնգակի նման, որ գիւ֊
ղացիք դաշտում աշխատելիս փարչի
բերանն
են գնում՝ իբր կա վւ արի չ». թուի
գոնգ
«
կլոր»
+՝ծօծ։
ԾՖՈԻԼ
«
կրօնաւորի
գլխանոց»,
նորագիւտ
բառ, որ երկու անգամ գտնում եմ գործած­
ուած Տաթև. ամ. 175 և 704
«
Մոնոզոնն
ու­
նի... նախ քուսիթայն ի գլուխն, որ է ծր–
ֆուլն»։
Fonds A.R.A.M