ԾԱՓ
451
ԳԻՌ.֊Ալշ. Ախց. Գոր. Երև. Կր.
Ղրբ–
Մկ.
Մշ. Ոզմ. Ջղ. Վն.
Տփ.
ծափ,
Խրբ.
ձ ՛ ա փ ,
Հմշ. Պլ. Ռ. Աեբ.
ձ ա փ ,
Ասլ,
ձ ա փ ,
ձա՛,
Տիգ.
օ,ափ,
ց ա փ ի գ ,
Ագլ.
ծ օ փ
«
ծափ»,
ծ օ փ տ օ լ
«
ծափ տալ»,
Զթ–
ձ օ փ , ձ ո փ ,
Հճ,
ձ օ փ ։
նոր
բառեր
են
ծ ա փ ե լ
(
^>Մշ.
ծ ա պ ե լ
«
ծափա­
հարել» ),
ծ ա փ ի կ , ծ ա փ ա ն
տ ա լ ։
ՓՈԽ. ֊Ուտ.
Ը Յ թ ՛
օծափ»,
Օ Յ Օ ՚ Ճ Տ Տ Ա Ո
(
ք
ծափահարել»։
ԾԱՓ.
«
պտուկ,
հողէ աման», միջին հյ.
բառ,
ըստ
Նորայր, Բառ. ֆր. 1207 բ, որ
՞
նից վկայոլած
չէ. սրանից են
ծափ,
ծ ա փ ­
ծափ
Աալաձ.,
ծ ա փ կ ո տ ր ո ւ կ
Ամիրտ. Բժշ.
ծ ի լ ծ ա փ
կամ
ծ ա փ ծ ի լ
Աալաձ, բոլորն էլ
բոյ֊
սի անուններ, որոնք այլուր կոչւում են
պո–~
տ ա կ կ ո տ ր ա կ , ա մ ա ն կ ո տ ր ո ւ կ ,
յիշում
է մի­
այն ՀԲուս. § 1180 — 1182 և § 1190։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Ախց. Մկ.
ծ ա փ ,
Մշ.
ծ ա փ կ ի կ
ևն,
ԾԵԹԵԻԵԹԵԼ
«
ցրթր փրթը՝ ցիցի փիցի խօ­
սիլ»
ճառրնտ։
–
Կրկնական
բառ
(
թերևս
բնաձայն),
որ
կազմուած
է պարզական
*
ծ ե թ
արմատից,
՛՛
մ մտ.
ս ե թ և ե թ ե լ ։
+ ԾԵԾ
«
գան, հարուած,
ծեծելը» Յհ.
գառն. Տաթև. ձմ. ճլբ. որից
ծ ե ծ ե լ
ՍԳր. Ա–
ոաթ. Ոսկ. Եւս. պամ. 90, 622.
ծեծած
«
վու­
շի ձարձրոլք,
փիլրիլզ»
Ես, ա, 31,
Ոսկ,
հռովմ. 303.
ք Ր ա ծ ե ծ
Ագաթ. Բուզ. Ոսկ.
գա­
ն ա ծ ե ծ
Զքր–
կթ–
թ ր ա ծ ե ծ
Յայսմ.
կարկտա­
ծ ե ծ
Վստկ.
ձ ի ւ ն ա ծ ե ծ
Պտմ. աղէքս.
ո զ ո ր ա –
ծ ե ծ
Ագաթ, կասկածելի
ձև է
ծեծածած
(
իմա՝
ծ ե ծ ա ծ
)
Կանոն։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.
§՚6§՚՜
արմատից.
հմմտ. սանս.
Հ֊ԱՀ
1&1
Ո Ո 1 ^ 1
յ՚Ձիէւ
«
կռուիլ»,
քքյ^" յ Ձ յ Զ
«
կռուիլ»,
նոլնը ռնգա­
կանով՝
ք ք ^ ք յՈՈյ,
քյ
>=ք/ր/ յՁՈյՑէւ
էկոուիլ».
Ուրիշ լեզուի մէջ պահուած
չէ բառս։
Հյ.
նոյն է և
ծ ա ն ծ ,
որ տե ս։
Հիւնք.
ծ ո ւ ծ
բառից։
Ուղիղ
մեկնեց
Շէֆտէլովից
8 8
28, 295,
ր ^ Տ է ,
Յու֊
շարձա ն 402, 403
սումեր, ձշ, ձ&ձշ
«
զարնել»,
414
մոնգոլ.
էօեՏւ
«
զարնել»,
թունգուզ. \օ\ճ\ «բաղխել»,
թրք. ՚ԷՕ
֊
Հ.–
Ո.&Ճ «գճիլ»,
06
ւ
<1յ
«
մուրճ», 429 թթր.
զձզՈՂձզ «կոփել»
բառերի
հետ։
Պա­
տահական
նմանութիւն
ունի արաբ, "յ^
2322
«
ապտակ
զարնել» (Կամուս, թրք.
թրգմ. Բ. 180),
ԳԻՌ.֊Ախց. Երև. Կր. Տփ.
ծ է ծ ,
Ալշ. Մշ.
ծեձ,
Աչ.
ձ ե ձ ,
Խրբ. Հմշ. Ննխ. Պ լ. Աեբ. Ռ.
Տիգ.
ձ է ձ ,
Ասլ.
ձ է ՝ ձ , ձ է զ ,
Սլմ.
ծ է ծ ե լ ,
Հճ.
ձ ի ձ ե լ ,
Զթ–
ձ ի ձ ի լ ։ —
Գ աւա
ռա կաններ ում
բառս
նշան ակում է նաև
«
կռիւ, պատե­
րազմ», այսպէս
ունին ի միջի այլոց՝ Արբ.
Եւղ. Չրս. Պ լ. ա(ս նշանակութեան
համար
հմմտ. վերր սանսկրիտ
ձևերր։ —Նոր բառեր
են
ծ ե ծ ա ծ
«
կորկոտ»,
ծ ե ծ ա ն
«
ծեծող»,
ծ ե ­
ք՛ իւ
«
պատերազմ»,
ծ ե ծ կ ո ւ ա ն
«
կռուարար»,
ծ ե ծ ա ն , ծ ե ծ ի կ , ծ ե ծ կ ա ն ք , ծ ե ծ կ ո ւ ի լ , ծ ե ծ վ ը –
սւիլ, ծ ե ծ կ ո փ ե լ , ծ ե ծ վ ո ա ե լ ,
ծ ե ծ ք ե լ ,
ծ ե ծ –
փ ւ ս յ տ , ծ ե ծ ք ա ր
ևն։
ՓՈԽ, — Վրաց,
ծ ե ծ ա
և
զանազան
նախամասնիկներով՝
ծ^ց^ծ ա ծ ե ծ ա ,
շ-՚^Օ^՝՛
գ ա ծ ե ծ ա ,
տօտ^շ^ծ
դ ա ծ ե ծ ա ,
՚
Յցօ՚շՇօ՛;)
շ ե ձ ե ն ձ ա
«
ծեծել
(
կանեփը),
ձաղկել
(
բուրդ
ևն)»,
ՏՕճ6ը6^ձ
դ ա ձ ե ձ վ ա
«
լոսել, ջարդել»,
"
Յշ^ց^Յ^
շ ե ձ ե ձ վ ա
«
ծեծել,
ճմլել,
ճնշել,
սեղմել»,
ձ ե ծ կ վ ա
«
կամնել»,
օյյէ)^;)
ձ ե ձ կ ա
«
ցորենը
ծեծելով կճեպից հանել»,
այս ի–
մաստների
համար հմմտ. Ծեծէր ցորեան ի
կալ. Դատ.
զ. 11. Եղիցի
զօրութիւն
նոցա
իբրև զծեծած
վշոյ. Ես. ա, 31 ևն։ Տե՛ս
նաև
ծ ա ն ծ
բառի տակ։
ԾԵԾԵՂԵՓՆ
կամ
ԾԵԾԵՂԻՆ
«
վանդակ»,
անստոյգ բառ.
ունի միայն
Բառ. երեմ, էջ
149։
ԾԵՂ
տե՛ս
Ծիլ։
+ ԾԵՐ,
ո
հլ. «ալևոր՝ պառաւած
մարդ»
ՍԳր. որից
ծ ե ր ա ն ա լ
ՍԳր. Ագաթ. Եւս. պտմ.
ծ ե ր ո ւ ն ի
Ծն. խդ. 27. Բ. մակ.
զ. 1, Եփր.
ելս
քր.
ծ ե ր ա կ ո յ տ
ՍԳր.
ծ ե ր ո յ թ
Աիր. զ. 18.
ծ ե ­
ր ո ւ թ ի ւ ն
ԱԳր.
ծ ե ր ա գ ո յ ն
Թուոց ժա. 16. Յոբ,
լբ. 4, 6.
ծ ե ր ո ւ ն ի
«
պառաւ»
Կիլրղ. ղկ.
դ ա ռ ­
ն ա ծ ե ր
ճառրնտ,
Վրք. հց.
չ ա ր ա ծ ե ր
նխ.
ղան. ճառրնտ. Վրք.
հց.
մ ի ջ ա ծ ե ր
Փիլ.
լին.
յ ե տ ն ա ծ ե ր
Սիր. խբ. 8.
շ ն ծ ե ր
ԱԲ.
ծ ե ­
ր ո ւ ն ա զ ա ր դ , ծ ե ր ա կ ո ւ տ ա կ ա ն
(
նոր
գրական
լեզուի մէջ միայն
գործածական)։
Fonds A.R.A.M