ԾԻԾ
4 5 0
ԾԻԾ
հոմ անիշներին։
Թիրեաքեան,
Հայ֊ե–
րան. ուսումն. 157
ցից;, ցցել
բառերի
Հետ
լծորդ է համարում։ — Միւսներր
տե՛ս
ծուծ։
+ԾԻԾ ԱՂ
տե՛ս Ծաղր։
ՆՀԲ
ծաղիկ
բառից։ ^ՃՈա\,
Տէ.
եկա.
186
բրըտ.
^հօՁՐշւՈ
«
ծիծաղիր
բայի
հետ։
Հիւնք.
ծիծաոն
բառից։
ԲՅէաեճ–
Տ ճ / ,
192
դնում է կրկնուած
ծաղ
արմատից։ Տես նաև
ծաղր
բառի տակ։
Պատահական
նմանութիւն
ունին վրաց.
ցածիննբա, սիծինի, սիծիլի,
ինգիլ.
գա–
ծինեբայ,
մինդ,
ծիցա,
լազ.
օձիցինոլ
«
ծիծաղիր),
որոնց արմատն է
ծին, ծիլ,
ծից։
ԳԻՌ.֊Ախց. Երև. Տփ.
ծիծաղ,
Շմ. Ջղ.
ծծաղ,
Ղրբ.
ծէ՚ծաղ,
Սչ.
ձձաղ,
Ննխ.
ձձաղ
«
չէն, ուրախ (մարդոց
համար է ասւում))),
Հճ.
ձիձօղ,
Ագլ.
ծա՚յծաղ. —
բայական ձե֊
ւով՝ Տփ.
ծիծաղիլ,
Ախց.
ծիծաղէլ,
Հճ.
ձի–
ձաղել,
Հմշ.
ձիձաղուշ,
Ալշ. Մշ.
ձիձղալ,
Շմ.
ծծաղիլ,
Ագլ.
ծծյո՚ղիլ,
Ղրբ.
ծծա՚ղէլ,
Սեբ.
ձձաղիլ,
Սչ.
ձձաղհլ,
Զթ՛
ձձաղըլ
կամ
ձղաղըլ,
Մկ. Ռզմ, Վն.
ծծղալ,
Խրբ.
ձձղալ,
Տիգ.
ձձղալ,
Դվ. Մրղ. Նբ. Սլմ.
ծղդալ ( <
*
ձղղալ
ՀԼ
ծծղալ).
հետաքրքր՛ական է Ալքս.
Ախց.
քրւքըցըիւաալՀք մծ ի ծ աղ( ո տ )իլ։
Գա­
ւառականներէ մեծ մասր ծագում է
ծծաղ
ձևից, որ յառաջացել է
ի
ձայնաւորի ան­
կումով։ Նոր բառեր են
ծիծաղաման, ծիծա–
ոատեղ, ծիծաղկտալ, ծիծաղկտուն, ծիծաղո–
տել, ծիծղրտալ
(
արտասանւում
է Խրբ.
ձըձ–
ղո ր դ ՚ ա լ
«
եղանակը
զուարթ ու պայծառ
լիներ),
+՚ԾԻԾԱՌՆ ն
հլ.
(–
ոան, ֊ ո ո ւ ն ք , ֊ ո ա ն ց )
«
ծիծեռնակ
թռչունը)) Ես.լը. 14, Երեմ. ը.
7.
Բարուք
զ. 21 Փիի
ա
Ա
ա
ր.
«
սոխակ»
Նիւս. երգ.«մի համաստեղութեան
անուն»
ԱԲ. ասւում է նաև
ծիծնոն, ն
հլ.
ք-ծոան,
-
ծոունք, ֊ ծ ո ա ն ց ^
«
ծիծեռնակ»
Եզն. Եղիշ.
Սարդ, «սոխակ»
Ժմ. յն. որից
ծիծաոնոլկ
«
սոխակ»
Փիլ. այլաբ. և լիւս.
«
ծիծեռնակ»
Նիւս. երգ. Բժշ.— ԱԲ ունի նաև
ծիծնաոն
ձե֊
ւը։ Նոր գրականում
րնդունուած է գլխա­
ւորապէս
ծիծնոնակ,
բ
ա
յց գործածական են
նսև
ծիծեո, ծիծաո
ձևերր։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝
կրկնուած
հնխ.
§՚31՚–
արմատից։
(
Կրկնութեան
ձևի համար հմմտ.
ծաղր
և
ծ ի ծ աղ) ։
Հնխ.
§՚31՜–
արմատի
միւս
ժառանգորդներն
են օսս.
23
ք
«
երգ»,
231՚
|Ո,
231՜
ԱՈ
«
երգել»,
յն.
ք
^ՕԱ^.
դոր.
ք5նս;
«
ձայն, բարբառ,
լեզու»,,
ՀքՀյԱԱ) «հնչեց­
նել, երգել,
փառաբանել, և յատկապէս՝
թռչունների
երգելու մէջ մրցելը», լտ,
§31՛–
1
՜
ա
«
թռչունների
ճռուողելր, գորտի կռկռալը,
մարդոց շաղփաղփելը, փսփսար,
§ՅՈ
՚
ս 1 ս Տ
«
ճռուողող
(
թռչունի),
կարկաչուն
(
գետ),
քաղցրահնչիւն
(
քնար), շատախօս
(
մարդ)»,
հիռլ, քտւ՚ՄՈւ, ԱԱԱ,
կիմր.
§31՜Ո1,
§ Յ Ա ^
«
ճիչ,
աղաղաւկ», հբգ.
հսաքս.
1
<31՜1Ո
«
գան­
գատ», գոթ.
ՃՅՐՅ,
անգսք.
063
Ո1
«
հոգս»,
նորվ. գա.
1
<31՜քՅ
«
հափ
կչկչալը»
(\\/՚
Յ
1
Ժ6
334,
ՑօւտՅշզ 146, ԲօԽո՜ւ^ 1, 537, Տաօսէ–
Ւ\ճ\\ճ
3 9 4 ) ։
Տաթևացի,
Հարց. 220, Ինճիճե ան
Հնախ. Գ. 21 և
Շ3թ6116էէ1, ՃՈՈ6Ո13,
թրգմ. Արշալ. արրտ. 1842, էջ 108 հա­
մարում են բնաձայն բառ։
8
օէէւշհ.
Խ\–
ՇՅ 67,9 8
և
Լ Յ § . Ս ւ
՚
§ 6 Տ
< ; հ . 7 7 5
պրս.
231
ւ1, 23քԱ
«
տզրուկ» բառի հետ՝ սխալ­
մամբ լատ.
հՄԱՈճօ
«
ծիծառն»
նշանա­
կութիւնը լտ.
հ ւ ա ճ օ
«
տզրուկ»
նշանա­
կութեան հետ շփոթելով։
Ի\ս\\շՀ
Տ\\^–
ա
8 8 ( 1 8 7 7 ) ,
էջ 14 յն.
՝/
տ)ւնա
և
լտ.
հ ւ ա ո ճ օ
հոմ անիշների հետ;
Նոյն­
պէս է նաև Տէրվ. Նախալ. էջ 82։ Հիւնք.
ծիածան
բառից։
7
օՈ13ՏՇհ61<, Օւ6
ՅԱ.
71
Մ31
<6ք
I I . 2 5
թրակ. Հ0Հռա՝պ
«
ծի֊
ծառնախոտ»
բառի
հետ։
Երեմեան,
Բազմ. 1897, 123 րստ
աւանդութեան
ծիծ աոնել
ձևից է հանում։
ԲՅէ ա եՅՈ^
ՀԱ 1908, էջ 315 լտ.
§ Յ ա օ
ձևի հետ,
որով
ինքն է լինում բառիս
առաջին
ուղիղ
մեկնիչը։
Նոյնը
յետոյ
աւելի
մանրամասն
Բ6է6քՏՏՕՈ
1\2 47, 287–
Պ ատահական
նմանութիւն
ունին թուշ.
ծիծաօ
«
ճպուռ», օսս.
ծիվ
«
ճնճղուկ»։
ԳԻՌ.–֊Ախց. Երև. Կր. Շմ.
ծիծէոնակ,
Ջթ.
ձիձէոնաց,
Մրղ.
ծի՛ծէոնակ, ծոնիկտ.
Սլմ.
ծիծնոնիկտ,
Մշ.
ծիձըոնաց.,
Ալշ.
ծիձըո–
նեց,
Տփ.
ծիծիրնակ,
Ջղ.
ծծնոնակ,
Ննխ.
ձձէոնիղ,
Գոր. Ղրբ–
ց ց է ՚ ^ն ա կ ,
Ագլ.
ց ց ւ ո ՚
ո
–
Fonds A.R.A.M