34
ԵՐԱ
յն.
§ՏօՑՃ
՝
>(0,
կտր.
15
ք)7
.9
ն\
«
քնել» բ.Կ1֊
ռի հետ, իբր հնխ. ձաճհ– արմատից,
նշանակութեանց
տարբերութեան հա֊
մար հմմտ. սանս.
ՏՀքՁթՈՅ
«
քուն, ե–
րազ»։
նոյն
1
ք՝,
1, 456
դնում է հնիւ.
ճւ՜ճհ–
արմատից։
Հիւբշ. 147 յիշոլմ ե
մերժում է պրս. )\)
1՜
Ձ7.
«
գաղտնիք»,
նշանակութեան
տարբերութեան պատ­
ճառս վ։ Հիւնք.
երես
բառից։
Բտէւ
՜
սեՅՈ)՛,
Բանաս. 1902, 313 նոյն է Տէրվիշեանի
հետ։
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. 79
օ
՜
երԱիլ
բառն է»։
ԳԻՌ.֊–Երե. Մկ. Մրղ. Սլմ. Վն. Տփ.
Էրազ.
Մշ.
յէրագ,
Ոզմ. Սչ.
յ է ո ֊ դ
(
բայց Սչ.
էրձել
«
երագել»),
Ալշ. Ախց.
էւ՝ած,
Սեր.
յէրաձ,
Ակն. Խրբ. Ննխ. Պլ. Ռ.
էրաձ,
Ասլ.
էրաձ, է–
րազ,
Տիգ.
ԷՐՄւձ,
Ագլ. Ղրր– Շմ. Ջղ–
արագ,
Զթ.
իյօգ, իյօձ, իրոզ, իրոձ,
Հճ.
իյօզ,
Հմշ.
ներազ,
սեռ.
ն ե յզի ։—
նոր բառեր են՝
երազա–
կոիյ,
երազանար, երազգիրք, երազի, երազ–
նուվեր, երազոլիլ։
ՓՈԽ.֊–Ուտ.
Յք32
«
երազ»,
Յ.ք
ՅշՅետՍՈ
«
երազ
տեսնիլ»,
Ձ,1՝Ա2ձ)Հ.ձ\ «երազատես»։
ԵՐԱԶԳԱՅ,
ի
հլ, անստոյգ
նշանակութեամբ
բառ. երկու անգամ
ունի
Նար. տաղ. 479
«
Մինն
յէից զարմից յերազգայից,
համագոյ
շաւիղ ոտիցընթաց... ի խաչ բարձրանալ
դի­
տին առ հայր համբարձումն,
ամբարձ
յերա֊
մից
յերազգայից
վերասլացիկ
զարմաց­
մամբ»։
Թւում է թէ արմատր գտնւում է նաև
ԵրազգաաՐս
տեղական յատուկ անուան
մէջ։
ՆՀԲ յիշում է
երազգայից
կամ
յերազ­
գայից
(
ուղ.) ձևով և կապելով
յն.
էՏքՅՕ;
«
նուիրական,
սրբազան»
բառին,
մեկ­
նում է «սրբազան,
սրբերդենի,
երեք–
սրրբեան»։
Վերի ձևով ունի Աճառ. Հայ,
նոր բառեր
հին մատ. Ա. էջ 146։ Հ. Գր.
Սարգսեան, Բազմ. 1927, 106իբր «ե֊
բեք ազգ (իմա անձ) ունեցող»։
Ինչո՞ւ,
այս դէպքում
եր–
և ոչ
երր
կամ
եո։
ԵՐԱԺԻՇՏ
(
յետնաբար
ի, ի
-
ա
հլ.) «երգիչ
և կամնուաղող»
Փիլ. լին. «ն աւագ, երաժրշ֊
տութիւն» Սիր. իբ. 16. լե. 4, որից՝
երսւժոշ–
աական
Սիր. լե. 8. Յայտ. ժր. 22. Եղիշ.,
երաժշտապետ
Սհկ. կթ. արմաւ, ճառընտ.,
երաժշտակ
Փիլ. լիւս. Սահմ.,
աներաժիշտ
Փիլ.
երաժշտասէր
«
երաժշտութիւն
սիրող»
(
ե ո՛չ թէ «երաժիշտ
սիրող) (նոր
բառ)։
Հիւնք. պրս.
ֆէրաշթու
«
ծիծառ» բա֊
ռից։ Աճառ. Բանաս. 1899, 252
–
հշտ
դնում է մասնիկ (հմմտ.
նաժիշտի
և ար֊
մատր
երաժ–,
որ կցում է
երգ
բառին՝
գ և
ժ
ձայների
փոխանակութեամբ,
հմմտ.
ոյժ
և
աոոլյգ, տուգանք
և
տու­
ժել, արզ
և
արժել, բագ
և
բաժին։ ի|^–
ե 6 Ր § , ա1քտե.
2, 191
ի
Ր
–,
ն.
*
ւ–Ձյւ–տէՅ
ձևից, որի հետ կապում է սանս.
ւ՜Ձյ^՚Ձ–
է6
«
գրաւուիլ, հրապուրիլ,
սիրահարուիլ»,
պհլ.
քՅՈյՁ1<,
պրս.
(
Տ*) քՅՈյ
«
ցաւ», սր֊
րանց հետ նաև հյ.
երախտիք, ապե­
րախտ, պատարագ։
Նշանակութիւնր
անյարմար է և չի թոյլ տալիս այս
միա֊
ցումներր։
ԵՐԱԽքի-ա
հլ. լստ ՆՀԲ, թէև առանց վկա­
յութեան)
«
բերան»
Ա. մակ. թ. 55. Րսկ. ես,
որից՝
խստերախ
«
անսանձ (ձի)» Աարգ. ա.
պ. Լմբ. մատ. էջ 329, «խեռ,
անհլու
(
մարդ)»
Ագաթ. Եփր. աղ.,
բրտերախ
Ոսկ. յղ. սգ.,
փափկերախ
Պրս/մ. Մեկն, ղև.,
փրփրերախ
Յհ. իմ. պաւլ.,
երախանք
«
բերան կամ շրր–
թունք» Մագ.թղ. 136,
երախակալ
«
սուրի
կոթ» Դատ. գ. 22,
երախաձգութիւն
«
սանձով
ձիու բերանր թօթուելը»
Պիտ.,
հրախնան
«
ա֊
սասո ւնի սանձ»
Նիւս. երգ.,
կարծրերախ
Նար. ։
ՇՅՈ1Ո1,
8
է.
61
յա1.
171
նոյն արմա­
տից՝ որից
եր գ =
սանս.
ՁՐ^Յ։
Հիւնք, յն.
և՚,ձ՝ր–ղ «սարդի ոստայն» բառից;
Տշհշք֊
էշԽաէշ,
8 8 ,
29,67
փոխառեալ է
պրս. Լ յ
ա ճ
«
այտ»
֊
=պհլ.
*
^ ^ X
բա֊
ռից, որ ըստ
ճ ո Ժ Ր 6 3 Տ
–
սանս.
Տք31
<73
«
բերան, երախ»
բառն է։
ԲՅէւ
՜
սեՅՈյ՛,
ՀԱ, 1908, 152 «դոցող»
նախանշա֊
նակոլթեամբ՝
կցում է
արգել
բառին,
հմմտ. նաև գերմ.
Բ Յ Շ հ շ Ո
«
երախ, կո­
կորդ»։
(
Յիշեալ գերմաներէն
բառի աւե­
լի հին
ձևերն են հբգ.
ՐՅհհօ,
անգլսք.
հքՅՇՅ,
բայց այս բոլորի ծագումր ան­
յայտ է՝րստ
1(1
ս^6,
383։
—
Մեր բառին
նման է հնչում նաև պրս. +• ) 1՝<1\ «պա­
տառուածք,
ճեղքուածք,
բացուածք»,
բայց սրա ծագումն էլ անյայտ
է)։
Ի1^–
Fonds A.R.A.M