40
ԵՐԱ
Տէրվ. Նախալ. 63 համարում է հնա­
գոյն
"
երակս
«
պաշտպանութիւն»
ձևից և
համեմատելով
յն. ԽԼՀտւ՝» և սանս. 73ւ՝\\Տ
բառերի հետ՝ դնում է հնխ քճկտ ար­
մատից։ Մառ,
3 8 0 ,
5, 318
զնդ.
(43
Տ1ՈՅ
և պհլ.
Ճ Ձ Տ Ո
«
աջ» բառերին
ցեղակից,
Հիւնք.
երաշտ
բառից։
Վերի
ձևով է
մեկնում
ՒՀօթա
՚
ե,
թրգմ. Մշակ, 1914, թ.
122։
ԳԻՌ.— Մ՛),
–
երաշխավոր,
Պ լ.
յէրէշխավոր,
Ոզմ.
յէրրշխավուր
(
գրականից
փոխառեալ)։
ԵՐԱՇԽԷՊ
«
հարուածից կապտած
տեղը»
Սիր. իր. 21, «վիյտ, չարչարանք» Ռսկ. մտթ.
և հռովմ. 419, 422, «վշտակիր,
չարչարուած»
Տաղ. ։
ՆՀԲ
երաշխ
բառից։
^օրԼԱ՚հ,
թրգմ. Մը–
շակ, 1914, ^ 122 զնդ.
Ճ ^ Յ ^ Յ
«
ա֊
րագընթաց»,
պհլ.
&6
թ31<,
պրս.
Տ & Ե Յ
«
օձ, իժ» ձևերի հետ իրանեան
փոխ.։
*
ԵՐԱՇՏ, ի, ո, ու
հլ. (բոլորն էլ յետնա­
բար)
«
չորութիւն,
անձրևի
պակասութիւն»
Խոր. Կաղանկտ. Նիւս, բն., «չոր,
չորային»
Սիր. լբ. 26, «չոր, ցամաք
(
հող)» Վստկ.,
«
անթաց, չոռոգուած» Ռսկ. ես., որից՝
երաշ­
տութիւն
«
չորութիւն»
ՍԳր. «ծարաւ, պա­
պակ» Ոսկ. յհ, ա. 45,
երաշտահար
Թէոփ, խ.
մկ.,
երաշտանալ
«
չորանալ»
Եղիշ. Խոր.,
երաշտահաւ
«
մի տեսակ
թռչուն»
Վանսւկ,
հց. գրուած է նաև
երեշտ, երեշտութիւն
Վրդն.
լուս,
ճառընտ։
–
Պհլ.
*
քՅտէ
«
ցամաք, չոր» բառից, որ ս։֊
ւանղուած չէ, բայց կայ պրս.
ՀջլԱ
<Ոք617 –17,
1
ա տ
Լ"Ր
Ֆ
(
լգի
տ
է
ԳԳ)> "Րի երկ­
րորդ փոխաբերական
նշանակութիւնն է «հող,
ցամաք երկիր»
(
այս իմաստը գիտէ ԳԴ)։
Նկատելի է, որ «երկիր, հող» նշանակող թա­
ռերը ծագում են «չոր» նշանակող
բառերից,
այսպէս՝ լտ.
է6Ո՚3
«
երկիր,
հող» գալիս է
հնխ.
էտէՏ–
«
չորանալ» արմատից,
հիռլ.
է1Ր
«
երկիր»
գալիս է
ւՄ
«
չոր» բառից,
հյ.
ցա–
լքաք
«
հող» ծագում է նախաւոր «չոր»
նշա֊
նակութիւնից են։ Բայց հայերենի մէջ էլ
ե–
րաշտ
ունեցել է «հող»
նշան ա կ ո ւթի ։ն ր,
ինչ֊
պէս ցոյց է տալիս
Ղրբ.
րՐՈշտա՚ւլոԷտ < ե –
րաշտահոտ
«
անձրևր նոր սկսած
ժամանակ՝
հողի հոտր»։—Աճ,
ՆՀԲ իտալ.
ՅՏՕաէէօ
և հյ.
աշտուՏ։
Տէրվ.
ՃԱՅՈՈ.
75
և Նախալ. 57, 67, 84
հյ.
թարշամիլ, դորսովել, դերև,
սանս.
էՅւ՜Տ
«
ծարաւիլ, պապակիլ»,
յն.
էտրՇՅ՚^Ա),
լտ.
էօ1՚ք60<էօքՏ60
«
չորացնել»,
161
X3
«
ցամաք,
երկիր», գոթ.
ւհ31ՄՏյ
՚
Յռ
«
ծարաւիլ»
ձևերի հետ հնխ.
1
ց
ք
Տ
«
չո­
րանալ, ցամաքիլ» արմատից, րստ այ֊
սրմ
երաշտ < *թրաշ– տ ։
Նոյնն ունի նաև
8
Ա §§6 , Ցէւ՜ց.
13,
որ հայ բառր
հանում
Է հնխ.
էքՏէւ՜
նախաձևից, իբր սանս.
էքՏ^Ձէւ
«
ծարաւում Է», զնդ.
Լ
Ձ1՜–
ՏՈՅ
«
ծարաւ»,
յն.
էօճտէՕէ
«
չորա֊
ցում», անգսք.
Ժ^^՜տէ,
գերմ.
ձնՄՏէ,
հի֊
ռրլ.
է31՜է.
«
ծարաւ», լտ. \0Ո՜&0՛.– Հիւբշ.
442
անապահով
Է համարում այս մեկ֊
նա^կւնր, որովհետև կասկածելի
Է, որ
միևնոյն
հնխ.
էքՏ–
արմատր տայմի
կողմից
է - > ւՅ|–՚–>է1՜ՁՏ–>երԱ1շ–,
և
միւս
կողմից
էքՏ– > 13ՐՏ– > թաասմիլ։
Պատկանեան,
^316թ.
1, 15
պրս.
ՐՅՏէ
«
չոր» և Հիւնք. պրս.
քՅՏէ
«
հող», որով
առաջին
ուղիղ
մեկնիչներր
սրանք են
լինում։
ՕքՅՈ7Ո10Ոէ յՈ Տ Լ ,
20, 216
իբրև
բնիկ հայ՝ կցում
Է լիթ.
ւ1՜ճևտ2էս
«
ծա­
րաւիլ» բառին, ձայնական
յարաբերու֊
թեանց համար հմմտ.
վեշտասան։
Է)6ւ՜§,
տե՛ս
դաշտ
բառի տակ։
ԳԻՌ.
—
Ղրբ՛
արաշտ
«
երաշտ»,
չորութիւն»,
որից
որոշտա՚վոէտ
«
երաշտահոտ,
հողի հո­
տր՝ անձրևը նոր սկսած
ժամանակ»։
*
ԵՐԱՍԱՆ, ի-ա
հլ. «սանձ» Նար. կդ. 161,
որից՝
երասանակ
«
սանձ»
Նաւ. բ. 3. Ամբ. գ.
1.
Բաղ. «ղեկ»
Պիտ. ճառընտ.,
երասա­
նակակալ
(
գրուած նաև
երեսանակակալ, ե–
րեսնակակալ, երասանակրնկալ, երլսսխանա–
կրնկալ՝
Տիմոթ.
կուղ. Էջ 257) «կառա­
վար» Ոսկ. յհ. ա. 31, բ. 12 կամ կրՐ՜
ճատ՝
երասանակալ
(
գրուած նաև
երասնա–
կալ)
Նար.,
երասանակել
Փիլ. լին.,
աներա­
սանակ
«
անսանձ»
Սերեր.,
աներասան
Պրպմ. Նար.,
աներասանակս) րար
«
յանղգնօ֊
րէն» Պրպմ. էջ 181 ա,
ընդարձակերասա­
նակ
Ոսկ. մ. բ. 26,
կիրթերասան
Առ որս.,
դիւրերասան
«
հլու»
Նիւս. երգ. Նեղոս.,
դո–
Fonds A.R.A.M